Phineaus Flynn

Lange armen langs zijn lijf

met zijn hoofd wankelend op zijn nek

zijn benen vooruit schoppend

Mompelend

bijna neuriënd 

roep hij een gevoel op

van aandoenlijke wanhoop

Zijn neus in de wind, 

een iets wat onstabiele romp

wiebelt klungelig heen en weer

Mompelend 

bijna neuriënd

roept hij een gevoel op

van hopeloze liefde

Onhandig onbehouden

beweegt hij zich door het huis, 

als een vlaag van wat hij ooit zal worden

Mompelend

bijna neuriënd

zegt hij me met zijn hele lijf 
hoeveel hij van me houdt

Mijn puber.

Singularity of badminton

How gentle

Is this shuttle

Of light

Our souls

Narrowing

Like a bight feather dance

Sweeping it across

Where does it end

When it is

Reaching for the stars

Higher and higher

Exhausting

Exiting

Till this very moment

When for one brief second

Everything

Seems perfect

Faster and faster

Shaking

Shivering

Swallowing pieces

Of our eternity

Dazzeling around

It’s own body

Falling, and falling

Spiraling

Twirling

The air crying

To be rescued

To come back

To mortal grounds

Vuur

Hij kon niet kiezen.
Verscheurd door de liefde

Hij beschreef de liefde,
Als een aanraking,
Door vuur.
Brandend,
Alles overheersend
Diep
van binnen.
Altijd in een andere gedaante,
Veranderend,
Maar altijd
brandend.
intens,
mooi,
Pijnlijk veranderend
Onberekenbaar
Nodig, betoverend
Hypnotiserend, romantisch.

Een vlam.

Het branden,
De verlichting.

Genoeg voor jou

Jij zag schoonheid in mij
In 1000 stukjes gebroken 
Was ik
Je Nam mijn hand in de jouwe
Om samen 
over een weg vol sterren te lopen.

Zo magisch, vol leven
Was jij
Met liefde en wat als
Onze wereld voor altijd
Zo zou zijn
Dat al mijn stukjes genoeg zijn
Voor jou.

Kom naast me liggen

Kom naast me liggen,
Vertel me de leugens die ik wil horen,
Laat me mezelf verliezen
In jou, in ons
Dan worden de leugens vanzelf waarheid.
Kom naast me liggen,
En vertel me de leugens die ik wil horen.

Robijn rood

Walsend in een glas, 

Dansend in het rond
Om aanraking te voorkomen

Voeg ik toe 
sinaasappels.
Of citrus een gebroken glimlach 
zal genezen, 
 

alsof 
het opstijgen
van de geuren,, 

vrijkomend 
bij het samenspel
helpen dingen te regelen, 
 

Alsof de kleuren 
doen vergeten, 

Voegen we kruiden toe, 

als aan een vuur 

dat steeds meer warmte 
nodig heeft. 

Niemand die ziet, 

Dat het nooit 
zal doven.

Met heel zijn hoofd en hart

Diepe groeven achterlatend 
op het lanschap dat zijn gezicht vormde. 
Als de vorm die de aarde aanneemt bij verschuiving, 
de veranderende structuur door de toenemende kracht die op hem in werkte.
De tekening van de tijd en de weerstand waaraan het hoofd geboden is. 
Buigt het voor de tand des tijds

Als kringen die onstaan op water 
door de tranen die er nodeloos in op gaan.  
Tranen die ooit water waren, 
Water dat ooit regen was, 
De zware last die gedragen moest worden,
Tot  de overgave die afgedwongen werd door te breken. 
Overspoelen het hart.

my world outside me.

if I, in fact, am nothing but a sponge
 
To absorb the daily rush of life in
 
An industrial wasteland mired with
 
All the problems plaguing urban 
Culture—

t’s a fact of life they argue
 
Though your colors show you’ve got 

Barely even a thought to what it’s
 
Like to live outside the rings
 
Society constructs from those 

Who have and those who want 

And those who need but never get
 
Anything more but spare change 

And a look of pure contempt— 

If I, in fact, am nothing but a sponge 

To absorb the mixed media messages 

And spit them out to make the glue
 
On this papier mâché raiment
 
That I don from day to day 

To show off all my favorite brands 

To tell the world of what I make
 
To tell the world that I do take
 
And take and take and take 

And leave behind a trail of breadcrumbs 

Leading myself not to home 

But to the top, to what’s “in”—