verdriet van belgie

Hugo Claus schrijft een boek over verdriet in belgie,
deze experimentele proza beschrijft het leed van een jongenman die steelt van zijn tante.

I don't care! ik wil niet lezen over het verdriet van belgie dat blijkbaar 5 jaar oud is. belgie mag zich gelukkig prijzen als dat haar verdriet is. Ik kan me ergere dingen bedenken, maar tevens vallen een hoop dingen op hun plaats waneer het gaat om mijn visie over belgie.

een tijdje heb ik gewoond in Leuven. geniale tijd! s'middags eten in de Menza onder begeleidende tunes van de DJ, en als de laatste hap door je keel was stond de halve tafel al te dansen.. op de tafel. je kon dus maar beter zorgen dat je je eten snel op had. Gelukkig was het eten niet weg te krijgen en was het snel weg, waarheen? geen idee. dat vraag je jezelf ook gewoon niet af op zo'n moment.

Achteraf heb ik vaak spijt omdat ik mijzelf dingen niet heb afgevraagd. Ik vraag mij nu af waar ik heen wil met deze blog, Te laat! dat had ik moeten doen voor ik er aan begon. Dan had ik ergens over kunnen schrijven, een rode draad kunnen maken. Ik ben teleurgesteld in mijzelf. feel like living in hell. Maar uiteindelijk valt alles op zijn plek.

Dit blog is mijn magnum opus, mijn ontdekking van de hemel. mijn hemel.
als engel rapporteer ik aan mezelf. Wat er mis ging of gaat in mijn aardse leven. Waar de foutjes zitten. bloggen is de dialoog met mezelf.

Even voel ik mij als Hugo Claus, even waan ik mij Harry mulisch. het zal de kater wel zijn.

Zouden deze grote meesters borrelen? zouden zij deze grootse dialogen en intermezzo's zo maar bedenken of vragen zij zich deze dingen echt af? in welke staat ben je als je je deze dingen af vraagt? ben je een held als je deze gedachten met de wereld deelt door er een boek over te schrijven?

dat vraag ik mij af?