you
with you
I am so in love
I am
I
I am
I am so in love
With you
you
woensdag, december 21, 2011
sneeuw en maan
helder vergezicht
schitterende kristallen nacht
brengt mij
waar ik word verwacht
sprookjesachtig verlicht
mijn blote voeten in de kou
Door de Sneeuw en maan
opweg naar jou
gedragen door liefde
slechts vleugels aan
schitterende kristallen nacht
brengt mij
waar ik word verwacht
sprookjesachtig verlicht
mijn blote voeten in de kou
Door de Sneeuw en maan
opweg naar jou
gedragen door liefde
slechts vleugels aan
woensdag, oktober 19, 2011
Rond
Terwijl ik gecontroleerd en in een vast stramien met mijn middel en wijsvinger in ronde bewegingen mijn slapen masseer staar ik wezeloos en diep in gedachten verzonken naar het kleine kaarsje dat niets vermoedend op tafel vrolijk zijn best doen om wat licht te geven. al is het gedimd, het is perfect.
Ook de sfeervolle lampen in het etablissement zijn tot bijna miniem licht gedimd en een "niets aan de hand muziekje" vult ongehoord mijn oren.
Mijn diepe overpeinzing word verstoord door de barman die komt vragen of het wel goed met me gaat.. hoewel ik me onzichtbaar voelde blijkt dit dus niet het geval, en het maakt me melancholische verdrietig.
of het goed met me gaat? vraagt hij nou echt hoe het met me gaat?!.. is dat zijn werk? Is hij naast barman ook part time Psych? dacht hij in een bar een nieuwe bron aan klanten aan te kunnen boren?! "of het goed met me gaat?" tsssss
In mijn hoofd speel ik de situatie die zojuist plaats vond nog eens af. in slowmotion. mijn vingers hebben ondertussen mijn slapen verlaten en liggen gespannen in elkaar gevouwen op de tafel voor me, mijn borstbeen leunt er vermoeid tegen aan. het voelt warm. hij vraagt iets anders, of ik wat wil drinken. Maar zijn ogen stellen de andere vraag zo overduidelijk dat ik naar hem glimlach om hem gerust te stellen en mezelf nog even voor de gek te houden. Ik vraag hem glimlachend om de wijnkaart.
Een iets wat lange buigzame geplastificeerde wijnkaart wiebelt onwillekeurig in mijn handen en verraad mijn onzekerheid over de keuze wanneer ik de wijn bestel.
de psych moet het gezien hebben en verlost me. "een goede keus mevrouw"
krijg ik te horen uit een mond die ondertussen bijna de zelfde glimlach als die van mijn gezicht exact kopieert. oh wat is deze bar psych goed!
"een mooie ronde wijn" verzekerd de jongeman, en knikt er bevestigend bij.
Ronde wijn.. Ronde wijn!! ergens in mij gaat het vlammetje iets lichter branden. HALLELUJA! Het kaarsje op tafel begint enthousiast maar bescheiden mee te dansen op zijn zwartgeblakerde steeltje.
Een staande ovatie voor mijzelf.. en mijn zelfstandige (veilige) keuze voor de Puligny-Montrachet.
Ronde wijn.. ik zie het voor me;.. een loop, een mooie ronde glanzende rode loop, never ending.. een niet leeg rakend glas wijn! een eeuwig walsende ronde rode wijn..
laat dat nou precies zijn wat ik zo hard nodig heb!
want wijn is fijn, en het helpt, altijd! niet voor eeuwig maar voor dit moment vast en zeker.
Deze keer glimlach ik oprecht vanuit het diepste in mijn hart en ik knik bevestigend naar de ober. Als blijk van erkenning voor mijn keuze knikt deze wederom beleefd terug en verdwijnt dan uit mijn gezicht. ideaal!
hij laat me alleen.. in dit moment van euforie. van overwinning.. hij weet dat hij de credits zou moeten krijgen voor de zojuist verrichte interventie, maar bescheiden als hij is laat hij mij alleen. met de overwinning!
Hij zal het wel niet nodig hebben vraag ik me af... een bar psych leeft waarschijnlijk niet van de overwinning maar van de weg er naar toe. ja dat zal het zijn. mooie diepe gedachte..
Hij wacht op de betaling van zijn eerste factuur na dit eerste helende consult.. zijn moment van overwinning.. Puligny-Montrachet 9.75 euro.
dat kost dus de ideale man per consult.
Het kaarsje wakkert onstuimig in zijn houdertje.. het brand fel..
dus Psych,..doe mij nog maar mijn ronde wijn!
Ook de sfeervolle lampen in het etablissement zijn tot bijna miniem licht gedimd en een "niets aan de hand muziekje" vult ongehoord mijn oren.
Mijn diepe overpeinzing word verstoord door de barman die komt vragen of het wel goed met me gaat.. hoewel ik me onzichtbaar voelde blijkt dit dus niet het geval, en het maakt me melancholische verdrietig.
of het goed met me gaat? vraagt hij nou echt hoe het met me gaat?!.. is dat zijn werk? Is hij naast barman ook part time Psych? dacht hij in een bar een nieuwe bron aan klanten aan te kunnen boren?! "of het goed met me gaat?" tsssss
In mijn hoofd speel ik de situatie die zojuist plaats vond nog eens af. in slowmotion. mijn vingers hebben ondertussen mijn slapen verlaten en liggen gespannen in elkaar gevouwen op de tafel voor me, mijn borstbeen leunt er vermoeid tegen aan. het voelt warm. hij vraagt iets anders, of ik wat wil drinken. Maar zijn ogen stellen de andere vraag zo overduidelijk dat ik naar hem glimlach om hem gerust te stellen en mezelf nog even voor de gek te houden. Ik vraag hem glimlachend om de wijnkaart.
Een iets wat lange buigzame geplastificeerde wijnkaart wiebelt onwillekeurig in mijn handen en verraad mijn onzekerheid over de keuze wanneer ik de wijn bestel.
de psych moet het gezien hebben en verlost me. "een goede keus mevrouw"
krijg ik te horen uit een mond die ondertussen bijna de zelfde glimlach als die van mijn gezicht exact kopieert. oh wat is deze bar psych goed!
"een mooie ronde wijn" verzekerd de jongeman, en knikt er bevestigend bij.
Ronde wijn.. Ronde wijn!! ergens in mij gaat het vlammetje iets lichter branden. HALLELUJA! Het kaarsje op tafel begint enthousiast maar bescheiden mee te dansen op zijn zwartgeblakerde steeltje.
Een staande ovatie voor mijzelf.. en mijn zelfstandige (veilige) keuze voor de Puligny-Montrachet.
Ronde wijn.. ik zie het voor me;.. een loop, een mooie ronde glanzende rode loop, never ending.. een niet leeg rakend glas wijn! een eeuwig walsende ronde rode wijn..
laat dat nou precies zijn wat ik zo hard nodig heb!
want wijn is fijn, en het helpt, altijd! niet voor eeuwig maar voor dit moment vast en zeker.
Deze keer glimlach ik oprecht vanuit het diepste in mijn hart en ik knik bevestigend naar de ober. Als blijk van erkenning voor mijn keuze knikt deze wederom beleefd terug en verdwijnt dan uit mijn gezicht. ideaal!
hij laat me alleen.. in dit moment van euforie. van overwinning.. hij weet dat hij de credits zou moeten krijgen voor de zojuist verrichte interventie, maar bescheiden als hij is laat hij mij alleen. met de overwinning!
Hij zal het wel niet nodig hebben vraag ik me af... een bar psych leeft waarschijnlijk niet van de overwinning maar van de weg er naar toe. ja dat zal het zijn. mooie diepe gedachte..
Hij wacht op de betaling van zijn eerste factuur na dit eerste helende consult.. zijn moment van overwinning.. Puligny-Montrachet 9.75 euro.
dat kost dus de ideale man per consult.
Het kaarsje wakkert onstuimig in zijn houdertje.. het brand fel..
dus Psych,..doe mij nog maar mijn ronde wijn!
zaterdag, oktober 01, 2011
In your sorry face
ik loop met mijn muziekje in mn oren door de smalle straten,
het orkest begint met de strijkers en speelt een orenschijnlijke adagio.
Ik laat me mee slepen in de wondere wereld van de muziek en vergeet ik even alles om me heen. Wanneer ik weer voor me kijk, zie ik dat een mannelijk figuur mijn kant op komt.
Je herkend ze meteen als ze aan komen lopen,
Ze hebben qua houding iets weg van een golden retriever, een ontspannen en traag loopje en ze laten hun hoofd ietsjes hangen.
En dan heb ik het nog niet eens over de treffende vergelijking van hun oogopslag wanneer ze speels door de voor hun ogen hangende lokken naar je kijken en hun ogen ogenschijnlijk onschuldig neerslaan. De beestachtige primaire seksualiteit spat er van af!
Want beesten zijn het,
gelet op de gespierde torso die soepel op en neer beweegt, bijna als een panter, mee deinend met elke beweging die ze maken terwijl ze jou scherp in hun vizier hebben. luipaard en de hinde.
de muziek in mijn oren word heftiger en speelt nu in majeur. daarmee lijkt het me te willen waarschuwen voor gevaar. de vrolijke strijkers worden aangevuld met het dreigende geluid van een zware bas viool en hier en daar dreunt de bas zelf door het stuk heen.
ik kijk weer naar de man, Het liefst zou je meteen je nagels erin zetten, diepe krassen achterlatend in het stevige mannen vlees, je in hun armen werpen als gewillig prooi en je hoofd kwetsbaar in hun nek leggen zodat de testosteron rijkelijk je neus in stroomt om je gedachten meer en meer op hol te brengen...
...ware het niet dat jou blik gedurende deze gekmakende gedachtes de zijne kruiste ergens halverwege de totale aan beide zijdes gaande zijnde beoordelingsprocedure.
want hij heeft jou op zijn radar en hij loert.
Strijkers worden aangevuld door blazers en het stuk geeft me duidelijk weer dat er een strijd gaande is, gevaar wisselt zich af met hoop of vernedering, strijkers nemen het op tegen het slagwerk terwijl de bas verslag doet van de strijd die gaande is..
van top tot teen ben ik zojuist gescand en gediagnosticeerd, in een hokje geplaatst er uit gehaald en weer terug gezet, en afhankelijk van welk hokje al uitgekleed, gedumpt of bedrogen.
want dat is DE blik die daar de jouwe kruist.
zijn 'sorry face'!!
de blazers strijkers en het slagwerk zwengelen aan, ze worden 1 groots muziekstuk dat het smalle straatje tot in zijn diepste voegen lijkt te vullen met de tendens van het stuk, om niet veel later na een opgebouwd spetterend en knallend hoogtepunt over te gaan in de mineur.
Het is zijn gezicht dat van een afstandje al voordat er woorden zijn uitgewisseld zijn excuses maakt.
"schatje, ik weet dat ik ontzettend lekker ben, knap, en jij mij net als alle andere vrouwen onweerstaanbaar vind, wil verslinden en in wil lijven, maar ik ga je pijn doen, heel veel pijn doen, je teleurstellen, bedriegen en gebruiken, want ja,. ik ben een knappe onweerstaanbare man.. ik weet het.. het is voor mij ook zwaar om zo te zijn en ik ga gebukt onder de vele zware consequenties die ik elke dag moet aanvaarden en als zware last met me mee tors, het leven van iemand als ik is zwaar, daarom worden wij niets samen.. aanbid me, maar laat me vrij. hou van me maar verwacht niet dat ik van jou houd, adoreer me, maar verwacht niet dat ik alleen jou adoreer er zijn nog zoveel andere"
Dit gezicht spreekt boek delen! En terwijl hij me bijna passeert, en zijn gespierde bruine hand door zijn immer perfecte haar haalt, wat dan wederom voor zijn retriever ogen valt die klaar staan om het volgende slachtoffer te begroeten, haal ik diep adem zodat mijn neus zich vult met testosteron en zijn eau de parfum, en passeer ik met gerechte rug, wiegende heupen, opgeheven hoofd, en een ontspannen glimlach om mijn volle lippen deze "sorry face" man,..
En terwijl het orkest langzaam stiller word, de blazers hun laatste tonen blazen, het slagwerk de veldslag opgeeft en de strijkers zichzelf te rusten leggen.. blaast Mahler tijdens zijn 5e requiem zijn laatse adem uit.. ontlading volgt.
en bedenk ik me
dat dit is hoe we het stuk spelen.
het orkest begint met de strijkers en speelt een orenschijnlijke adagio.
Ik laat me mee slepen in de wondere wereld van de muziek en vergeet ik even alles om me heen. Wanneer ik weer voor me kijk, zie ik dat een mannelijk figuur mijn kant op komt.
Je herkend ze meteen als ze aan komen lopen,
Ze hebben qua houding iets weg van een golden retriever, een ontspannen en traag loopje en ze laten hun hoofd ietsjes hangen.
En dan heb ik het nog niet eens over de treffende vergelijking van hun oogopslag wanneer ze speels door de voor hun ogen hangende lokken naar je kijken en hun ogen ogenschijnlijk onschuldig neerslaan. De beestachtige primaire seksualiteit spat er van af!
Want beesten zijn het,
gelet op de gespierde torso die soepel op en neer beweegt, bijna als een panter, mee deinend met elke beweging die ze maken terwijl ze jou scherp in hun vizier hebben. luipaard en de hinde.
de muziek in mijn oren word heftiger en speelt nu in majeur. daarmee lijkt het me te willen waarschuwen voor gevaar. de vrolijke strijkers worden aangevuld met het dreigende geluid van een zware bas viool en hier en daar dreunt de bas zelf door het stuk heen.
ik kijk weer naar de man, Het liefst zou je meteen je nagels erin zetten, diepe krassen achterlatend in het stevige mannen vlees, je in hun armen werpen als gewillig prooi en je hoofd kwetsbaar in hun nek leggen zodat de testosteron rijkelijk je neus in stroomt om je gedachten meer en meer op hol te brengen...
...ware het niet dat jou blik gedurende deze gekmakende gedachtes de zijne kruiste ergens halverwege de totale aan beide zijdes gaande zijnde beoordelingsprocedure.
want hij heeft jou op zijn radar en hij loert.
Strijkers worden aangevuld door blazers en het stuk geeft me duidelijk weer dat er een strijd gaande is, gevaar wisselt zich af met hoop of vernedering, strijkers nemen het op tegen het slagwerk terwijl de bas verslag doet van de strijd die gaande is..
van top tot teen ben ik zojuist gescand en gediagnosticeerd, in een hokje geplaatst er uit gehaald en weer terug gezet, en afhankelijk van welk hokje al uitgekleed, gedumpt of bedrogen.
want dat is DE blik die daar de jouwe kruist.
zijn 'sorry face'!!
de blazers strijkers en het slagwerk zwengelen aan, ze worden 1 groots muziekstuk dat het smalle straatje tot in zijn diepste voegen lijkt te vullen met de tendens van het stuk, om niet veel later na een opgebouwd spetterend en knallend hoogtepunt over te gaan in de mineur.
Het is zijn gezicht dat van een afstandje al voordat er woorden zijn uitgewisseld zijn excuses maakt.
"schatje, ik weet dat ik ontzettend lekker ben, knap, en jij mij net als alle andere vrouwen onweerstaanbaar vind, wil verslinden en in wil lijven, maar ik ga je pijn doen, heel veel pijn doen, je teleurstellen, bedriegen en gebruiken, want ja,. ik ben een knappe onweerstaanbare man.. ik weet het.. het is voor mij ook zwaar om zo te zijn en ik ga gebukt onder de vele zware consequenties die ik elke dag moet aanvaarden en als zware last met me mee tors, het leven van iemand als ik is zwaar, daarom worden wij niets samen.. aanbid me, maar laat me vrij. hou van me maar verwacht niet dat ik van jou houd, adoreer me, maar verwacht niet dat ik alleen jou adoreer er zijn nog zoveel andere"
Dit gezicht spreekt boek delen! En terwijl hij me bijna passeert, en zijn gespierde bruine hand door zijn immer perfecte haar haalt, wat dan wederom voor zijn retriever ogen valt die klaar staan om het volgende slachtoffer te begroeten, haal ik diep adem zodat mijn neus zich vult met testosteron en zijn eau de parfum, en passeer ik met gerechte rug, wiegende heupen, opgeheven hoofd, en een ontspannen glimlach om mijn volle lippen deze "sorry face" man,..
En terwijl het orkest langzaam stiller word, de blazers hun laatste tonen blazen, het slagwerk de veldslag opgeeft en de strijkers zichzelf te rusten leggen.. blaast Mahler tijdens zijn 5e requiem zijn laatse adem uit.. ontlading volgt.
en bedenk ik me
dat dit is hoe we het stuk spelen.
maandag, september 12, 2011
dikkertje dap
Het geluid van mijn hakken die zich bijna in het hout van de trap boren onder mijn gewicht galmt drijgend door het trappenhuis, aan mijn arm bungeld mijn leren handtas die zich de afgelopen maanden heeft ontpopt tot "hut koffer' in de breedste zin van het woord.
Mijn onwijze buik in m’n rokje maakt dat ik niet te snel kan. zeg maar gerust als een olifant zo traag. In een glimp zie ik het spiegelbeeld van mijn volle rode lippen in het raam. De zon weerkaatst in de zweetdruppeltjes op m’n voorhoofd en het zal niet lang meer duren of ook mijn blouse tekent donker af door het zweet op mijn rug. Ik glimlach als een boer met kiespijn naar mijn spiegelbeeld. Als ik mijzelf voorbij loop lach ik wel altijd even vriendelijk.
Terwijl ik puffend de laatste trap naar beneden af wil lopen voel ik het, warmte.
En het is niet die zelfde warmte die ik zojuist op mijn gezicht voelde, de warmte van de zon. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat die langs mijn benen naar beneden loopt.
Een donkere natte vlek breid zich voor mijn voeten uit en sijpelt over de eerste treden richting de voordeur. Toevallig, daar was ik ook naar opweg!
Er schiet van alles door mijn hoofd, Is dit het? Even bedenk ik me dat ik al braaf elke ochtend met veel moeite mijn benen scheer voor dit moment.
Heb me vanmorgen nog lelijk gesneden want je ziet ook echt niets met zo’n buik. maar alles beter dan mn buik 3 weken geleden want toen was ik dik in de breedte, gelukkig is er nog vanalles gedraaid door de verloskundige, zodat ik ook links en rechts wat meer zicht heb op mn knieen en knieholtes.. Maar okee, Hier sta ik dus, met gladde benen, op de trap, met m’n tas, in m’n pakje en op pumps te bevallen.
Nog staand op de trap met mijn benen wijd, zoek ik in mijn tas naar mijn GSM.
Ik irriteer me mateloos aan de rommel in mijn tas, oh god… waar is hij als ik hem nodig heb. Nu lopen ook de warme tranen over mijn wangen, ik realiseer me half dat ik huil, blij ben, in paniek ben en gestrest ben en nog steeds met mn dan wel gladde benen wijd op de trap sta terwijl het vruchtwater al halverwege is. Die wedstrijd ga ik verliezen..
Ik besluit terug te gaan naar ons appartement, ander rokje aan te doen, want het is immers mooi weer en als ik nu ga bevallen en de verloskundige of gynaecoloog is toevallig heel knap en sterk en zo, net als in films wil ik niet dat hij mij vind in natte naar vruchtwater ruikende kleren, dat zou namelijk niet passen in de gang van mijn sprookjes achtige bestaan.
dus ik ga nat maar in stijl de trap op om mij volledig te wijden aan, wat ik me net realiseer, de eindeloze klus die voor mij ligt. Trede voor trede schieten de ramp scenario’s over wat er mis kan gaan door mijn hoofd en bij elke trede komt er een nieuwe bij. Help!
Mijn gedachten zijn dark en twisty, en bij alles wat ik me bedenk zie ik bloed en hoor ik mensen schreeuwen. Ik kan dit niet! Zou ik al wel weeen hebben? en wat nou als die uitblijven? Of zou het kindje er al zijn? Dat ik dadelijk tijdens het verwisselen van m’n lingerie al een kruintje zie?
Welke dag is het vandaag? Uh 31 aug? Ja 31 augustus.. is dat een goede datum? Zou ik als kind jarig willen zijn op die dag? Of misschien wel morgen..? het is immers al tegen de middag?
Weer werp ik een blik in de raam en zie mijn rode lippen. Ze zijn opgezet door het vocht wat ik al weken vasthoud en even zou ik mezelf sexy kunnen voelen met mijn Angelina Jolie look tja..in alle andere gevallen maar nu niet..
even schieten ook mijn borsten , die overgens expansionistisch zijn gegroeid nog door mijn hoofd, gevolgd door de blik van mijn man. Ik hoor zijn stem terwijl ik aan zijn verlekkerde blik denk ' lieverd wat ben je toch sexy zwanger.' en dan die puppy ogen, hij zou me het liefst elke avond opnieuw bespringen maar moet het de afgelopen maanden stellen met grote teleurstellingen. pfff sexy zwanger..
zwanger ben ik zeker, tenminste nog even..maar sexy voel ik me aller mist en geen jurkje of lippenstift die daar invloed op heeft!
Mijn onwijze buik in m’n rokje maakt dat ik niet te snel kan. zeg maar gerust als een olifant zo traag. In een glimp zie ik het spiegelbeeld van mijn volle rode lippen in het raam. De zon weerkaatst in de zweetdruppeltjes op m’n voorhoofd en het zal niet lang meer duren of ook mijn blouse tekent donker af door het zweet op mijn rug. Ik glimlach als een boer met kiespijn naar mijn spiegelbeeld. Als ik mijzelf voorbij loop lach ik wel altijd even vriendelijk.
Terwijl ik puffend de laatste trap naar beneden af wil lopen voel ik het, warmte.
En het is niet die zelfde warmte die ik zojuist op mijn gezicht voelde, de warmte van de zon. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat die langs mijn benen naar beneden loopt.
Een donkere natte vlek breid zich voor mijn voeten uit en sijpelt over de eerste treden richting de voordeur. Toevallig, daar was ik ook naar opweg!
Er schiet van alles door mijn hoofd, Is dit het? Even bedenk ik me dat ik al braaf elke ochtend met veel moeite mijn benen scheer voor dit moment.
Heb me vanmorgen nog lelijk gesneden want je ziet ook echt niets met zo’n buik. maar alles beter dan mn buik 3 weken geleden want toen was ik dik in de breedte, gelukkig is er nog vanalles gedraaid door de verloskundige, zodat ik ook links en rechts wat meer zicht heb op mn knieen en knieholtes.. Maar okee, Hier sta ik dus, met gladde benen, op de trap, met m’n tas, in m’n pakje en op pumps te bevallen.
Nog staand op de trap met mijn benen wijd, zoek ik in mijn tas naar mijn GSM.
Ik irriteer me mateloos aan de rommel in mijn tas, oh god… waar is hij als ik hem nodig heb. Nu lopen ook de warme tranen over mijn wangen, ik realiseer me half dat ik huil, blij ben, in paniek ben en gestrest ben en nog steeds met mn dan wel gladde benen wijd op de trap sta terwijl het vruchtwater al halverwege is. Die wedstrijd ga ik verliezen..
Ik besluit terug te gaan naar ons appartement, ander rokje aan te doen, want het is immers mooi weer en als ik nu ga bevallen en de verloskundige of gynaecoloog is toevallig heel knap en sterk en zo, net als in films wil ik niet dat hij mij vind in natte naar vruchtwater ruikende kleren, dat zou namelijk niet passen in de gang van mijn sprookjes achtige bestaan.
dus ik ga nat maar in stijl de trap op om mij volledig te wijden aan, wat ik me net realiseer, de eindeloze klus die voor mij ligt. Trede voor trede schieten de ramp scenario’s over wat er mis kan gaan door mijn hoofd en bij elke trede komt er een nieuwe bij. Help!
Mijn gedachten zijn dark en twisty, en bij alles wat ik me bedenk zie ik bloed en hoor ik mensen schreeuwen. Ik kan dit niet! Zou ik al wel weeen hebben? en wat nou als die uitblijven? Of zou het kindje er al zijn? Dat ik dadelijk tijdens het verwisselen van m’n lingerie al een kruintje zie?
Welke dag is het vandaag? Uh 31 aug? Ja 31 augustus.. is dat een goede datum? Zou ik als kind jarig willen zijn op die dag? Of misschien wel morgen..? het is immers al tegen de middag?
Weer werp ik een blik in de raam en zie mijn rode lippen. Ze zijn opgezet door het vocht wat ik al weken vasthoud en even zou ik mezelf sexy kunnen voelen met mijn Angelina Jolie look tja..in alle andere gevallen maar nu niet..
even schieten ook mijn borsten , die overgens expansionistisch zijn gegroeid nog door mijn hoofd, gevolgd door de blik van mijn man. Ik hoor zijn stem terwijl ik aan zijn verlekkerde blik denk ' lieverd wat ben je toch sexy zwanger.' en dan die puppy ogen, hij zou me het liefst elke avond opnieuw bespringen maar moet het de afgelopen maanden stellen met grote teleurstellingen. pfff sexy zwanger..
zwanger ben ik zeker, tenminste nog even..maar sexy voel ik me aller mist en geen jurkje of lippenstift die daar invloed op heeft!
zaterdag, september 10, 2011
met mijn ogen dicht
Hoe dichterbij ik kom,
zo ver weg ga jij
Als vandaag begint,
komt gisteren in
het verleden erbij
De koude nacht is onzichtbaar
wanneer de dag begint
Mijn zucht is onzichtbaar,
net als de wind
Onzichtbaar zijn de dingen
die wij kwijt zijn
en ik nooit meer
bij jou vind.
Maar met mijn ogen dicht
zien mijn ogen
voor altijd de herinnering
van alles
dat ik in het verleden
heb bemind.
zo ver weg ga jij
Als vandaag begint,
komt gisteren in
het verleden erbij
De koude nacht is onzichtbaar
wanneer de dag begint
Mijn zucht is onzichtbaar,
net als de wind
Onzichtbaar zijn de dingen
die wij kwijt zijn
en ik nooit meer
bij jou vind.
Maar met mijn ogen dicht
zien mijn ogen
voor altijd de herinnering
van alles
dat ik in het verleden
heb bemind.
dinsdag, juni 14, 2011
wondermooi
Hoe wonder mooi is het
Om te weten.
Om te weten
dat iets bestaat
onaantastbaar.
om het te voelen
maar nooit te zien.
slechts te vangen
in de blik van een ander
maar het nooit te hebben.
om het meester te zijn
maar nooit eigenaar.
Om te weten dat iets bestaat
er van te genieten
het hebben maar nooit bezitten
te weten dat het er is
voor altijd
omdat we het zo,
nooit kunnen verliezen
Om te weten.
Om te weten
dat iets bestaat
onaantastbaar.
om het te voelen
maar nooit te zien.
slechts te vangen
in de blik van een ander
maar het nooit te hebben.
om het meester te zijn
maar nooit eigenaar.
Om te weten dat iets bestaat
er van te genieten
het hebben maar nooit bezitten
te weten dat het er is
voor altijd
omdat we het zo,
nooit kunnen verliezen
woensdag, april 13, 2011
wonderland
Mijn blik veranderd van richting na het horen van het geluid.
Het geluid van iemand die op zijn vingers blaast, een meter of 10 bij me vandaan.
ik kijk in de ogen van mijn toenmalige werkgever.
mild maar toch ook streng kijken 2 bruine ogen van middelbare leeftijd terug naar mij en onze blikken kruisen elkaar en de reden van het gefluit komt zacht maar resoluut in niet waarneembare trillingen mijn kant op.
dromer..eigen wereld..
dat waren de kernwoorden uit zijn boodschap. tenminste in mijn wereld.
in zijn wereld zullen de andere woorden uit de zin, zoals geld en werken de kernwoorden zijn.
Het is vrijdag avond en ik sta achter de bar te tappen, ik geniet van gevoel dat het het ijskoude schuim veroorzaakt dat weelderig over de rand van het bierglas glijd en over mijn vingers golft. het ritme waarmee de glazen zich vullen met bier, het afschuimen, geld dat rinkelt in de kassa, Muziek suist door mijn oren gemengd met het geluid van pratende en lachende mensen en klinkend glas.De kaarsjes op de bar, Het gedempte licht en de mengelmoes van verschillende geuren die zo typisch zijn voor een kroeg. Mezelf als middelpunt van een gewoon moment, zoals er 10.000 zijn op een avond. maar de illusie van het moment is perfect!
Ik weet dat hij het vervelend vind, maar de lieve manier waarop hij de mededeling naar me brengt geeft ook een soort van bewondering weer.
Bewondering en misschien ook nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar hoe het daar is.. in die wereld.
die wereld die me dromerig doet kijken, een licht glimlach op mijn lippen tovert en me, in zijn ogen wellicht soms bijna ongrijpbaar maakt. Soms ongevoelig voor verdriet, of kwaad. Niet vatbaar voor onrecht en kwetsbaarheid.
Alles is precies het zelfde. de wereld is het zelfde voor iedereen, het enige dat anders is ben jij zelf. Feitelijk leven we op de zelfde wereld, gemaakt van het zelfde materiaal, drinken in de zelfde kroeg we kijken naar de zelfde voetbal wedstrijd, zon, maan, zee en kerk en rijden in auto's op de zelfde wegen en hebben toegang tot de zelfde informatie.
Het enige verschil is dat we allemaal onze eigen illusie maken van het leven dat we leven. De realiteit is naast de feitelijke en materialistische tastbaar heden door mijn ogen anders als door de ogen van een ander.
Maar wel de zelfde wereld. de zelfde wereld maar toch een illusie.
En ik kies ervoor die illusie zo mooi mogelijk te maken, elke dag opnieuw.
Geef me de illusie dat ik alles kan en ik zal zelfvertrouwen door het leven gaan, ondersteun de illusie dat de wereld mooi is en door mijn ogen zal de wereld schitterend zijn.
breng me de illusie dat ik wijs ben, en ik zal met wijsheid door het leven gaan.
Neem me de illusie dat ik prachtig ben niet af, het zal de glans van mijn hele zijn wegnemen.
laat me de illusie dat alle mensen van binnen goed zijn in stand houden om het vertrouwen niet te verliezen en alsjeblieft..,
neem de illusie van het bestaan van echte liefde niet van me af.
Laat me genieten van de illusie dat we vrienden zijn want je maakt mijn leven zoveel mooier..
en laat me de illusie van jou hart liefhebben, want dat maakt me gelukkig.
En omdat dit heel veel gevraagd is, en ik van veel mensen afhankelijk zou worden om dit te laten realiseren, en de mensheid echt wel wat beters te doen heeft dan mijn wereld in stand houden, heb ik voor mezelf de illusie gemaakt dat door mijn ogen alles zo mooi is als dat ik hoop dat het is..
En ik heb niet de illusie, of het gebrek aan kennis om te weten wat dingen soms anders zijn dan ik ze zie, of beleef. Is het wijs om soms te geloven in de illusie, in de wetenschap dat het een illusie is?
Wat is kennis van de werkelijkheid tegenover de wijsheid van de illusie?
wat is de waarde van de werkelijkheid? wat is de waarde van de illusie?
Dat mag ieder voor zich bepalen, maar ik geloof;
zoals een wijs man ooit de wereld vertelde..
“Imagination is more important than knowledge.”
Het geluid van iemand die op zijn vingers blaast, een meter of 10 bij me vandaan.
ik kijk in de ogen van mijn toenmalige werkgever.
mild maar toch ook streng kijken 2 bruine ogen van middelbare leeftijd terug naar mij en onze blikken kruisen elkaar en de reden van het gefluit komt zacht maar resoluut in niet waarneembare trillingen mijn kant op.
dromer..eigen wereld..
dat waren de kernwoorden uit zijn boodschap. tenminste in mijn wereld.
in zijn wereld zullen de andere woorden uit de zin, zoals geld en werken de kernwoorden zijn.
Het is vrijdag avond en ik sta achter de bar te tappen, ik geniet van gevoel dat het het ijskoude schuim veroorzaakt dat weelderig over de rand van het bierglas glijd en over mijn vingers golft. het ritme waarmee de glazen zich vullen met bier, het afschuimen, geld dat rinkelt in de kassa, Muziek suist door mijn oren gemengd met het geluid van pratende en lachende mensen en klinkend glas.De kaarsjes op de bar, Het gedempte licht en de mengelmoes van verschillende geuren die zo typisch zijn voor een kroeg. Mezelf als middelpunt van een gewoon moment, zoals er 10.000 zijn op een avond. maar de illusie van het moment is perfect!
Ik weet dat hij het vervelend vind, maar de lieve manier waarop hij de mededeling naar me brengt geeft ook een soort van bewondering weer.
Bewondering en misschien ook nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar hoe het daar is.. in die wereld.
die wereld die me dromerig doet kijken, een licht glimlach op mijn lippen tovert en me, in zijn ogen wellicht soms bijna ongrijpbaar maakt. Soms ongevoelig voor verdriet, of kwaad. Niet vatbaar voor onrecht en kwetsbaarheid.
Alles is precies het zelfde. de wereld is het zelfde voor iedereen, het enige dat anders is ben jij zelf. Feitelijk leven we op de zelfde wereld, gemaakt van het zelfde materiaal, drinken in de zelfde kroeg we kijken naar de zelfde voetbal wedstrijd, zon, maan, zee en kerk en rijden in auto's op de zelfde wegen en hebben toegang tot de zelfde informatie.
Het enige verschil is dat we allemaal onze eigen illusie maken van het leven dat we leven. De realiteit is naast de feitelijke en materialistische tastbaar heden door mijn ogen anders als door de ogen van een ander.
Maar wel de zelfde wereld. de zelfde wereld maar toch een illusie.
En ik kies ervoor die illusie zo mooi mogelijk te maken, elke dag opnieuw.
Geef me de illusie dat ik alles kan en ik zal zelfvertrouwen door het leven gaan, ondersteun de illusie dat de wereld mooi is en door mijn ogen zal de wereld schitterend zijn.
breng me de illusie dat ik wijs ben, en ik zal met wijsheid door het leven gaan.
Neem me de illusie dat ik prachtig ben niet af, het zal de glans van mijn hele zijn wegnemen.
laat me de illusie dat alle mensen van binnen goed zijn in stand houden om het vertrouwen niet te verliezen en alsjeblieft..,
neem de illusie van het bestaan van echte liefde niet van me af.
Laat me genieten van de illusie dat we vrienden zijn want je maakt mijn leven zoveel mooier..
en laat me de illusie van jou hart liefhebben, want dat maakt me gelukkig.
En omdat dit heel veel gevraagd is, en ik van veel mensen afhankelijk zou worden om dit te laten realiseren, en de mensheid echt wel wat beters te doen heeft dan mijn wereld in stand houden, heb ik voor mezelf de illusie gemaakt dat door mijn ogen alles zo mooi is als dat ik hoop dat het is..
En ik heb niet de illusie, of het gebrek aan kennis om te weten wat dingen soms anders zijn dan ik ze zie, of beleef. Is het wijs om soms te geloven in de illusie, in de wetenschap dat het een illusie is?
Wat is kennis van de werkelijkheid tegenover de wijsheid van de illusie?
wat is de waarde van de werkelijkheid? wat is de waarde van de illusie?
Dat mag ieder voor zich bepalen, maar ik geloof;
zoals een wijs man ooit de wereld vertelde..
“Imagination is more important than knowledge.”
zondag, april 03, 2011
bitter zoet.
En nou blijf ik ook nog met mn hakken
tussen de vele oud hollandsche kleine tegels die Haarlem rijk is,
vast zitten. daar gat m'n hak, en ineens bedenk ik me dat dit mijn lievelings hak is.
ik heb het me nooit zo erg gerealiseerd maar nu ik voel hoe hij onder mijn gewicht tussen de stenen glijd en daar nu vast zit besef ik het. hoe vreselijk dit is.
hij is nota bene net terug van de schoenmaker,
weer helemaal fris en fruitig.. maar nee hoor,
vandaag alweer vast blijven zitten tussen die slecht gelegde steentjes in de Haarlemse steegjes.
weetje,
die straten makers zouden voor hun eigen beeld, ter verbreding van hun eigen vak-kennis en ontwikkeling eens een dag op naaldhakken over deze steentjes moeten lopen, dan leggen ze ze de volgende keer wel wat strakker op elkaar!
Net als ik mijn lievelings hak voorzichtig tussen de steentjes uit gewrikt heb en weer omhoog wil komen, terwijl mijn haar in mijn gezicht hangt en ik een zucht van frustratie sla, zie ik hem lopen.. op tijd besef ik dat mijn dag al erg genoeg is zonder hem er in, en draai ik mezelf net op tijd heel subtiel de espresso lounge in..
Het is maandag en de lounge is bijna leeg,
op een enkele groep ongelukkige huisvrouwen aan cocktails en een oud klef stel na.
3 barmannen kijken me aan..
Daar sta ik dan, m'n armen slap langs mijn lichaam, haren wild, in algemeen redelijk ontredderde staat en lichtelijk verwart en trillend op m'n naaldhakken in de deuropening van hun glazen deur.
Ze moeten aan mijn gezicht gezien hebben dat ik zelf twijfels had bij mijn aanwezigheid daar zo in die deurpost op maandag rond etenstijd en ze stelde voor om even "gezellig aan de bar te komen zitten"
Ze hadden zeker niet verder gelezen op mijn gezicht want dan hadden ze dat "gezellig" wel weg gelaten, of de gehele uitnodiging achter wegen gelaten.
Dat kan er ook nog wel bij zucht ik in mezelf en op het moment dat ik het heldere maar onzekere getik van mijn eigen hakken over de natuurstenen vloer hoor besef ik me dat mijn lichaam op weg is naar de bar...
wacht op mij!!
Het zit gewoon me niet mee vandaag.
Ik had al vanaf vanmiddag 14.00 geen bereik met m'n i-phone.
Nu is dat op zich niet een heel vernieuwend probleem, of een probleem waarvan je denk van 'joh dat heb jij weer" want de halve wereld kampt met dit probleem maar goed, dat ter zijde. het voelt gewoon heel erg treurig allemaal.
Ik leef dus in een diep gat, het donkere gapende gat dat non communicata heet en ik weet me gewoon geen raad zonder mijn i-phone!
En er spelen misschien nog wat andere kleine dingetjes maar ach..
dat mag geen naam hebben.
Al is het wel de reden van mijn fragiele, onvermoeibaar vermoeide blik en ontredderde uitstraling.
En dat vind ik zonde van mezelf, en besluit er iets aan te doen.
Nu meteen!
I guess what I'm be saying is there ain't no better reason
To rid yourself of vanity and just go with the seasons
It's what we aim to do, I reckon it's again my turn to win some or learn some
So I Open up my plans and i'm free.
En echt waar. terwijl ik daar loop probeer ik te lachen
en ik doe zo intens mijn best..
maar het werkt niet. mijn mondhoeken verroeren geen vin en mijn ogen weigeren ook maar een klein beetje te stralen.
Mijn hoofd spreekt boek delen.
verdrietige boeken, een hele stapel.
of nee, rijen.... nee kasten, of zelfs een hele zielige bibliotheek vol.
Dus probeer ik in mijn hoofd te zingen
zingen helpt altijd, daar word je pas echt vrolijk van.
maar vandaag niet.
vandaag zing ik alleen treurige liedjes. iets anders komt gewoon niet in me op.
En treurige liedjes zuigen je leeg, nemen bezit van je, beheersen je gedachten en het ritme van je hart.
treurige liedjes zijn de aller ergste..
Alle positiviteit, alle hoop, alle sprankeling die je ook maar enigszins in je had, daar nemen de treurige liedjes gretig aftrek van.. ze consumeren onverzadigbaar al het mooie, al het positieve, alle glans, tot er niets meer van over is.
Het maakt je, als een open zak gesuikerde geel roze geruite spekken in een kleuterklas zonder juf.
Er blijft alleen maar ellende over.
en zo voel ik me nu,
als een geel roze gesuikerde ruitjes spek,
maar dan zonder de suiker en de ruitjes vorm.
die is eraf gesabbeld door een kwijlende peuter die luistert naar de naam liefdes verdriet, waarna een kleuter met de naam treurig liedje mij zonder aarzelen in een keer in zijn mond heeft gestopt.
Ik kwam enkele seconden hard ter aarde met een niesbui en op dat punt daar ben ik dan nu..
bitter zoet, is het niet?..
leven, en liefde.
tussen de vele oud hollandsche kleine tegels die Haarlem rijk is,
vast zitten. daar gat m'n hak, en ineens bedenk ik me dat dit mijn lievelings hak is.
ik heb het me nooit zo erg gerealiseerd maar nu ik voel hoe hij onder mijn gewicht tussen de stenen glijd en daar nu vast zit besef ik het. hoe vreselijk dit is.
hij is nota bene net terug van de schoenmaker,
weer helemaal fris en fruitig.. maar nee hoor,
vandaag alweer vast blijven zitten tussen die slecht gelegde steentjes in de Haarlemse steegjes.
weetje,
die straten makers zouden voor hun eigen beeld, ter verbreding van hun eigen vak-kennis en ontwikkeling eens een dag op naaldhakken over deze steentjes moeten lopen, dan leggen ze ze de volgende keer wel wat strakker op elkaar!
Net als ik mijn lievelings hak voorzichtig tussen de steentjes uit gewrikt heb en weer omhoog wil komen, terwijl mijn haar in mijn gezicht hangt en ik een zucht van frustratie sla, zie ik hem lopen.. op tijd besef ik dat mijn dag al erg genoeg is zonder hem er in, en draai ik mezelf net op tijd heel subtiel de espresso lounge in..
Het is maandag en de lounge is bijna leeg,
op een enkele groep ongelukkige huisvrouwen aan cocktails en een oud klef stel na.
3 barmannen kijken me aan..
Daar sta ik dan, m'n armen slap langs mijn lichaam, haren wild, in algemeen redelijk ontredderde staat en lichtelijk verwart en trillend op m'n naaldhakken in de deuropening van hun glazen deur.
Ze moeten aan mijn gezicht gezien hebben dat ik zelf twijfels had bij mijn aanwezigheid daar zo in die deurpost op maandag rond etenstijd en ze stelde voor om even "gezellig aan de bar te komen zitten"
Ze hadden zeker niet verder gelezen op mijn gezicht want dan hadden ze dat "gezellig" wel weg gelaten, of de gehele uitnodiging achter wegen gelaten.
Dat kan er ook nog wel bij zucht ik in mezelf en op het moment dat ik het heldere maar onzekere getik van mijn eigen hakken over de natuurstenen vloer hoor besef ik me dat mijn lichaam op weg is naar de bar...
wacht op mij!!
Het zit gewoon me niet mee vandaag.
Ik had al vanaf vanmiddag 14.00 geen bereik met m'n i-phone.
Nu is dat op zich niet een heel vernieuwend probleem, of een probleem waarvan je denk van 'joh dat heb jij weer" want de halve wereld kampt met dit probleem maar goed, dat ter zijde. het voelt gewoon heel erg treurig allemaal.
Ik leef dus in een diep gat, het donkere gapende gat dat non communicata heet en ik weet me gewoon geen raad zonder mijn i-phone!
En er spelen misschien nog wat andere kleine dingetjes maar ach..
dat mag geen naam hebben.
Al is het wel de reden van mijn fragiele, onvermoeibaar vermoeide blik en ontredderde uitstraling.
En dat vind ik zonde van mezelf, en besluit er iets aan te doen.
Nu meteen!
I guess what I'm be saying is there ain't no better reason
To rid yourself of vanity and just go with the seasons
It's what we aim to do, I reckon it's again my turn to win some or learn some
So I Open up my plans and i'm free.
En echt waar. terwijl ik daar loop probeer ik te lachen
en ik doe zo intens mijn best..
maar het werkt niet. mijn mondhoeken verroeren geen vin en mijn ogen weigeren ook maar een klein beetje te stralen.
Mijn hoofd spreekt boek delen.
verdrietige boeken, een hele stapel.
of nee, rijen.... nee kasten, of zelfs een hele zielige bibliotheek vol.
Dus probeer ik in mijn hoofd te zingen
zingen helpt altijd, daar word je pas echt vrolijk van.
maar vandaag niet.
vandaag zing ik alleen treurige liedjes. iets anders komt gewoon niet in me op.
En treurige liedjes zuigen je leeg, nemen bezit van je, beheersen je gedachten en het ritme van je hart.
treurige liedjes zijn de aller ergste..
Alle positiviteit, alle hoop, alle sprankeling die je ook maar enigszins in je had, daar nemen de treurige liedjes gretig aftrek van.. ze consumeren onverzadigbaar al het mooie, al het positieve, alle glans, tot er niets meer van over is.
Het maakt je, als een open zak gesuikerde geel roze geruite spekken in een kleuterklas zonder juf.
Er blijft alleen maar ellende over.
en zo voel ik me nu,
als een geel roze gesuikerde ruitjes spek,
maar dan zonder de suiker en de ruitjes vorm.
die is eraf gesabbeld door een kwijlende peuter die luistert naar de naam liefdes verdriet, waarna een kleuter met de naam treurig liedje mij zonder aarzelen in een keer in zijn mond heeft gestopt.
Ik kwam enkele seconden hard ter aarde met een niesbui en op dat punt daar ben ik dan nu..
bitter zoet, is het niet?..
leven, en liefde.
zondag, maart 27, 2011
Tijd
Recent rees mij de vraag,
naar de mogelijkheid om het verstrijken van de tijd vast te leggen,
laat het even op je inwerken.
het verstrijken van tijd vast leggen.
om het verstrijken van tijd vast te leggen moet je een start punt bepalen.
NU
Nu is altijd weer verleden tijd op het moment dat je het beseft. als je NU bepaald en dan op een horizontale tijdslijn zou zetten zou het een punt zijn wat zich op de lijn aldoor naar rechts verplaats.. een dynamisch nulpunt.
maar is het een nulpunt.
want wat geeft nu aan? wat wil ik meten? zomaar de tijd?
of tijd die we nodig hebben om oud te worden?
of de tijd die een gebroken hart nodig heeft om weer te helen?
de tijd die een vrouw nodig heeft om moeder te worden?
en de tijd die aangeeft hoelang je van iemand houd?
Tijd die voorbij gaat zonder dat we het weten?
of de tijd die we ons zelf geven om te genieten van onze tijd?
en wanneer is het onze tijd?
Tijd om verliefd te worden, tijd om uit huis te gaan, tijd om groot te worden of tijd om oud te zijn?
Foto's leggen tijd vast,
de tijd dat je gelukkig was, of jong, dat je lachte om een slechte grap of tijd waarin je slechts toeschouwer op de foto bent, iemand op de achtergrond op een bepaald NU moment, het moment van de sluitertijd.
en ook die is verschillend af te stellen.
het verstrijken van tijd word me altijd zo pijnlijk duidelijk wanneer ik naar mijn opa en oma kijk.
Het zijn de mensen die Nederland na de 2e wereld oorlog met hun handen hebben opgebouwd. Ooit de dragende kracht van Nederland. Sterke mannen en hard werkende vrouwen. Door koude winters, warme verstikkende zomers, en men heeft nooit geklaagd.
En nu zijn het kleine mensjes die we weg stoppen in tehuizen, voorzien van alleen de hoog nodige zorg. Ze staan in hun eigen schaduw door te leven in een tijd die ze ingehaald heeft en die nu te snel voor ze gaat. Ze worden kleiner en poreuzer en hun bijdrage aan de maatschappij is slechts nog een fractie van wat het ooit geweest is. Ik kijk naar de handen van mijn opa, waar de tijd zijn verwoestende werking op heeft gehad. De tijd die een kenmerkend landschap achter laat over de ooit sterke maar nu reumatische handen van opa. En ik kijk in zijn ogen en vraag me af hoe deze helder blauwe ogen terug kijken op de tijd.
En zo komt het dus dat ik al dagen elke ochtend onder de douche sta na te denken over tijd, kijkend naar beneden, hoe het water van mijn gezicht in druppels naar beneden valt, en afhankelijk van soortelijk gewicht, en waterdruk na enkele seconden de badkuip bereikt waar het zich onzichtbaar maakt tussen de samengekomen massa van water, verloopt de tijd vanzelf.
Wat is tijd,
Zijn dat de cijfers op de klok, die aangeven hoe laat het is?
want ik ben van mening dat die specifieke vorm van tijd gemaakt is als houvast, om steeds terug kerende rituelen te verklaren. Om ons handvatten en structuur te geven in ons leven, door het maken van een nulpunt wat aantoonbaar met de zelfde snelheid over de horizontale lijn naar rechts verschuift.
een seconde.
Recent, na de aardbeving in Japan, is de tijd veranderd. De aardkern is 15 cm verschoven en daarmee is de draaicircel van de aarde veranderd. De aarde draait nu sneller om zijn eigen as waardoor de dag 1,6 micro seconden korter duurt.
En zo komt het nu dus dat we wel ouder worden maar korter leven.
dus zou ik tijd in negatieve vorm vast moeten leggen? of gaat de tijd nu sneller? of draait de aarde alleen maar sneller en heeft de dag nog steeds 43200 seconden?
Dat kan ik me voorstellen want -1,6 microseconden zijn te verwaarlozen maar na ongeveer 65 dagen is dat toch -1 hele seconden? dus na een kleine 4000 dagen is het -1 minuut.. met een uur verschil na 234000 dagen.
Wat eigenlijk geen probleem is bedenk ik me nu want dan kunnen we precies vanaf vandaag over 234000 dagen zonder enig feitelijk verlies van tijd de wintertijd afschaffen.
of het me ooit gaat lukken het aspect tijd te doorgronden weet ik niet.
De tijd zal het me leren.
naar de mogelijkheid om het verstrijken van de tijd vast te leggen,
laat het even op je inwerken.
het verstrijken van tijd vast leggen.
om het verstrijken van tijd vast te leggen moet je een start punt bepalen.
NU
Nu is altijd weer verleden tijd op het moment dat je het beseft. als je NU bepaald en dan op een horizontale tijdslijn zou zetten zou het een punt zijn wat zich op de lijn aldoor naar rechts verplaats.. een dynamisch nulpunt.
maar is het een nulpunt.
want wat geeft nu aan? wat wil ik meten? zomaar de tijd?
of tijd die we nodig hebben om oud te worden?
of de tijd die een gebroken hart nodig heeft om weer te helen?
de tijd die een vrouw nodig heeft om moeder te worden?
en de tijd die aangeeft hoelang je van iemand houd?
Tijd die voorbij gaat zonder dat we het weten?
of de tijd die we ons zelf geven om te genieten van onze tijd?
en wanneer is het onze tijd?
Tijd om verliefd te worden, tijd om uit huis te gaan, tijd om groot te worden of tijd om oud te zijn?
Foto's leggen tijd vast,
de tijd dat je gelukkig was, of jong, dat je lachte om een slechte grap of tijd waarin je slechts toeschouwer op de foto bent, iemand op de achtergrond op een bepaald NU moment, het moment van de sluitertijd.
en ook die is verschillend af te stellen.
het verstrijken van tijd word me altijd zo pijnlijk duidelijk wanneer ik naar mijn opa en oma kijk.
Het zijn de mensen die Nederland na de 2e wereld oorlog met hun handen hebben opgebouwd. Ooit de dragende kracht van Nederland. Sterke mannen en hard werkende vrouwen. Door koude winters, warme verstikkende zomers, en men heeft nooit geklaagd.
En nu zijn het kleine mensjes die we weg stoppen in tehuizen, voorzien van alleen de hoog nodige zorg. Ze staan in hun eigen schaduw door te leven in een tijd die ze ingehaald heeft en die nu te snel voor ze gaat. Ze worden kleiner en poreuzer en hun bijdrage aan de maatschappij is slechts nog een fractie van wat het ooit geweest is. Ik kijk naar de handen van mijn opa, waar de tijd zijn verwoestende werking op heeft gehad. De tijd die een kenmerkend landschap achter laat over de ooit sterke maar nu reumatische handen van opa. En ik kijk in zijn ogen en vraag me af hoe deze helder blauwe ogen terug kijken op de tijd.
En zo komt het dus dat ik al dagen elke ochtend onder de douche sta na te denken over tijd, kijkend naar beneden, hoe het water van mijn gezicht in druppels naar beneden valt, en afhankelijk van soortelijk gewicht, en waterdruk na enkele seconden de badkuip bereikt waar het zich onzichtbaar maakt tussen de samengekomen massa van water, verloopt de tijd vanzelf.
Wat is tijd,
Zijn dat de cijfers op de klok, die aangeven hoe laat het is?
want ik ben van mening dat die specifieke vorm van tijd gemaakt is als houvast, om steeds terug kerende rituelen te verklaren. Om ons handvatten en structuur te geven in ons leven, door het maken van een nulpunt wat aantoonbaar met de zelfde snelheid over de horizontale lijn naar rechts verschuift.
een seconde.
Recent, na de aardbeving in Japan, is de tijd veranderd. De aardkern is 15 cm verschoven en daarmee is de draaicircel van de aarde veranderd. De aarde draait nu sneller om zijn eigen as waardoor de dag 1,6 micro seconden korter duurt.
En zo komt het nu dus dat we wel ouder worden maar korter leven.
dus zou ik tijd in negatieve vorm vast moeten leggen? of gaat de tijd nu sneller? of draait de aarde alleen maar sneller en heeft de dag nog steeds 43200 seconden?
Dat kan ik me voorstellen want -1,6 microseconden zijn te verwaarlozen maar na ongeveer 65 dagen is dat toch -1 hele seconden? dus na een kleine 4000 dagen is het -1 minuut.. met een uur verschil na 234000 dagen.
Wat eigenlijk geen probleem is bedenk ik me nu want dan kunnen we precies vanaf vandaag over 234000 dagen zonder enig feitelijk verlies van tijd de wintertijd afschaffen.
of het me ooit gaat lukken het aspect tijd te doorgronden weet ik niet.
De tijd zal het me leren.
maandag, maart 21, 2011
Evolutie revolutie?
Wat voor soort man moet ik als vrouw kiezen?
Het antwoord lijkt me vrij eenvoudig:
de allerbeste!
Veel mannen zullen nu denken dat ik dit stuk over hen schrijf..
Ja en dan kan het best zo zijn dat de aller beste misschien niet de knapste is,. Maar wel de slimste.. maar ja, als ik in de ochtend mijn ogen open doe wil ik wel tegen iets moois aan kijken.. kijk ik moet er natuurlijk ook in nuchtere toestand sex mee hebben, liefs zonder vuilniszak over z.n hoofd.
Mannen en vrouwen zijn van nature zo verschillend maar uiteindelijk, met alle respect voor onze ver ontwikkelde sexualiteit , zijn we allebei primair gebouwd om onszelf te reproduceren. Het is alleen wel zo dat we daar tegenwoordig net even iets anders mee bezig zijn dan vroeger toen we nog naakt rondhuppelde met besjes in onze schoot, en takken in onze handen om mee te jagen. Want als je thuis kwam met het grootste beest kon je rekenen op aandacht van de dames, aandacht van de dames was kans op reproductie, en dat is wat we willen. Tegenwoordig werken we, om onze tijd die we hebben aangenaam te kunnen besteden, we zijn gecultiveerd maar uiteindelijk nog steeds op aarde voor louter reproductie.
En als het dan toch moet, liefst met een mooie vrouw, wel zo fijn.
Geen wonder dat de (jonge) mannen van vele soorten ‘hun pik achternalopen’, zoals dat in goed nederlands heet, zij kunnen met elke geslaagde copulatie en ejaculatie hun reproductie vergroten. En daar kunnen ze dus eigenlijk helemaal niets aan doen. En met niets bedoel ik ook niets.. waarom zouden ze.. Het is de natuur en zo vervelend schijnen ze het niet te vinden dat ze er niets aan kunnen doen. Ze rennen immers ook graag acher een bal aan.
Maar het is en blijft een strijd.. dus gaan we die strijd aan in ons beste teneu, ons lijf!
En dat lijf hebben we het liefst zo mooi mogelijk, ik kan niet ontkennen dat er nu in mijn hoofd heel wat gebeurt, ik zie het voor me, glanzende mooie mannen lijven, lijnen in de huid die de spieren aftekenen, glanzend in schemer. Zo ken ik uit mijn jeugd een zwart-wit poster van Tygo Gernand waar hij met zijn goddelijk gespierde torso onder de douche staat..
Maar ja, daar heb ik niets aan, een mooie man onder de douche, op het moment dat er oorlog uit breekt.
Nuchter beschouwd, zijn onze mooie goedverzorgde gespierde lijven, ontstaan door alle mogelijkheden die we op dit moment hebben, slechts een klein onderdeel in de arena van de strijd der geslachten. Er zijn ook nog de feromonen, intelectuele en sexuele voorkeur in de andere hoeken van de ring.
We willen ons beter voordoen dan we zijn, en we accentueren daarbij juist die aspecten waarvan we verwachten dat ze bij het andere geslacht in de smaak zullen vallen.
Fysieke aantrekkelijkheid is een biologische hulpbron, en daar moeten we als vrouwen dus gevoelig voor zijn... maar nu… opgelet mannen!
Volgens mij heeft de ideale vrouw als sekspartner in mannenogen een slanke taille ten opzichte van de bredere werp-heupen. Resulterend in een taille/heup ratio van om en nabij 0,7; een egale en gladde huid, weelderig en glanzend haar, volle, hemisferische en symmetrische borsten; (die bestaan alleen cosmetisch) een jeugdig, symmetrisch ovaal tot rond gezicht met relatief grote ogen, (maar die bestaan alleen in een wereld gecreeerd door Walt Disney), volle (pruil)lippen maar dan het liefst zonder het pruilen zelf, en een kleine oog-kin afstand (wat we in de volksmond een babyface noemen).
Ik probeer me de ideale vrouw voor te stellen en snap ineens het success van porno, en Disney!
Vrouwen daarin tegen vallen voor ‘mannelijke’ mannen, met brede, krachtige schouders; een stevige ‘vierkante’ onderkaak; atletische bouw; (zoals Arnold Swarzenegger maar dan wel met meer inhoud) en gemiddeld groter, langer en ouder dan de vrouw zelf. Want anders komt het ego in het gedrang. Kortom een lijf waarin de mannelijke geslachtshormonen duidelijk en langdurig hebben rondgeraasd. Deze mannen noemen we de foute mannen gebruiken we vaker voor onze one-night stands, bij potentieel trouw material kijk ik meestal naar totaal andere eigenschappen die ik niet meteen associeren met sex, (jammer) maar met toekomst zoals is hij sympathiek, intelligent, heeft hij gevoel voor humor, is hij zachtaardig en heeft hij een bovengemiddeld inkomen,
En terwijl ik dit typ word het me ineens duidelijk!
De reden van het macho-gedrag bij mannen (maar meer nog de onderlinge eindeloze gesprekken over snelle bolides, de heerlijk goed verzorgde en getrainde lijven, sixpack ( liefst in 10 stappen) , zwaar overgefinancieerde appartementen in Amsterdam oud-zuid en alle andere uiterlijkheden die macht, status en rijkdom suggereren.) Ze zijn niets meer dan aanvullend materiaal om ons vrouwen te zeggen
“neem mij om je mee te reproduceren, ik ben de aller beste”
Het antwoord lijkt me vrij eenvoudig:
de allerbeste!
Veel mannen zullen nu denken dat ik dit stuk over hen schrijf..
Ja en dan kan het best zo zijn dat de aller beste misschien niet de knapste is,. Maar wel de slimste.. maar ja, als ik in de ochtend mijn ogen open doe wil ik wel tegen iets moois aan kijken.. kijk ik moet er natuurlijk ook in nuchtere toestand sex mee hebben, liefs zonder vuilniszak over z.n hoofd.
Mannen en vrouwen zijn van nature zo verschillend maar uiteindelijk, met alle respect voor onze ver ontwikkelde sexualiteit , zijn we allebei primair gebouwd om onszelf te reproduceren. Het is alleen wel zo dat we daar tegenwoordig net even iets anders mee bezig zijn dan vroeger toen we nog naakt rondhuppelde met besjes in onze schoot, en takken in onze handen om mee te jagen. Want als je thuis kwam met het grootste beest kon je rekenen op aandacht van de dames, aandacht van de dames was kans op reproductie, en dat is wat we willen. Tegenwoordig werken we, om onze tijd die we hebben aangenaam te kunnen besteden, we zijn gecultiveerd maar uiteindelijk nog steeds op aarde voor louter reproductie.
En als het dan toch moet, liefst met een mooie vrouw, wel zo fijn.
Geen wonder dat de (jonge) mannen van vele soorten ‘hun pik achternalopen’, zoals dat in goed nederlands heet, zij kunnen met elke geslaagde copulatie en ejaculatie hun reproductie vergroten. En daar kunnen ze dus eigenlijk helemaal niets aan doen. En met niets bedoel ik ook niets.. waarom zouden ze.. Het is de natuur en zo vervelend schijnen ze het niet te vinden dat ze er niets aan kunnen doen. Ze rennen immers ook graag acher een bal aan.
Maar het is en blijft een strijd.. dus gaan we die strijd aan in ons beste teneu, ons lijf!
En dat lijf hebben we het liefst zo mooi mogelijk, ik kan niet ontkennen dat er nu in mijn hoofd heel wat gebeurt, ik zie het voor me, glanzende mooie mannen lijven, lijnen in de huid die de spieren aftekenen, glanzend in schemer. Zo ken ik uit mijn jeugd een zwart-wit poster van Tygo Gernand waar hij met zijn goddelijk gespierde torso onder de douche staat..
Maar ja, daar heb ik niets aan, een mooie man onder de douche, op het moment dat er oorlog uit breekt.
Nuchter beschouwd, zijn onze mooie goedverzorgde gespierde lijven, ontstaan door alle mogelijkheden die we op dit moment hebben, slechts een klein onderdeel in de arena van de strijd der geslachten. Er zijn ook nog de feromonen, intelectuele en sexuele voorkeur in de andere hoeken van de ring.
We willen ons beter voordoen dan we zijn, en we accentueren daarbij juist die aspecten waarvan we verwachten dat ze bij het andere geslacht in de smaak zullen vallen.
Fysieke aantrekkelijkheid is een biologische hulpbron, en daar moeten we als vrouwen dus gevoelig voor zijn... maar nu… opgelet mannen!
Volgens mij heeft de ideale vrouw als sekspartner in mannenogen een slanke taille ten opzichte van de bredere werp-heupen. Resulterend in een taille/heup ratio van om en nabij 0,7; een egale en gladde huid, weelderig en glanzend haar, volle, hemisferische en symmetrische borsten; (die bestaan alleen cosmetisch) een jeugdig, symmetrisch ovaal tot rond gezicht met relatief grote ogen, (maar die bestaan alleen in een wereld gecreeerd door Walt Disney), volle (pruil)lippen maar dan het liefst zonder het pruilen zelf, en een kleine oog-kin afstand (wat we in de volksmond een babyface noemen).
Ik probeer me de ideale vrouw voor te stellen en snap ineens het success van porno, en Disney!
Vrouwen daarin tegen vallen voor ‘mannelijke’ mannen, met brede, krachtige schouders; een stevige ‘vierkante’ onderkaak; atletische bouw; (zoals Arnold Swarzenegger maar dan wel met meer inhoud) en gemiddeld groter, langer en ouder dan de vrouw zelf. Want anders komt het ego in het gedrang. Kortom een lijf waarin de mannelijke geslachtshormonen duidelijk en langdurig hebben rondgeraasd. Deze mannen noemen we de foute mannen gebruiken we vaker voor onze one-night stands, bij potentieel trouw material kijk ik meestal naar totaal andere eigenschappen die ik niet meteen associeren met sex, (jammer) maar met toekomst zoals is hij sympathiek, intelligent, heeft hij gevoel voor humor, is hij zachtaardig en heeft hij een bovengemiddeld inkomen,
En terwijl ik dit typ word het me ineens duidelijk!
De reden van het macho-gedrag bij mannen (maar meer nog de onderlinge eindeloze gesprekken over snelle bolides, de heerlijk goed verzorgde en getrainde lijven, sixpack ( liefst in 10 stappen) , zwaar overgefinancieerde appartementen in Amsterdam oud-zuid en alle andere uiterlijkheden die macht, status en rijkdom suggereren.) Ze zijn niets meer dan aanvullend materiaal om ons vrouwen te zeggen
“neem mij om je mee te reproduceren, ik ben de aller beste”
dinsdag, maart 08, 2011
asfalt
125. Landschap schiet links en rechts aan mij voorbij, ik ben mij op dit moment niet bewust van de kilometers die ik maak, het asfalt wat onder mij door schiet en de geluiden uit de radio die mijn oren niet bereiken, ik denk na, veel gedachtes die mijn hersenen vullen. niets belangrijks. mijn handen liggen losjes om het leren stuurwiel en de voorjaarszon verwarmd mijn huid, mijn ogen zijn samen geknepen tot streepjes tegen het zonlicht ondanks de zonnenbril. Het is een van de eerste lentedagen in Nederland.
En dan uit het niets komt uit de radio een bijna hypnotiserend geluid, het liedje begint denk ik net, ik heb het begin niet gehoord maar het maakt me alert. het doet iets met me. het maakt me bewust van de wereld om mij heen.130.
Bewust van de wereld die voorbij raast, bewust van mijn snelheid het geluid van de auto, de wielen op het wegdek en bewust van mijzelf. Ik draai het volume omhoog, en daarmee ook mijn alertheid. de hoeveelheid adrealine in mijn lichaam neemt toe en mijn hartslag versneld.135.
Mijn lichaam vult zich met energie en mijn voet drukt het gaspedaal in.140.
het zoememde geluid van de snel accelererende motor valt precies goed bij het ritme van het liedje en maakt dat het nu naast in mijn buik, ook begint te kriebelen in mijn hart.145.
Het geluid van de accelererende motor maakt me uitzinnig, het liedje maakt me sensitief, het maakt samen dat ik voor dat ik het in de gaten heb het asfalt zie als een grote zilveren baan, schitterend in de zon, ik kan het asvalt bijna ruiken, de motor zoemt en de spanning in mij neemt toe. Mijn ogen schieten over het wegdek, de spiegels en weer het wegdek, bijna op de maat van de muziek die me in een soort trance lijkt te brengen.
De wereld om mij heen die net zo scherp en aanwezig leek, lijkt op te gaan in de beleving, in de muziek, de zon en de schitterende strook asfalt die voor me ligt.155.
En terwijl mijn vingers licht gespannen maar soepel over het stuur glijden, en mijn nagels zich steeds meer vast zetten in het leer van het stuur word ook de muziek intenser. 160.
ik draai het stuur lichtjes naar rechts terwijl mijn vingers het stuurwiel steviger omklemmen, mijn vingers en het stuur, verstrengeld in elkaar, perfecte synergie, samen worden ze 1, ik en de auto.
we gaan de bocht in, groot waarschuwings bord, 70.
maar de muziek gaat door, het liedje is nog niet ten einde en bijna als een soort hypnose gaan we samen de bocht in. Ik hoor niet alleen de muziek maar voel nu ook de muziek door de speakers komen, de muziekt trilt door m'n bortskast en ik voel het wegdek onder me sidderen.
Het lijkt alsof ik van binnen explodeer!
170. al mijn spieren zijn gespannen , ik stuur wat meer naar rechts, mijn armen horizontaal en strak tegen het stuur, ik voel de tegendruk in mijn hele lichaam. De auto vult zich meer en meer met muziek die werkt naar een hoogtepunt, de bocht heeft een perfecte draai, de snelheid maakt dat de auto in een strakke lijn door het asfalt snijd en het asfalt zelf schikt zich gewillig na de krachten die door de wielen worden uitgeoefend op het zwarte teer. 175.
adrenaline suist door mij lichaam, opwinding.
Ik voel me alert, niets ontgaat me en ik ben opperste paraatheid. Het gaat om controle, een intense intimiteit is de afgelopen seconde ontstaan tussen mij de auto en het asfalt.
de auto en ik. we glijden in pure perfectie, strak en suisend door de bocht. een daad uit pure harmonie.
en dan, de muziek stopt.
stilte...
de ontlading,
gas los, 165.
een diepe zucht verlaat mijn lichaam.160.
Het stuur glijd even soepel weer door mijn handen terug in neutrale positie. 150.
Mijn armen ontspannen, mijn vingers laten het stuur weer los.140.
Mijn buik en hoofd voelen licht en leeg. 135.
Het volume van de radio gaat weer lager, en de DJ kondigt een ballad aan.
langs mij heen glijd het landschap weer voorbij. 125.
de zon verwarmt mijn lichaam.
vingers losjes in het stuur.
En dan uit het niets komt uit de radio een bijna hypnotiserend geluid, het liedje begint denk ik net, ik heb het begin niet gehoord maar het maakt me alert. het doet iets met me. het maakt me bewust van de wereld om mij heen.130.
Bewust van de wereld die voorbij raast, bewust van mijn snelheid het geluid van de auto, de wielen op het wegdek en bewust van mijzelf. Ik draai het volume omhoog, en daarmee ook mijn alertheid. de hoeveelheid adrealine in mijn lichaam neemt toe en mijn hartslag versneld.135.
Mijn lichaam vult zich met energie en mijn voet drukt het gaspedaal in.140.
het zoememde geluid van de snel accelererende motor valt precies goed bij het ritme van het liedje en maakt dat het nu naast in mijn buik, ook begint te kriebelen in mijn hart.145.
Het geluid van de accelererende motor maakt me uitzinnig, het liedje maakt me sensitief, het maakt samen dat ik voor dat ik het in de gaten heb het asfalt zie als een grote zilveren baan, schitterend in de zon, ik kan het asvalt bijna ruiken, de motor zoemt en de spanning in mij neemt toe. Mijn ogen schieten over het wegdek, de spiegels en weer het wegdek, bijna op de maat van de muziek die me in een soort trance lijkt te brengen.
De wereld om mij heen die net zo scherp en aanwezig leek, lijkt op te gaan in de beleving, in de muziek, de zon en de schitterende strook asfalt die voor me ligt.155.
En terwijl mijn vingers licht gespannen maar soepel over het stuur glijden, en mijn nagels zich steeds meer vast zetten in het leer van het stuur word ook de muziek intenser. 160.
ik draai het stuur lichtjes naar rechts terwijl mijn vingers het stuurwiel steviger omklemmen, mijn vingers en het stuur, verstrengeld in elkaar, perfecte synergie, samen worden ze 1, ik en de auto.
we gaan de bocht in, groot waarschuwings bord, 70.
maar de muziek gaat door, het liedje is nog niet ten einde en bijna als een soort hypnose gaan we samen de bocht in. Ik hoor niet alleen de muziek maar voel nu ook de muziek door de speakers komen, de muziekt trilt door m'n bortskast en ik voel het wegdek onder me sidderen.
Het lijkt alsof ik van binnen explodeer!
170. al mijn spieren zijn gespannen , ik stuur wat meer naar rechts, mijn armen horizontaal en strak tegen het stuur, ik voel de tegendruk in mijn hele lichaam. De auto vult zich meer en meer met muziek die werkt naar een hoogtepunt, de bocht heeft een perfecte draai, de snelheid maakt dat de auto in een strakke lijn door het asfalt snijd en het asfalt zelf schikt zich gewillig na de krachten die door de wielen worden uitgeoefend op het zwarte teer. 175.
adrenaline suist door mij lichaam, opwinding.
Ik voel me alert, niets ontgaat me en ik ben opperste paraatheid. Het gaat om controle, een intense intimiteit is de afgelopen seconde ontstaan tussen mij de auto en het asfalt.
de auto en ik. we glijden in pure perfectie, strak en suisend door de bocht. een daad uit pure harmonie.
en dan, de muziek stopt.
stilte...
de ontlading,
gas los, 165.
een diepe zucht verlaat mijn lichaam.160.
Het stuur glijd even soepel weer door mijn handen terug in neutrale positie. 150.
Mijn armen ontspannen, mijn vingers laten het stuur weer los.140.
Mijn buik en hoofd voelen licht en leeg. 135.
Het volume van de radio gaat weer lager, en de DJ kondigt een ballad aan.
langs mij heen glijd het landschap weer voorbij. 125.
de zon verwarmt mijn lichaam.
vingers losjes in het stuur.
zaterdag, maart 05, 2011
Carna Val
Carnaval 2011,
door mij vrijelijk vertaald als
Carna Val,
de val van het vlees.
de val van het voetstuk waar we onszelf als menselijke beschaving op hebben geplaatst.
De tot louter vlees geworden verklede schimmen die door de stad dwalen onder invloed van drank en joligheid hebben niets maar dan ook niets meer te maken met de menselijke beschaving zoals we die ooit samen opgebouwd hebben en de normen en waarden die we de rest van het jaar hanteren.
De piloot blijkt vuilnisman, de makelaar gaat verkleed als zwerver en de chirurgijn geeft zich uit voor piraat. De heer blijkt een prins te zijn, en de ideale huisvrouw verre van ideaal.
Normen en waarden hebben we thuis gelaten en nu staan we hier,
Als ons alter ego in een odeur van lauw warm bier en sigaretten.
En waar we drinken uit plastic wegwerp glazen terwijl de spastische klanken van carnavals krakers onze gehoor bereiken waarna het in mijn hersenen verwerkt word. Mijn hersenen censureren niets, en ik vraag mij af of de wetenschap al zover is dat dat zou kunnen.
De zwetende stinkende massa mensen staat zo dicht tegen elkaar, lichaam aan lichaam aan dat de lijnen van elk individu moeilijk te onderscheiden zijn en de omgeving veranderd in een grote massa dampend vlees. Carna val.
En zo tongt Wilma, die nog het dichts bij komt wat betreft beschavings tijdperk, compleet met witte bollen ketting en met in 1 hand 2 bier en een peuk er gretig oplos met de James Bond die ze tegenkwam aan de bar tijdens het bestellen van bier, heul veul bier. En terwijl ze daar haar staat te doen met James komt een van haar vrienden de biertjes ophalen. Ik denk dat het wachten haar te lang duurde. Zonder ook maar enige respons te geven gaat Wilma door met James en pakt haar vriendinnetje die verkleed is als ananas die biertjes van haar over. Ze had op z'n minst het fatsoen kunnen op brengen hem even voor te stellen, of zou dat te pijnlijk zijn omdat ze waarschijnlijk zijn naam niet meer wist, of überhaupt niet weet?
ach, ze heeft nu in ieder geval 2 handen vrij waarmee ze haar waardigheid gretig kan weggeven.
Aan de andere kant van de dansvloer slaat Fred ondertussen met zijn opblaasbare knuppel tegen de billen van een naar het lijkt, uit de PABO komend satan custume van satan 6, tenminste ik heb ze genummerd voor mezelf, want er lopen er meer rond in dit pakje. Als ik Fred was zou ik het verschil ook niet zien, arme Fred. Ik neem het hem dan ook niet kwalijk dat ik hem 5 minuten later tegen kom met zijn tong in satan 3.
En daar sta ik dan, midden in deze kroeg, te midden van de oneindige mensen massa, muziek, rook en bier, ik hoor gelach, ik zie mensen genieten, de sfeer is goed,, mensen vermaken zich, voelen zich vrij, lijken gelukkig.. tevreden met wie ze zijn, waar ze zijn, en wat ze doen.
Even lijkt de wereld ideaal, omdat we ons hier, te midden van de teloorgang, tijdens de ogenschijnlijke afbrokkeling van de beschaving, niet laten leiden door sociale status, politieke voorkeur, geloof of geaardheid. Even zijn we allemaal onderdeel van de zelfde grote massa vlees.
En midden in de kroeg ,Midden in Nederland, midden in mijn leven en te midden van dit alles zie ik de contradictie en vraag ik mij af..,
Is dit waar de evolutie ons heeft gebracht?
door mij vrijelijk vertaald als
Carna Val,
de val van het vlees.
de val van het voetstuk waar we onszelf als menselijke beschaving op hebben geplaatst.
De tot louter vlees geworden verklede schimmen die door de stad dwalen onder invloed van drank en joligheid hebben niets maar dan ook niets meer te maken met de menselijke beschaving zoals we die ooit samen opgebouwd hebben en de normen en waarden die we de rest van het jaar hanteren.
De piloot blijkt vuilnisman, de makelaar gaat verkleed als zwerver en de chirurgijn geeft zich uit voor piraat. De heer blijkt een prins te zijn, en de ideale huisvrouw verre van ideaal.
Normen en waarden hebben we thuis gelaten en nu staan we hier,
Als ons alter ego in een odeur van lauw warm bier en sigaretten.
En waar we drinken uit plastic wegwerp glazen terwijl de spastische klanken van carnavals krakers onze gehoor bereiken waarna het in mijn hersenen verwerkt word. Mijn hersenen censureren niets, en ik vraag mij af of de wetenschap al zover is dat dat zou kunnen.
De zwetende stinkende massa mensen staat zo dicht tegen elkaar, lichaam aan lichaam aan dat de lijnen van elk individu moeilijk te onderscheiden zijn en de omgeving veranderd in een grote massa dampend vlees. Carna val.
En zo tongt Wilma, die nog het dichts bij komt wat betreft beschavings tijdperk, compleet met witte bollen ketting en met in 1 hand 2 bier en een peuk er gretig oplos met de James Bond die ze tegenkwam aan de bar tijdens het bestellen van bier, heul veul bier. En terwijl ze daar haar staat te doen met James komt een van haar vrienden de biertjes ophalen. Ik denk dat het wachten haar te lang duurde. Zonder ook maar enige respons te geven gaat Wilma door met James en pakt haar vriendinnetje die verkleed is als ananas die biertjes van haar over. Ze had op z'n minst het fatsoen kunnen op brengen hem even voor te stellen, of zou dat te pijnlijk zijn omdat ze waarschijnlijk zijn naam niet meer wist, of überhaupt niet weet?
ach, ze heeft nu in ieder geval 2 handen vrij waarmee ze haar waardigheid gretig kan weggeven.
Aan de andere kant van de dansvloer slaat Fred ondertussen met zijn opblaasbare knuppel tegen de billen van een naar het lijkt, uit de PABO komend satan custume van satan 6, tenminste ik heb ze genummerd voor mezelf, want er lopen er meer rond in dit pakje. Als ik Fred was zou ik het verschil ook niet zien, arme Fred. Ik neem het hem dan ook niet kwalijk dat ik hem 5 minuten later tegen kom met zijn tong in satan 3.
En daar sta ik dan, midden in deze kroeg, te midden van de oneindige mensen massa, muziek, rook en bier, ik hoor gelach, ik zie mensen genieten, de sfeer is goed,, mensen vermaken zich, voelen zich vrij, lijken gelukkig.. tevreden met wie ze zijn, waar ze zijn, en wat ze doen.
Even lijkt de wereld ideaal, omdat we ons hier, te midden van de teloorgang, tijdens de ogenschijnlijke afbrokkeling van de beschaving, niet laten leiden door sociale status, politieke voorkeur, geloof of geaardheid. Even zijn we allemaal onderdeel van de zelfde grote massa vlees.
En midden in de kroeg ,Midden in Nederland, midden in mijn leven en te midden van dit alles zie ik de contradictie en vraag ik mij af..,
Is dit waar de evolutie ons heeft gebracht?
zaterdag, februari 26, 2011
Taal
Zo zit je ineens, na lange tijd weer in de trein.
Ik bedacht me voordat ik in de trein zat dat het lang geleden was. Meteen toen ik in de trein stapte wist ik ineens ook weer waarom.
Ik ga zitten in de nep leren gif groene bankjes die verlicht worden
door het felle TL-licht en nog voor ik adem haal bereikt een penetrante zure lucht mijn neus.
Ik zit naast een naar rook en zweet stinkende, iets wat vadsige man die een krappe 20cm aan ruimte op het bankje heeft over gelaten voor een medereiziger.
Ik realiseer me terdege dat ik dat ben.
De geur die de man afscheidde deed me kokhalzen en voer me terug naar een schemerige zwoele zomeravond in juni, waar ik door autopech in mantelpakje en op pumps belande in een truckers restaurant langs de A1.
Tegenover me aan de bar zat een Duitse naar bier, zweet en rook stinkende trucker aan een broodje bal. Bij elke hap drupte de jus weelderig als een vloedgolf langs zijn mondhoeken naar beneden richting zijn kin en net voordat de druppels jus voor eeuwig zouden verdwijnen in zijn nekplooien werden ze met niet al te veel motoriek met de bovenkant van de harige handpalmen weggeveegd.
Ik nipte aan mijn tonic terwijl ik voelde hoe hij me met zijn ogen uitkleedde. Ik keek naar zijn glimmende vette vingers en zijn vieze zwarte nagels en de rillingen verroerde zich over mijn gehele lichaam.
Achteraf ben ik blij dat het de rillingen waren die mijn lichaam streelde en niet de handen van de Duitse trucker, maar enfin.
Ik besluit na deze gedachten stilletjes doch snel op te staan en me verder op in het treinstel te nestelen. Ik zie een groene vier-zitter met een stelletje dat tegen over elkaar zit. Daar kan ik wel naast zitten.
maar dan, ja hoor! Ik heb het wel getroffen. Ik zit naast 2 doven.
Nu is dat op zich niet erg, je kan er immers niets aan doen dat je doof bent, en ik snap dat die mensen ook met de trein willen maar die halve primitieve geluiden die ze onwillekeurig uitstoten naar elkaar! En dan die gebaren erbij.. ik zucht.. diep.. en nog maals.. dieper..
De gebaren worden na gelang de conversatie duurt heftiger en de geluiden worden harder. Het is duidelijk een heftige conversatie, al heb ik geen idee wat het onderwerp van de discussie is. Dit zou Matthijs van Nieuwkerk niet moeten proberen prime time.
Ergens gaat bij mij de bel. HALLO, WAT ZIJN WIJ HIER EIGENLIJK AAN HET DOEN???!!
(Ik wilde ze, terwijl ik het ze zou vragen recht en streng aankijken, liefst tegelijk.. maar dat zou al moeilijk gaan daar er 1 tegen over me zat en de andere naast me, en voor dat ik mijn hoofd richting haar zou kunnen draaien zou ik minstens 2 maal vol in m’n gezicht geraakt worden door de gebarentaal uitvoerende handen van het meisje (dat is nog eens een taal barrière )
ik wilde dat ze aan mijn blik konden zien dat er een zekere ernst in het spel was.
Ik besloot het niet te doen, 1 omdat het me niet zo gepast leek en 2 konden ze het waarschijnlijk toch niet verstaan, en dan gaan ze terug gebaren naar mij.. met die onverklaarbare gebaren, wat me dan weer onwijs onzeker zou maken en dat was dan ook weer niet de bedoeling.
Even overweeg ik nog om er om te tossen.. als ik win houden ze hun geluiden en gebaren voor zich, als zij winnen mogen ze door gaan..
paper - rock - siccors leek me een goede optie maar pfff hoe ga ik het ze uitleggen..
Dus ben ik gedoemd om dit het komende kwartier nog aan te horen en te zien. En nu ik er toch zit moet ik er maar het beste van maken en zie ik het als een leer punt voor mezelf. Ga nooit meer met de trein!
Ik bekijk vanuit mijn ooghoeken de gebaren en hoop toch wel dat ik er over enkele minuten enig sinds een touw aan vast kan knopen, ik bedoel als ik zit te bellen in de trein mogen andere ook mee luisteren. En anders is er altijd nog de middel vinger, een redelijk universeel gebaar lijkt me.
En mocht het dan niet lukken dan is het waarschijnlijk zo dat ik bij gebrek aan touw de handjes van het stel maar aan elkaar vast knoop.
Ik bedacht me voordat ik in de trein zat dat het lang geleden was. Meteen toen ik in de trein stapte wist ik ineens ook weer waarom.
Ik ga zitten in de nep leren gif groene bankjes die verlicht worden
door het felle TL-licht en nog voor ik adem haal bereikt een penetrante zure lucht mijn neus.
Ik zit naast een naar rook en zweet stinkende, iets wat vadsige man die een krappe 20cm aan ruimte op het bankje heeft over gelaten voor een medereiziger.
Ik realiseer me terdege dat ik dat ben.
De geur die de man afscheidde deed me kokhalzen en voer me terug naar een schemerige zwoele zomeravond in juni, waar ik door autopech in mantelpakje en op pumps belande in een truckers restaurant langs de A1.
Tegenover me aan de bar zat een Duitse naar bier, zweet en rook stinkende trucker aan een broodje bal. Bij elke hap drupte de jus weelderig als een vloedgolf langs zijn mondhoeken naar beneden richting zijn kin en net voordat de druppels jus voor eeuwig zouden verdwijnen in zijn nekplooien werden ze met niet al te veel motoriek met de bovenkant van de harige handpalmen weggeveegd.
Ik nipte aan mijn tonic terwijl ik voelde hoe hij me met zijn ogen uitkleedde. Ik keek naar zijn glimmende vette vingers en zijn vieze zwarte nagels en de rillingen verroerde zich over mijn gehele lichaam.
Achteraf ben ik blij dat het de rillingen waren die mijn lichaam streelde en niet de handen van de Duitse trucker, maar enfin.
Ik besluit na deze gedachten stilletjes doch snel op te staan en me verder op in het treinstel te nestelen. Ik zie een groene vier-zitter met een stelletje dat tegen over elkaar zit. Daar kan ik wel naast zitten.
maar dan, ja hoor! Ik heb het wel getroffen. Ik zit naast 2 doven.
Nu is dat op zich niet erg, je kan er immers niets aan doen dat je doof bent, en ik snap dat die mensen ook met de trein willen maar die halve primitieve geluiden die ze onwillekeurig uitstoten naar elkaar! En dan die gebaren erbij.. ik zucht.. diep.. en nog maals.. dieper..
De gebaren worden na gelang de conversatie duurt heftiger en de geluiden worden harder. Het is duidelijk een heftige conversatie, al heb ik geen idee wat het onderwerp van de discussie is. Dit zou Matthijs van Nieuwkerk niet moeten proberen prime time.
Ergens gaat bij mij de bel. HALLO, WAT ZIJN WIJ HIER EIGENLIJK AAN HET DOEN???!!
(Ik wilde ze, terwijl ik het ze zou vragen recht en streng aankijken, liefst tegelijk.. maar dat zou al moeilijk gaan daar er 1 tegen over me zat en de andere naast me, en voor dat ik mijn hoofd richting haar zou kunnen draaien zou ik minstens 2 maal vol in m’n gezicht geraakt worden door de gebarentaal uitvoerende handen van het meisje (dat is nog eens een taal barrière )
ik wilde dat ze aan mijn blik konden zien dat er een zekere ernst in het spel was.
Ik besloot het niet te doen, 1 omdat het me niet zo gepast leek en 2 konden ze het waarschijnlijk toch niet verstaan, en dan gaan ze terug gebaren naar mij.. met die onverklaarbare gebaren, wat me dan weer onwijs onzeker zou maken en dat was dan ook weer niet de bedoeling.
Even overweeg ik nog om er om te tossen.. als ik win houden ze hun geluiden en gebaren voor zich, als zij winnen mogen ze door gaan..
paper - rock - siccors leek me een goede optie maar pfff hoe ga ik het ze uitleggen..
Dus ben ik gedoemd om dit het komende kwartier nog aan te horen en te zien. En nu ik er toch zit moet ik er maar het beste van maken en zie ik het als een leer punt voor mezelf. Ga nooit meer met de trein!
Ik bekijk vanuit mijn ooghoeken de gebaren en hoop toch wel dat ik er over enkele minuten enig sinds een touw aan vast kan knopen, ik bedoel als ik zit te bellen in de trein mogen andere ook mee luisteren. En anders is er altijd nog de middel vinger, een redelijk universeel gebaar lijkt me.
En mocht het dan niet lukken dan is het waarschijnlijk zo dat ik bij gebrek aan touw de handjes van het stel maar aan elkaar vast knoop.
vrijdag, februari 25, 2011
dromen
Hoe kan ik dromen
als ik alleen ben
met jou hand in de mijne
zonder je te voelen
Hoe kan ik dromen
als ik alleen ben
Als jij naast me staat
Maar leegte zichtbaar is
Hoe kan ik dromen
als ik alleen ben
Als ik in je ogen kijk
Maar niets zie
Hoe kan ik dromen
als ik alleen ben,
Als je je m’n naam uitspreekt
Zonder klank.
Hoe kan ik dromen
als ik alleen ben
Als je naar me kijkt
zonder me echt te zien
Hoe kan ik dromen
Als ik alleen ben
Met jou
Hoe kan ik dromen
met jou
dromen
met jou.
jou dromen
als ik alleen ben
met jou hand in de mijne
zonder je te voelen
Hoe kan ik dromen
als ik alleen ben
Als jij naast me staat
Maar leegte zichtbaar is
Hoe kan ik dromen
als ik alleen ben
Als ik in je ogen kijk
Maar niets zie
Hoe kan ik dromen
als ik alleen ben,
Als je je m’n naam uitspreekt
Zonder klank.
Hoe kan ik dromen
als ik alleen ben
Als je naar me kijkt
zonder me echt te zien
Hoe kan ik dromen
Als ik alleen ben
Met jou
Hoe kan ik dromen
met jou
dromen
met jou.
jou dromen
ik van jou
Ik hou van jou
Ik wil je aanraken,
Kussen
Overal
Naar je kijken
Je voor altijd bij me houden
Mezelf tegen jou aandrukken
Opgaan in jou mooie hart
Ik wil mezelf verliezen in jou
Ik hou zoveel van jou
Ik walg van jou
Ik wil het uitschreeuwen
Ik wil je nooit meer zien
Je weg duwen, uit mijn leven
uit onmacht
Het verdriet, en de liefde
Niet voelen
De pijn niet ervaren
Ik walg zo veel van jou.
dinsdag, februari 08, 2011
Als ik je morgen zou ontmoeten
Als ik je morgen zou ontmoeten,
En je zou me vragen naar mijn naam,
Dan zou ik je die geven,
en je vertellen wat ik in m'n leven heb gedaan.
Ik zou je kussen, ontelbare aantallen
je bewonderen en naast je in slaap vallen.
daar waar we elk ons weg zouden gaan.
Om samen weer wakker te worden,
En ik zou je nooit meer laten gaan.
En je zou me vragen naar mijn naam,
Dan zou ik je die geven,
en je vertellen wat ik in m'n leven heb gedaan.
Ik zou je kussen, ontelbare aantallen
je bewonderen en naast je in slaap vallen.
daar waar we elk ons weg zouden gaan.
Om samen weer wakker te worden,
En ik zou je nooit meer laten gaan.
Al mijn armen
Ik wil je omhelzen,
met al mijn armen.
Liefdevol omhelzen.
Ik zou je alles geven,
alles wat ik heb
Ik geeft het je met al mijn armen,
met mijn hele hart.
Ik begrijp het niet
Hoe het niet kan
Hoe het niet genoeg kan zijn,
en hoe alles
te veel kan zijn.
Hoe al mijn armen
Alles van mij
Mijn hele hart,
in een omhelzing.
Hoe alles,
niet genoeg
kan zijn.
met al mijn armen.
Liefdevol omhelzen.
Ik zou je alles geven,
alles wat ik heb
Ik geeft het je met al mijn armen,
met mijn hele hart.
Ik begrijp het niet
Hoe het niet kan
Hoe het niet genoeg kan zijn,
en hoe alles
te veel kan zijn.
Hoe al mijn armen
Alles van mij
Mijn hele hart,
in een omhelzing.
Hoe alles,
niet genoeg
kan zijn.
maandag, januari 17, 2011
bleu monday
Maandag, get yourself together dag!
Maandag, een zoals ik er al zoveel heb gekend.
de dag na het weekend, de dag voor de rest van de week.
Wanhopig en nog moe van het weekend probeer je jezelf bij elkaar te rapen,
Er moet gebeld worden en je wil weten welke afspraken je hebt.
Losse flarden uit het weekend schieten in je hoofd voorbij als je je afvraagt waar bvb je agenda is gebleven, je pinpas, portefeuille of je telefoon.
Later blijkt dat je je pinpas kan ophalen bij je stamkroeg omdat je hem vannacht daar hebt gelaten als borg. Het gene impliceert dat je je portefeuille al eerder die avond kwijt bent geraakt of gewoon niet kon vinden.
Je gedachten worden onderbroken door het geluid van je telefoon, In je broekzak.
Je broek vind je aan het voeteneind van je bed, uit de pijpen hangen als dooie rupsjes je licht-roze sokken en je kan de vergelijking met je zelf niet onderdrukken.
Bij nadere inspectie van je telefoon zie je je laatst gebelde nummers en realiseer je je dat je naast je portefeuille ook je eigenwaarde bent verloren vannacht door om 5 uur "bepaalde iemanden" te bellen.
Get yourself together maandag.. De dag waarop je vooruit wil kijken maar geremd word door het verleden dat je dwingt terug te kijken.
En zelfs de get your self together maandag kent een nog donkerder broertje.
Een eendagsvlieg maar de zwaarste onder de maandagen. Bleu monday!
Get yourself together blue monday, de dag waarop we terug kijken, verder dag alleen een weekend.
De dag waarop we terug kijken op alles wat we recent verloren hebben in onszelf.
goede voornemens die verloren zijn gegaan, 3 weken na data, dromen die we hebben laten varen, kansen die we hebben gemist door eigen incompetentie en desalniettemin, ruggengraat die we niet getoond hebben toen het zo nodig was.
En nadat je al snel van jezelf geconstateerd hebt dat je waardeloos bent, als vriendin, moeder, vrouw, schoondochter, en werknemer
wil je je beste vriendin bellen om uit te huilen, en om te horen wat er mis is aan haar.
want ik bedoel.. waardeloos was je toch al en het voelt altijd beter als je niet in je eentje waardeloos bent. Gedeelde smart is halve smart zeggen ze altijd, en dat zeggen ze niet voor niets denk ik dan maar.
Okee, maar je wil dus even lekker zeuren en huilen en je zielig voelen en bevestigd krijgen dat je helemaal niet waardeloos bent.. je toets het nummer van je beste vriendin in, en de telefoon gaat 1 keer over.. daarna. stilte
Is je batterij op!
en ligt de oplader nog bij je vriendje, Je start je computer op maar je internet verbinding loopt vast want ja, bij de UPC is het ook bleu monday.
( toch wil ik als kritische noot erbij zetten dat ik de UPC ervan verdenk ergens in een kelder ook blauwe dinsdag woensdag, donderdag en vrijdag te hebben! )
Dus zet je het op een huilen, je verliest jezelf in puur medelijden en hiermee bevestig je dat alles wat je daarvoor over jezelf hebt gedacht nu waar is! Dit is de puurste daad waar het donkere broertje van Maandag op wachtte, de daad waar hij zich mee voed. zelfmedelijden!
Want op het moment dat het even tegen zit, en ja dat is dan vaak op een maandag
en 1 keer per jaar zit het precies op die maandag heel veel mensen tegen,
juist dan krijg je de kans ruggengraat te tonen.
je krijgt de kans je borst vooruit te tonen, je neus in de lucht te steken en vooruit te kijken. Om te leren van het verleden en het anders te doen. En alles wat we verloren hebben weer te vinden!
De dag die ons kwetsbaar maakt maar niet onverslaanbaar.
Wel net kwetsbaar genoeg om eerlijk naar onszelf te kunnen kijken.
Get yourself together blue monday is de dag waarop je een heldere kijk krijgen in het verleden en het heden. Dus laat je er niet door kisten maar misbruik het!
wedden dat het heerlijk voelt!
ps, wanneer je voor een slok melk naar de koelkast loopt, die nagenoeg leeg is, word je daar in eerste instantie heel chagrijnig van, totdat je beter kijkt en naast een half stuk aangevreten Brie je portefeuille vind.
Maandag, een zoals ik er al zoveel heb gekend.
de dag na het weekend, de dag voor de rest van de week.
Wanhopig en nog moe van het weekend probeer je jezelf bij elkaar te rapen,
Er moet gebeld worden en je wil weten welke afspraken je hebt.
Losse flarden uit het weekend schieten in je hoofd voorbij als je je afvraagt waar bvb je agenda is gebleven, je pinpas, portefeuille of je telefoon.
Later blijkt dat je je pinpas kan ophalen bij je stamkroeg omdat je hem vannacht daar hebt gelaten als borg. Het gene impliceert dat je je portefeuille al eerder die avond kwijt bent geraakt of gewoon niet kon vinden.
Je gedachten worden onderbroken door het geluid van je telefoon, In je broekzak.
Je broek vind je aan het voeteneind van je bed, uit de pijpen hangen als dooie rupsjes je licht-roze sokken en je kan de vergelijking met je zelf niet onderdrukken.
Bij nadere inspectie van je telefoon zie je je laatst gebelde nummers en realiseer je je dat je naast je portefeuille ook je eigenwaarde bent verloren vannacht door om 5 uur "bepaalde iemanden" te bellen.
Get yourself together maandag.. De dag waarop je vooruit wil kijken maar geremd word door het verleden dat je dwingt terug te kijken.
En zelfs de get your self together maandag kent een nog donkerder broertje.
Een eendagsvlieg maar de zwaarste onder de maandagen. Bleu monday!
Get yourself together blue monday, de dag waarop we terug kijken, verder dag alleen een weekend.
De dag waarop we terug kijken op alles wat we recent verloren hebben in onszelf.
goede voornemens die verloren zijn gegaan, 3 weken na data, dromen die we hebben laten varen, kansen die we hebben gemist door eigen incompetentie en desalniettemin, ruggengraat die we niet getoond hebben toen het zo nodig was.
En nadat je al snel van jezelf geconstateerd hebt dat je waardeloos bent, als vriendin, moeder, vrouw, schoondochter, en werknemer
wil je je beste vriendin bellen om uit te huilen, en om te horen wat er mis is aan haar.
want ik bedoel.. waardeloos was je toch al en het voelt altijd beter als je niet in je eentje waardeloos bent. Gedeelde smart is halve smart zeggen ze altijd, en dat zeggen ze niet voor niets denk ik dan maar.
Okee, maar je wil dus even lekker zeuren en huilen en je zielig voelen en bevestigd krijgen dat je helemaal niet waardeloos bent.. je toets het nummer van je beste vriendin in, en de telefoon gaat 1 keer over.. daarna. stilte
Is je batterij op!
en ligt de oplader nog bij je vriendje, Je start je computer op maar je internet verbinding loopt vast want ja, bij de UPC is het ook bleu monday.
( toch wil ik als kritische noot erbij zetten dat ik de UPC ervan verdenk ergens in een kelder ook blauwe dinsdag woensdag, donderdag en vrijdag te hebben! )
Dus zet je het op een huilen, je verliest jezelf in puur medelijden en hiermee bevestig je dat alles wat je daarvoor over jezelf hebt gedacht nu waar is! Dit is de puurste daad waar het donkere broertje van Maandag op wachtte, de daad waar hij zich mee voed. zelfmedelijden!
Want op het moment dat het even tegen zit, en ja dat is dan vaak op een maandag
en 1 keer per jaar zit het precies op die maandag heel veel mensen tegen,
juist dan krijg je de kans ruggengraat te tonen.
je krijgt de kans je borst vooruit te tonen, je neus in de lucht te steken en vooruit te kijken. Om te leren van het verleden en het anders te doen. En alles wat we verloren hebben weer te vinden!
De dag die ons kwetsbaar maakt maar niet onverslaanbaar.
Wel net kwetsbaar genoeg om eerlijk naar onszelf te kunnen kijken.
Get yourself together blue monday is de dag waarop je een heldere kijk krijgen in het verleden en het heden. Dus laat je er niet door kisten maar misbruik het!
wedden dat het heerlijk voelt!
ps, wanneer je voor een slok melk naar de koelkast loopt, die nagenoeg leeg is, word je daar in eerste instantie heel chagrijnig van, totdat je beter kijkt en naast een half stuk aangevreten Brie je portefeuille vind.
maandag, januari 10, 2011
spierballen en kruiskoppen
lig in mn bedje. eindelijk!
all by myself. rust.. stilte..
en dan ga je nadenken..
(kan iemand mij vertellen waar je die functie kan uitzetten?)
dit is het dus.. een eigen huis hebben..
zo voelt dat dus
en zo voelt het dus ook als je aan het verbouwen bent..
je hele huis tegelijk... in 1 keer.
en zo voelt het dus ook als je dus net als ik zo eigenwijs bent om er te blijven wonen tijdens de chaos.
(denk dat dat ook de reden is van een enorme situatie op het midden van mijn voorhoofd en het zaagsel in mijn hoofd.)
Het voelt als veel tegelijk.. moe zijn, spierpijn hebben, en het stomme gevoel van helemaal niets meer op de bank hebben omdat je dat net hebt uitegeven aan een verfbrander afdekfolie, kwasten en schuurpapier.
(ja daar stond ik dan in mantelpakje en pumps in de Gamma.
Niet helemaal volgens de dresscode dacht ik toen ietswat opgelaten)
Maar ik denk wel vaker niet vooruit.
Een huis kopen en meteen volgas verbouwen.. het hele zooitje in 1 keer.
Tegen beter weten in gewoon lekker doen, niet luisteren naar wat andere zeggen..
ben 25 en zeker oud en wijs genoeg om alles helemaal lekker zelf te bepalen.
"selluf doen" is zo iets voor peuters eigenlijk..
Ben denk ik achteraf gezien ook nooit uit die fase gekomen.. herken nog zo ontzettend veel..
alles ontdekken, (welke wijn? welke kroeg? welke man? welke kleren? schoenen? welke baan? pffff)
Sinds 3 dagen slaap ik uit pure noodzaak in de keuken.
en dat heeft eigenlijk weinig relatie met dat ik gewoon graag wat in mijn mond heb.
Rechts van mij staan mijn schilderijen op de vensterbank en mn kledingkast
Voor de kast ligt mijn zijde zwarte shirtje waarvan ik mij net ontdaan heb met daarboven op mijn bh en chanel zonnebril, links van mij verhuisdozen, en nog meer kleren, en legen flessen wijn.. ook nog volle flessen wijn..(?!)
ik word ouder.
Mijn klerenkast, gevult met zowel opgevouwen en niet opgevouwen kleren maakt een iets rommelige indruk (wat overgens helemaal niet misstaat in de rest van de kamer.. uh keuken) .. de pijp van mijn nieuwe spijkerbroek hangt nochalant over de plank en eindigd tussen de deur die ik daardoor al 2 dagen niet dicht krijg. (wat tot de nodige frustratie heeft geleid) maar toch ik krijg het op een of andere manier al 2 dagen fysiek niet voor elkaar die broek op te vouwen en de kast dicht te doen..
dus stoor ik me er gewoon al 2 dagen aan.
Ergens maakt het me eigenlijk ook echt niets uit.
Niemand die er over klaagt, eigenlijk alleen ik..
dus denk ik "leg het naast je neer.. maakt niet uit.. komt wel.. chill.. morgen doe ik het echt,. dan vouw ik hem op.. dan doe ik de hele kast.. ja! goed idee.. de hele kast.."
De volgende dag denk ik precies het zelfde.. "morgen ruim ik hem op".. en niemand die na een week zegt "heb je dat nou nog niet opgeruimd?! heerlijk alleen wonen!
Maar ik wilde zo graag gaan slapen vanavond.. waar het niet dat mijn bed vol ligt met mannen materiaal.dat ligt er al een tijdje.. en erg genoeg ben ik de gene die het gebruikt, dat mannen materiaal. Eigenlijk wil ik niet weten dat een kruiskop schroevendraaier een kruiskop shoevendraaier heet.. en wat een watertang is..
Ik heb mij al 4 weken overgegeven aan het "mannen" werk en verlang nu toch echt, helemaal tegen mijn principes in naar een man. een echte man, van vlees en bloed, die zonder t-shirt en ongelooflijk mooi glimmend lijf zonder problemen het zware werk doet en daar nog een beetje leuk bij kijkt ook! liefst een erg sterke en handig met schuurmachiene zodat ik kan doen waar ik ook echt voor gemaakt ben, (en dan bedoel ik niet afwassen, schoonmaken en kinderen baren, zoogen en opvoeden!)
maar even terug naar die man.. uh de mannen dingen..
ik denk dat deze specifieke zoekvraag naar een man bij lexa.nl weinig enthousiaste reacties op gaat leveren. Al helemaal als ik er eerlijk bij vermeld dat het daten duurt tot aan het eind van de verbouwperiode, daarna is het sleutel inleveren en vergeten dat je me ooit gekend hebt.
Jammer.
nu toch maar zelf het heft/schuurmachine in handen nemen. (is eens een keer wat anders)
dus ik ga morgen weer in stijl (lees pumps en rokje want het is immers mooi weer en als ik van de ladder val en mijn nek breek en de ambulance broeder is toevallig heel knap en sterk en zo, net als in films wil ik niet dat hij mij vind in oude kleren. dat zou niet passen in de gang van mijn sprookjes achtige bestaan.
dus ik ga in stijl de ladder op om mij volledig te wijden aan de eindeloze klus; De verf van de balken te krabben.
nu toch maar zelf het heft/schuurmachine in handen nemen. (is eens een keer wat anders)
dus ik ga morgen weer in stijl (lees pumps en rokje want het is immers mooi weer en als ik van de ladder val en mijn nek breek en de ambulance broeder is toevallig heel knap en sterk en zo, net als in films wil ik niet dat hij mij vind in oude kleren. dat zou niet passen in de gang van mijn sprookjes achtige bestaan.
dus ik ga in stijl de ladder op om mij volledig te wijden aan de eindeloze klus; De verf van de balken te krabben.
ik heb de afgelopen maand zoveel gekrabt dat menig bodybuilder in de sportschool mij nakijkt om mijn gespierde boven armen.
deze zien er welvarend uit en.. als ik mijn spierballen was zou ik me goed voelen.. beter dan ooit! tenminste.. als ik gewenst was..
Nu moet ik toegeven dat ik ze laatst heb bekeken in de spiegel. ( ik kon er moeilijk om heen, irritant gewoon. maar okee.. 1 ding tegelijk). Ik was er niet heel blij mee.
madonna zou er jaloers op zijn, maar mijn spierballen zijn ongewenst..
verder veroorzaakt de continue wrijving van het verfafkrab-ding in je hand in eerste instantie pijnlijke blaren blaren (week 1en 2) die je overgens goed kan afplakken met duck-tape, waarna je weer gewoon verder kan krabben, en later na de duck-tape krijg je eelt.
Ook hndig in tijden van het krabben want dan voel je helemaal niets meer!
Mijn handen op dit moment, zijn niet echt een geval van elegantie.
Ook tintelingen in de vingers en een dood gevoel in de gehele hand zijn niet ongewoon aan het eind van de dag.. (voor een man wellicht in bepaalde situaties wenselijk) voor mij net iets minder, mocht ik vanavond nog ergens een man opduiken en aan onareren toekomen moet ik helaas teleurstellend antwoorden.. "sorry maar ik trek het niet meer"
P.S Heb wel mijn nagels nog niet gebroken wat mij zeer tevreden stemt.. stijlvol klussen kan dus.
donderdag, januari 06, 2011
Familie Van Tassie
En terwijl het middag en dus rustig was, reed Marga in haar Opel Vectra 90 waar je 100 mag.
en nu heb ik niet iets specifieks tegen Opel Vectra's maar wel in dit geval.
Marga had namelijk 5 weken geleden een fijn kleurtje kastanje bruin rode henna spoeling in haar haar gedaan, op zondag aan de keukentafel met de buurvrouw, thee en een bescuitje erbij, de laatste roddels, Marga had er van genoten dat weet ik zeker. En bij het zien van het resultaat hadden ze in een dolle bui nog een bescuitje mogen nemen.
Dat spoelinkje was nu niet alleen 3cm grijs uitgegroeid maar ook verwassen en oranje uitgeslagen bij de puntjes van het droge doffe haar dat als verroest ijzer op haar hoofd zat gedrapeerd.
daar zat ze dan, Marga.
2 handjes aan het stuur van de Opel vectra, Mee te neuriën met de CD van Frans Halsema.
90 rijdend waar je 100 mag.
en ik reed er achter met aan mijn linker zijde een vals grijnzende doorgetrokken witte streep.
en ja, dan heb ik iets tegen Opel Vectra's.. dan heb ik heel erg iets tegen Opel vectra's!
Gelukkig ging Marga links af bij de eerste kruising, wat ze 2 km daarvoor al aangaf met haar knipperlicht.. (bravo, netjes hoor).
na 3 keer knipperen van haar richting aanwijzer zie ik de rode remlichten voor mij aan gaan, NEEEEEE!
Jawel! Marga heeft zojuist de rem ingetrapt om er zeker van de zijn de afslag over 1,5 km niet voorbij te kunnen rijden.. ondertussen rijden we 70..waar je 100 mag.
En heb ik mij ontpopt tot bumperklever.. terwijl ik me afvraag of te zacht rijden ook strafbaar is..
zuchtend achter mijn stuur ontsnapt haar naam sissend tussen mijn tanden en lippen door..
tenminste.. haar naam.. haar ouders hebben haar wellicht anders genoemd maar ze heet Marga.
Mike rijd voorbij, in een gele Seat Leon. en dat is goed te horen.
Het opgefokte geluid dreunt door de radiomuziek heen.
voor een extra stoer effect rijd hij met 120 over de doorgetrokken streep
en in de 3e versnelling.. bruut geluid! stoer hoor Mike..
welk punt wilde je hier precies maken?
want als je dadelijk om de boom gevouwen zit en vloeibaar uit je auto lekt tezamen met de benzine
kan ik dat nog even doorgeven aan je nabestaanden.
Gestorven in het harnas, Mike streefde naar een betere wereld,
Waarschijnlijk zonder Marga's in Opel Vectra's die 70 rijden waar je 100 mag.
maar ach, het is het waard je leven er voor te geven moet hij gedacht hebben.
Mike is denk ik van het type dat tijdens de eerste date, na de pizza en een kratje bier schaamteloos je string over zijn hoofd trekt en ranzige teksten begint te roepen terwijl hij achter je staat en je tegen je dijen aan slaat..
Zijn moeder noemt dat.. ruwe bolster. blanke pit.
ik vind het meer een gevalletje "ik zou mijn hond er nog van af trappen."
In een glimp zie ik nog net zijn met gel stak naar achter gekamde haar en schakel ketting.
Tegen de achterruit zit een slinger-aapje met AJAX shirtje aan, wat gezelschap word gehouden door het knuffel beertje met pluche hartje in zijn hand op de hoedenplank.
Marga is afgeslagen en ik kan weer doorrijden.
De actie dat je je rijbewijs gratis kreeg bij je duo verpakking kleurspoeling of bij een abonnement op de Actueel heb ik jammerlijk gemist.
tijd om de regels omtrent het behalen van je rijbewijs iets aan te scherpen denk ik.
wat denk jij Camiel?
Jij hebt hier vast vaker over nagedacht terwijl je in je Volvo op weg bent naar Den Haag.
of word je gereden en heb je hier zelf geen last van?
is het niet raar dat als je minister van verkeer bent dat je je laat rijden en dat je dus zelf geen deelnemer bent aan het verkeer.. ik ga er dus van uit dat je niet gereden word. dat begrijp je.
Maar camiel, is het een idee om het rijbewijs te behalen met een examen en bijvoorbeeld een IQ test.
of misschien moeten we er een opleiding niveau aan verbinden.
of is het een idee om de weg op sommige tijdstippen te sluiten voor de groep mensen die geen 2 uur per week auto rijden... of hele bevolkingsgroepen uitsluiten van het rijbewijs? zou dat mogen?..
zal Geert er eens over bellen, die is daar wel van geloof ik.
misschien mooi punt voor zijn nieuwe campagne..
of zou hem dat te veel kiezers kosten?
en nu heb ik niet iets specifieks tegen Opel Vectra's maar wel in dit geval.
Marga had namelijk 5 weken geleden een fijn kleurtje kastanje bruin rode henna spoeling in haar haar gedaan, op zondag aan de keukentafel met de buurvrouw, thee en een bescuitje erbij, de laatste roddels, Marga had er van genoten dat weet ik zeker. En bij het zien van het resultaat hadden ze in een dolle bui nog een bescuitje mogen nemen.
Dat spoelinkje was nu niet alleen 3cm grijs uitgegroeid maar ook verwassen en oranje uitgeslagen bij de puntjes van het droge doffe haar dat als verroest ijzer op haar hoofd zat gedrapeerd.
daar zat ze dan, Marga.
2 handjes aan het stuur van de Opel vectra, Mee te neuriën met de CD van Frans Halsema.
90 rijdend waar je 100 mag.
en ik reed er achter met aan mijn linker zijde een vals grijnzende doorgetrokken witte streep.
en ja, dan heb ik iets tegen Opel Vectra's.. dan heb ik heel erg iets tegen Opel vectra's!
Gelukkig ging Marga links af bij de eerste kruising, wat ze 2 km daarvoor al aangaf met haar knipperlicht.. (bravo, netjes hoor).
na 3 keer knipperen van haar richting aanwijzer zie ik de rode remlichten voor mij aan gaan, NEEEEEE!
Jawel! Marga heeft zojuist de rem ingetrapt om er zeker van de zijn de afslag over 1,5 km niet voorbij te kunnen rijden.. ondertussen rijden we 70..waar je 100 mag.
En heb ik mij ontpopt tot bumperklever.. terwijl ik me afvraag of te zacht rijden ook strafbaar is..
zuchtend achter mijn stuur ontsnapt haar naam sissend tussen mijn tanden en lippen door..
tenminste.. haar naam.. haar ouders hebben haar wellicht anders genoemd maar ze heet Marga.
Mike rijd voorbij, in een gele Seat Leon. en dat is goed te horen.
Het opgefokte geluid dreunt door de radiomuziek heen.
voor een extra stoer effect rijd hij met 120 over de doorgetrokken streep
en in de 3e versnelling.. bruut geluid! stoer hoor Mike..
welk punt wilde je hier precies maken?
want als je dadelijk om de boom gevouwen zit en vloeibaar uit je auto lekt tezamen met de benzine
kan ik dat nog even doorgeven aan je nabestaanden.
Gestorven in het harnas, Mike streefde naar een betere wereld,
Waarschijnlijk zonder Marga's in Opel Vectra's die 70 rijden waar je 100 mag.
maar ach, het is het waard je leven er voor te geven moet hij gedacht hebben.
Mike is denk ik van het type dat tijdens de eerste date, na de pizza en een kratje bier schaamteloos je string over zijn hoofd trekt en ranzige teksten begint te roepen terwijl hij achter je staat en je tegen je dijen aan slaat..
Zijn moeder noemt dat.. ruwe bolster. blanke pit.
ik vind het meer een gevalletje "ik zou mijn hond er nog van af trappen."
In een glimp zie ik nog net zijn met gel stak naar achter gekamde haar en schakel ketting.
Tegen de achterruit zit een slinger-aapje met AJAX shirtje aan, wat gezelschap word gehouden door het knuffel beertje met pluche hartje in zijn hand op de hoedenplank.
Marga is afgeslagen en ik kan weer doorrijden.
De actie dat je je rijbewijs gratis kreeg bij je duo verpakking kleurspoeling of bij een abonnement op de Actueel heb ik jammerlijk gemist.
tijd om de regels omtrent het behalen van je rijbewijs iets aan te scherpen denk ik.
wat denk jij Camiel?
Jij hebt hier vast vaker over nagedacht terwijl je in je Volvo op weg bent naar Den Haag.
of word je gereden en heb je hier zelf geen last van?
is het niet raar dat als je minister van verkeer bent dat je je laat rijden en dat je dus zelf geen deelnemer bent aan het verkeer.. ik ga er dus van uit dat je niet gereden word. dat begrijp je.
Maar camiel, is het een idee om het rijbewijs te behalen met een examen en bijvoorbeeld een IQ test.
of misschien moeten we er een opleiding niveau aan verbinden.
of is het een idee om de weg op sommige tijdstippen te sluiten voor de groep mensen die geen 2 uur per week auto rijden... of hele bevolkingsgroepen uitsluiten van het rijbewijs? zou dat mogen?..
zal Geert er eens over bellen, die is daar wel van geloof ik.
misschien mooi punt voor zijn nieuwe campagne..
of zou hem dat te veel kiezers kosten?
Abonneren op:
Posts (Atom)