wonderland

Mijn blik veranderd van richting na het horen van het geluid.
Het geluid van iemand die op zijn vingers blaast, een meter of 10 bij me vandaan.
ik kijk in de ogen van mijn toenmalige werkgever.
mild maar toch ook streng kijken 2 bruine ogen van middelbare leeftijd terug naar mij en onze blikken kruisen elkaar en de reden van het gefluit komt zacht maar resoluut in niet waarneembare trillingen mijn kant op.

dromer..eigen wereld..

dat waren de kernwoorden uit zijn boodschap. tenminste in mijn wereld.

in zijn wereld zullen de andere woorden uit de zin, zoals geld en werken de kernwoorden zijn.

Het is vrijdag avond en ik sta achter de bar te tappen, ik geniet van gevoel dat het het ijskoude schuim veroorzaakt dat weelderig over de rand van het bierglas glijd en over mijn vingers golft. het ritme waarmee de glazen zich vullen met bier, het afschuimen, geld dat rinkelt in de kassa, Muziek suist door mijn oren gemengd met het geluid van pratende en lachende mensen en klinkend glas.De kaarsjes op de bar, Het gedempte licht en de mengelmoes van verschillende geuren die zo typisch zijn voor een kroeg. Mezelf als middelpunt van een gewoon moment, zoals er 10.000 zijn op een avond. maar de illusie van het moment is perfect!

Ik weet dat hij het vervelend vind, maar de lieve manier waarop hij de mededeling naar me brengt geeft ook een soort van bewondering weer.
Bewondering en misschien ook nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar hoe het daar is.. in die wereld.
die wereld die me dromerig doet kijken, een licht glimlach op mijn lippen tovert en me, in zijn ogen wellicht soms bijna ongrijpbaar maakt. Soms ongevoelig voor verdriet, of kwaad. Niet vatbaar voor onrecht en kwetsbaarheid.

Alles is precies het zelfde. de wereld is het zelfde voor iedereen, het enige dat anders is ben jij zelf. Feitelijk leven we op de zelfde wereld, gemaakt van het zelfde materiaal, drinken in de zelfde kroeg we kijken naar de zelfde voetbal wedstrijd, zon, maan, zee en kerk en rijden in auto's op de zelfde wegen en hebben toegang tot de zelfde informatie.

Het enige verschil is dat we allemaal onze eigen illusie maken van het leven dat we leven. De realiteit is naast de feitelijke en materialistische tastbaar heden door mijn ogen anders als door de ogen van een ander.
Maar wel de zelfde wereld. de zelfde wereld maar toch een illusie.

En ik kies ervoor die illusie zo mooi mogelijk te maken, elke dag opnieuw.

Geef me de illusie dat ik alles kan en ik zal zelfvertrouwen door het leven gaan, ondersteun de illusie dat de wereld mooi is en door mijn ogen zal de wereld schitterend zijn.
breng me de illusie dat ik wijs ben, en ik zal met wijsheid door het leven gaan.
Neem me de illusie dat ik prachtig ben niet af, het zal de glans van mijn hele zijn wegnemen.
laat me de illusie dat alle mensen van binnen goed zijn in stand houden om het vertrouwen niet te verliezen en alsjeblieft..,
neem de illusie van het bestaan van echte liefde niet van me af.
Laat me genieten van de illusie dat we vrienden zijn want je maakt mijn leven zoveel mooier..
en laat me de illusie van jou hart liefhebben, want dat maakt me gelukkig.

En omdat dit heel veel gevraagd is, en ik van veel mensen afhankelijk zou worden om dit te laten realiseren, en de mensheid echt wel wat beters te doen heeft dan mijn wereld in stand houden, heb ik voor mezelf de illusie gemaakt dat door mijn ogen alles zo mooi is als dat ik hoop dat het is..

En ik heb niet de illusie, of het gebrek aan kennis om te weten wat dingen soms anders zijn dan ik ze zie, of beleef. Is het wijs om soms te geloven in de illusie, in de wetenschap dat het een illusie is?

Wat is kennis van de werkelijkheid tegenover de wijsheid van de illusie?
wat is de waarde van de werkelijkheid? wat is de waarde van de illusie?


Dat mag ieder voor zich bepalen, maar ik geloof;
zoals een wijs man ooit de wereld vertelde..
“Imagination is more important than knowledge.”

bitter zoet.

En nou blijf ik ook nog met mn hakken
tussen de vele oud hollandsche kleine tegels die Haarlem rijk is,
vast zitten. daar gat m'n hak, en ineens bedenk ik me dat dit mijn lievelings hak is.
ik heb het me nooit zo erg gerealiseerd maar nu ik voel hoe hij onder mijn gewicht tussen de stenen glijd en daar nu vast zit besef ik het. hoe vreselijk dit is.
hij is nota bene net terug van de schoenmaker,
weer helemaal fris en fruitig.. maar nee hoor,
vandaag alweer vast blijven zitten tussen die slecht gelegde steentjes in de Haarlemse steegjes.

weetje,
die straten makers zouden voor hun eigen beeld, ter verbreding van hun eigen vak-kennis en ontwikkeling eens een dag op naaldhakken over deze steentjes moeten lopen, dan leggen ze ze de volgende keer wel wat strakker op elkaar!

Net als ik mijn lievelings hak voorzichtig tussen de steentjes uit gewrikt heb en weer omhoog wil komen, terwijl mijn haar in mijn gezicht hangt en ik een zucht van frustratie sla, zie ik hem lopen.. op tijd besef ik dat mijn dag al erg genoeg is zonder hem er in, en draai ik mezelf net op tijd heel subtiel de espresso lounge in..

Het is maandag en de lounge is bijna leeg,
op een enkele groep ongelukkige huisvrouwen aan cocktails en een oud klef stel na.
3 barmannen kijken me aan..
Daar sta ik dan, m'n armen slap langs mijn lichaam, haren wild, in algemeen redelijk ontredderde staat en lichtelijk verwart en trillend op m'n naaldhakken in de deuropening van hun glazen deur.

Ze moeten aan mijn gezicht gezien hebben dat ik zelf twijfels had bij mijn aanwezigheid daar zo in die deurpost op maandag rond etenstijd en ze stelde voor om even "gezellig aan de bar te komen zitten"

Ze hadden zeker niet verder gelezen op mijn gezicht want dan hadden ze dat "gezellig" wel weg gelaten, of de gehele uitnodiging achter wegen gelaten.

Dat kan er ook nog wel bij zucht ik in mezelf en op het moment dat ik het heldere maar onzekere getik van mijn eigen hakken over de natuurstenen vloer hoor besef ik me dat mijn lichaam op weg is naar de bar...
wacht op mij!!

Het zit gewoon me niet mee vandaag.
Ik had al vanaf vanmiddag 14.00 geen bereik met m'n i-phone.
Nu is dat op zich niet een heel vernieuwend probleem, of een probleem waarvan je denk van 'joh dat heb jij weer" want de halve wereld kampt met dit probleem maar goed, dat ter zijde. het voelt gewoon heel erg treurig allemaal.

Ik leef dus in een diep gat, het donkere gapende gat dat non communicata heet en ik weet me gewoon geen raad zonder mijn i-phone!
En er spelen misschien nog wat andere kleine dingetjes maar ach..
dat mag geen naam hebben.
Al is het wel de reden van mijn fragiele, onvermoeibaar vermoeide blik en ontredderde uitstraling.
En dat vind ik zonde van mezelf, en besluit er iets aan te doen.
Nu meteen!

I guess what I'm be saying is there ain't no better reason
To rid yourself of vanity and just go with the seasons
It's what we aim to do, I reckon it's again my turn to win some or learn some
So I Open up my plans and i'm free.

En echt waar. terwijl ik daar loop probeer ik te lachen
en ik doe zo intens mijn best..
maar het werkt niet. mijn mondhoeken verroeren geen vin en mijn ogen weigeren ook maar een klein beetje te stralen.
Mijn hoofd spreekt boek delen.
verdrietige boeken, een hele stapel.
of nee, rijen.... nee kasten, of zelfs een hele zielige bibliotheek vol.

Dus probeer ik in mijn hoofd te zingen
zingen helpt altijd, daar word je pas echt vrolijk van.

maar vandaag niet.
vandaag zing ik alleen treurige liedjes. iets anders komt gewoon niet in me op.
En treurige liedjes zuigen je leeg, nemen bezit van je, beheersen je gedachten en het ritme van je hart.
treurige liedjes zijn de aller ergste..
Alle positiviteit, alle hoop, alle sprankeling die je ook maar enigszins in je had, daar nemen de treurige liedjes gretig aftrek van.. ze consumeren onverzadigbaar al het mooie, al het positieve, alle glans, tot er niets meer van over is.
Het maakt je, als een open zak gesuikerde geel roze geruite spekken in een kleuterklas zonder juf.

Er blijft alleen maar ellende over.
en zo voel ik me nu,
als een geel roze gesuikerde ruitjes spek,
maar dan zonder de suiker en de ruitjes vorm.
die is eraf gesabbeld door een kwijlende peuter die luistert naar de naam liefdes verdriet, waarna een kleuter met de naam treurig liedje mij zonder aarzelen in een keer in zijn mond heeft gestopt.

Ik kwam enkele seconden hard ter aarde met een niesbui en op dat punt daar ben ik dan nu..

bitter zoet, is het niet?..
leven, en liefde.