Beloofd
Als herfstbladeren getekend door tijd,
geraakt door een lach uit het verleden,
omhuld door broze kwetsbaarheid,
Zo licht, gedragen door de wind,
verder zeilend in het niets.
Een leegte achter gelaten
varen we een toekomst in, op golven van liefde
accepteren onze ogen een toekomst die nooit went voor het hart.
Het leven laat ons dansen in zijn krassende levenslied, als we samen over de keien schuren met onze breekbare lijven
Om nooit te te gaan. Om nooit te blijven.
Nietig, op lichte en donkere dagen, beïnvloed door onbeantwoorde vragen. Maar zoals we daar staan, alsof alleen wij zien,
Zoals deze herfstbladeren heb ik niets te houden,maar zie ik in het nieuwe groen mezelf weer terug
misschien _
