stempelkussen

Totaal incompetent als man, tenminste dat is mijn eerste vermoeden. Ik keek 2 seconden naar hem en maakte de balans op voor ik naast hem ging zitten op het bankje.  Zo gaat dat. BAM stempel.
dik gedrukt op zijn iets wat vette voorhoofd, met rode inkt waarvan kleine minuscule spatjes blijven hangen in zijn warrige wenkbrauwen. INCOMPETENT

Zijn volle lippen zijn iets te roze, vind ik. en iets te glanzend van zijn tong die er weerlustig langs gaat zo om de 2 minuten. ik heb het zorgvuldig gade geslagen. er hangt een vredige voldane glimlach om heen, ik vraag me af waarom. het is koud en we wachten op de trein, die vertraagd is door de sneeuw. Niets om over te glimlachen. hij draagt een voor mij nog nooit eerder in mijn gezichtsveld verschenen vale donker groene broek die een combinatie lijkt van, laat ik positief beginnen.. een pantalon een spijkerbroek en een broek met zakken aan de zijkant. and were down! ik heb het helemaal gehad met deze gast!

Om dit voor mezelf de bevestigen, en omdat de jury in mij zelf honger heeft naar meer bevestiging ga ik door met mijn observatie. de inkt op zijn voorhoofd van de stempel die ik hem net gaf is nog niet droog of ik maak mijn stempelkussen-doosje weer open om er nog wat meer op los te stempelen.

de broek is verschrikkelijk, oordeel van mijn jury, SCHULDIG. ik laat mijn hoofd zakken en kijk over mijn eigen schoot met een half haviksoog naar zijn schoenen. Podologisch verantwoorde en ontzettend eenzaam lelijke zwarte Memphisto schoenen. Donkere sokken met lijntjes steken er boven uit. de broek is niet alleen lelijk maar ook te kort! Zijn voeten staan netjes naast elkaar in de koude sneeuw, knieën tegen elkaar en zijn blije rugzak op schoot. daarop zijn handen ontspannen over elkaar heen gevouwen. Als ik er naar kijk zijn het vrouwelijke zachte handen met lange dunne vingers, rood van de kou.

Zijn telefoon gaat, geen schreeuwerige ringtone maar de standaard Nokia tune, zo hoor je ze niet vaak meer. saillant detail is wel dat er een iPhone uit het zijvakje van de tas komt. NOSTALGISCHE NERD Wanneer ik hem hoor bellen, vraagt hij de luisteraar aan de andere kant van de lijn waar zijn voorkeur ligt. 12, 16 of 18 jaar. Gadver, gast! je bent ver boven de 30, als ik jou was zou ik zelfs 18 jaar nog niet overwegen, laat staan 16 of zelfs.. laat maar.. afkeurend draai ik mijn hoofd weg. Het duurt zo lang voordat mijn hoofd terug is in neutrale positie dat ik ervan schrik, ik moet echt naar deze man gestaard hebben terwijl ik mijn harde oordeel over hem opmaakte in mijn hoofd. ik bleef het gesprek geboeid luisteren.. niet veel later bleek het om een whiskey proeverij te gaan met zijn schoonbroer maar toch,het stempel zat er al, naast de andere drie op zijn voorhoofd. PERVERS. een dikke druppel rode inkt drupt vanaf zijn voorhoofd naar beneden tot aan zijn neus, de druppels inkt rollen langs zijn slapen en over zijn wangen zijn nek in.

Nog veel later bleek deze man toch redelijk competent toen een oude vrouw dreigde uit te glijden, en hij haar net op tijd voor ze met een harde smak de grond zou raken kon opvangen, daarbij zijn tas van zijn schoot op de grond viel in de sneeuw en zijn schoenen niet meer netjes naast elkaar stonden, waar ver uit elkaar om zijn evenwicht niette verliezen, evenals de handen die zich niet meer vouwde maar zich behulpzaam en kundig om de arm van de oude dame klemde,  Hij gaf enkele seconden later zijn jas aan haar  tegen de koude die de sneeuw met zich mee bracht toen ze even ging zitten om even bij te komen van de schrik, nadat hij met zijn zachte roze handen de sneeuw voor haar van het bankje weg veegde.

En ik schaamde me voor mijn stempel kussen. en stopte het weg in mijn tas. Ik kon de man geen doekje aanbieden om zijn voorhoofd schoon te vegen, hij was te druk met de vrouw. daarnaast was het oordeel gegeven, en de jury te trots.
Op het station van Haarlem gooide ik mijn stempel kussen weg, in de prullenbak. ik kon er niets meer mee. Het diende geen doel en schreef geen waarheid.

de schreeuw

-->

Met mijn ziel onder de arm en in afwezigheid van liefde en aandacht van mijn man besloot ik bloemen te kopen voor mezelf. 

Maar bloemen kopen voor jezelf is als een wit schildersdoek midden in de kamer ophangen bij gebrek aan verf. Als een schoolplein vol kinderen die geen geluid maken. Het schreeuwt geluidloos in de pijnlijke leegte die zo wanhopig opgevuld moet worden. Als een ballon die mooi glanzend en strak was toen hij nog opgeblazen was en nu slap en gerimpeld op de grond teneer valt wanneer de lucht er uit is. Een relikwie uit ons verleden vertelt me dat wat ooit was niet meer is. Een rimpel in ons bestaan die ons verleden en de daaruit voorkomende behoefte soms pijnlijk zichtbaar maakt.

En al weet ik dat het drama en de verbitterdheid hier vanaf druipt, voor 80% onterecht maar zo voel ik me diep van binnen. Je begrijpt wellicht dat toen ik eenmaal buiten stond met mijn jas aan en met in mijn ene hand mijn telefoon en stevig in mijn hand geklemd 2 gekreukelde briefjes van 20 om de bloemen te halen, ik met gebogen hoofd en afhangende schouders terug het huis in ben gegaan. 

En ik heb mijn man met mijn hand waar eerste het geld voor de bloemen in zat geklemd in zijn gezicht geslagen, Een schreeuw vulde de kamer, en het huis. De schreeuw klonk anders dan de schreeuw van de bloemen die er zonder deze totale ommekeer zouden staan, maar er was in ieder geval een schreeuw. Hij kijkt me verschrikt aan, wanhoop, woede en onbegrip. Hij schreeuwt als een  leeuw of een tijger ik weet het niet maar het gaat door merg en been. ik voel het. Ik hou van hem. 

Zijn schreeuw vult me van binnen. raakt me. Een schreeuw. Een geluid, een trilling in de ruimte om ons heen die bewijst dat er iets was, een resonantie van trillingen die ook weer ademloos opgaan in dit moment; de onmiskenbare eenzaamheid van het bestaan… Of het bestaan van eenzaamheid? Ben ik eenzaam? Wanneer ben ik eenzaam? Voelt eenzaamheid leeg? En voel ik me met zijn schreeuw minder eenzaam, of is de schreeuw juist zo hoorbaar door de leegte die zonder twijfel ten grondslag ligt aan de eenzaamheid die ik ervaar?

Ik heb genoeg vrienden om me heen, genoeg mensen om leuke dingen mee te doen. Maar waarom voelt de afwezigheid van aandacht en liefde van 1 persoon dan zo sterk, verlammend, het verblind me en bemoeilijkt het om met een heldere blik de wereld in te kijken. Is er zoiets als ongewenste emotionele afhankelijkheid? Zoals de ballon afhankelijk is van lucht voor zijn tekenende glans nadat hij eenmaal een keer is opgeblazen? Ik voel me een ballon, leeg en gerimpeld, zonder glans, smekend, schreeuwend om lucht.. blaas me op, blaas me op, blaas me op en maak me weer mooi! schreeuw ik..  ik verander mijzelf in een lege gerimpelde schreeuwende en smekende ballon.. allerminst aantrekkelijk. Ik zou mezelf zo ook geen bloemen geven. Sterker nog, Ik geef mezelf dus ook geen bloemen. Ik geef mijn man een klap, hij geeft mij een schreeuw. Zo schreeuwen we samen. Allebei om lucht.