antwoorden

issue;

mijn huis zo laten in de staat waarin het verkeerd, of schoonmaken en opruimen.

Het is eigenlijk maar net waar ik naar toe wil
met de beeldvorming van mijn ouders over mij.

de uitkomsten van beide opties zijn zo verschillend dat ik daar goed over na moet denken,
Is het verschil namelijk zo klein
dan maakt het niet uit welke keuze ik maak
en kies ik voor de minst tijd en energie rovende klus,
als ik zo rond kijk in mijn huis is het niet de eerste keer dat ik deze keuze zal maken.

met ogen zo groot en mijn mond open,
alsof ik in een ijswinkel sta en geen keuze kan maken tussen de 100 smaken ijs
die uitnodigend staan opgesteld in de glazen vitrine voor mijn neus,
kijk ik naar de enorme chaos en bende in mijn uhh laat ik me beperken tot de slaapkamer.
Want als ik aan de woonkamer en keuken denk
is het net alsof de juffrouw van de ijswinkel zegt dat ze in het magazijn
ook nog 100 smaken heeft staan waar ik uit mag kiezen.
En daar word je nou net niet meer blij van kan ik je vertellen.

In deze gaat het eigenlijk niet primair om de keuze,
die is snel gemaakt, namelijk me ergens nestelen tussen de chaos,
een boek zoeken dat ik toevallig zo kan vinden
onder de stapel schone roze en rode was op mijn bed.
kopje thee erbij.. 

Vreemd dat het voor het oog wellicht een zooitje ongeregeld is,
Maar ik verzeker je met mijn hand op mn goede inborst dat ik nooooooit wat kwijt ben,
niet voor lang in iedergeval want ik weet waar alles ligt.
soms zie ik iets niet direct liggen, maar kwijt ben ik het nooit.
iets is namelijk altijd ergens.

ik denk dat mijn brein dusdanig geniaal is dat spullen kleren boeken ect. niet altijd op een vaste plek hoeven te liggen bij mij, stak opgelijnd naast elkaar.
ik heb die structuur nog niet nodig. het gaat goed tot nu toe.
denk ik..

of klinkt dit dan nu als een excusses voor de door mij herhaaldelijk gemaakte keuze om dan bvb nog maar even de was niet op te vouwen..??

okee, terug naar de issue,
het gaat zoals heel vaak in het leven, niet om de keuze maar iets veel belangrijkers.
De uitkomst van de gemaakte keuze;

Dat of mijn ouders trots op me zijn.
En deels op zich zelf dat ze dus ondanks alles mij tot een zelfstandig functionerend en nadenkend individu hebben weten op te voeden.
chappeau!

of dat ze met een afkeurend gezicht door mijn huis lopen,
doodse stilte, slechts een zucht en het getik van mama's hakken
en gepiep van papa's zolen op mijn houten vloer.
Of nog erger, het geluid van papa's zolen op een plakkerige vloer,
ik schiet in de lach bij de gedachten en even bekruipt me de neiging
om met limonade de vloer te gaan dweilen..
aardbeien!!! lijkt me ook nog handig ter bestrijding van de iets wat muffe lucht in huis..
Resultaat; swarte schoenafdrukken op de witte vloer en
zwaar teleurgestelde ouders die voorstellen in de stad een kopje koffie te drinken.
niet zo chappeau!!

okee dat dus... voel je ook de druk?
ik wel dus, heel erg.. al dagen! want ik weet al dagen dat ze komen..

machiavelli scheeft ooit, temidden van de florijntijnse chaos waarin hij toen leefde het volgende

"Mensen laten zich alleen van hun goede kant zien als de omstandigheden daartoe dwingen. Maar zodra iedereen vrij spel heeft en kan doen en laten wat hij wil, zijn verwarring en chaos direct overal troef."

en als machiavelli zich rond 1500 al bewust was van het bestaan van chaos, geeft dat aan dat chaos al zo oud is als de weg naar rome, en dus tot nu toe een niet op te lossen probleem is..

Toch wil ik dat mijn ouders trots zijn,
vooral op zichzelf want ik wil graag de dochter zijn die ze verdienen
dus ga ik nu van mijn huis een mooi opgeruimd schoon kasteeltje maken,

Een luchtkasteel dat wel..

gewoon

Ik kijk omhoog
naar de douchekop die zo'n 50 cm boven mijn hoofd hangt
Het is zo'n mooie grote waaruit regen lijkt te komen.

en dat is fijn want regen is onvoorspelbaar, behalve als het uit de douche komt natuurlijk want die zet je gewoon zelf aan en uit maar dat terzijde. ik hou er van.

het is 5 over  8.
meestal sta ik 5 over half 8 onder de douche.
zonder na te denken pak ik vanuit de rechter hoek de prinsessenshampoo..
zoals altijd veel te veel omdat ik anders denk dat er te weinig schuim ontstaat..

dromerig draai ik met mijn vingertoppen cirkels over mn hoofd..
ik denk na, dat doe ik altijd onder de douche.
ik word er helder van, ontspannen leeg.
ik kijk rond en de badkamer is gevuld met stoom,
nevel, het heeft iets spannends..

terwijl ik mij afdroog (links eerst) staat hij vlak achter me. ongezien doemt hij op vanuit het stoom wat zich verzameld heeft in de badkamer. onzichtbaar blijft hij ook wanneer ik zonder nadenken mijn tanden poets eerst onder dan boven. onbewust ben ik van zijn hete adem in mijn nek. het gehijg in mijn oor wanneer ik mijn linker oorbel als eerste in doe blijft onopgemerkt.

de gewoonte.

ik knijp in de tube tandpasta en geniet van het afspattende glazuur.
kauwgomballensmaak!!,
geen wonder dat kinderen van zoetigheid houden! het word ze aangeleerd!

de eerste ochtend dat ik hier stond was ik niet verbaasd over de prinsessenshampoo en teletubbie tandpasta. het was zo. het stond daar en het was goed.
wel had ik me er later over verbaasd dat het me niet verbaasde.

Zo reageer ik dus.. op prinsessenshampoo en teletubbie tandpasta,
op 2 kinderkamers en een speelgoedhoek.. NIET.

waarschijnlijk verguld door dit voor mij ongewone feit.
ik deed iets wat niet in de lijn der verwachting lag.
en dat was fijn, dat ben ik van mezelf gewend,
dat ik ongewone dingen doe dus dit was goed. dit hoorde bij me.

als ik ergens allergisch voor ben is het routine, de gewoonte van dingen.
dat mensen dingen doen omdat ze het altijd zo doen, of omdat ze ,
nog erger, niet eens weten waarom ze het doen. dat is 'de macht' van de gewoonte,
en mijn inziens ben je een sukkel als je je daar achter verschuilt.

geen wonder dat je nooit verder komt in je leven als je, dag in dag uit zonder na te denken of dit is wat je wil, achter het zelfde bureau kruipt! 
je bent niet de enige hoor, probeer het eens.
kijk eens naar de onbeschrijfelijke paniek die uitbreekt wanneer je eens achter het bureau van je collega gaat zitten,
of tijdens de lunch een pakje fristie leegtrekt alsof het je eerste drankje in 2 dagen is.
De verbaasde blik in hun ogen zal goud waard zijn..
alle stoppen slaan op hol en ze krijgen het in hun koppie niet voor elkaar ,
totale paniek breekt uit. want dat hoort niet..

Ik zou graag de strijd aan gaan met de gewoonte,
de routine verbreken maar ik ben bang dat het blijft bij net iets te hard rijden,
of een keer te beginnen met het toetje en dan je biefstuk.
ben bang dat het blijft bij de droom om een keer de rotonde links om te nemen,
of het besluit om alleen op zaterdag en zondag te werken,
elke dag jarig zijn behalve op de dag dat je geen zin hebt en wijn bij je ontbijt.

toch ben ik sinds een paar maanden bekend met iets nieuws,
iets dat mijn stoutste dromen overtreft,
een ongekend sterk wapen in de strijd tegen routine en gewoontes.
iets dat alle verwachtingen overtreft.
voor mijn iets weergaloos nieuws. onvoorspelbaar als een regenbui in augustus,
een zonnige dag in december en energiek als de zon.

het enige voorspelbare dat het met zich meebrengt is dat ik gegarandeerd om 22.00
uitgeteld en totaal ship wrecked op de bank plof.
Als Robinson Crusoe na 3 jaar op een onbewoond eiland met als enige gezelschap zijn eerst gevangen visje, of misschien ben ik wel in de staat van het eerst gevangen visje
van robinson na 3 jaar. ik weet het niet..

ik lig daar alsof ik 3 marathons gelopen heb maar ik voel me top,
voldaan en uiterst gelukkig.
en ik voel mn lichaam niet meer..
ik zit onder het eten, en het huis ligt vol speelgoed.
als ik op de bank plof prikt de controller van de WI in mn rug
en trek ik de roze prinsessendeken over mn vermoeide voeten.

Ik geniet van de serene rust en kijk naar de maan..
fijn dat sommige dingen het zelfde zijn, er altijd zijn, ook al zie je soms niet.
ik verlang naar een kleine gewoonte, die er nog niet zo lang geleden in is geslopen,
gewoon naast de zelfde man te kruipen,
waar ik al een tijdje buitengewoon gek op ben.