vergankelijkheid

Mijn wimpers als kleine wigwams op het randje van mijn ooglid aan elkaar geplakt met mascara, De andere overige mascara onder mn ogen. misschien ook een beetje op mijn wangen want het verdriet was heel groot..

Links van mij een choco-lonely reep Puur met 90% cacoa of tenminste het folietje en de verpakking waar een reep inzat, rechts een groot glas wijn.
en niet met een lullig laagje, nee gewoon tot de nok toe aan gevuld!
Ik nip zonder mijn glas met mijn handen aan te hoeven raken van mijn wijntje.
nessun dorma klinkt dramatisch door de boxen door mijn huiskamer welke nu tot in elke vierkante centimeter gevult is met drama.

ik ben voor deze bijzondere gelegenheid lief voor mezelf geweest en heb een goede fles gekocht.

Chablis uit 1996.

gelukkig nog net niet het geboorte jaar van mijn opvolgster.
het nieuwe sieraad van mijn ex..
als een IWC portugieser draagt hij haar aan zijn arm door de stad om mee te pronken.

Ik was uit de collectie van vorrig seisoen.

En zo word je dus ingeruild waar je naast staat..
als jonger exemplaar voor een nog jonger exemplaar.

wat moet zijn eerste ex zich nu oud voelen!
Ik mag dus eigenlijk niet klagen, er is iemand die zich nu nog rotter voelt

Na mijn denksessie van vanavond moet ik het volgende concluderen;
Mannen ontwikkelen zich sneller op het ene gebied dan op het andere..
ze verslijten bvb meer nieuwe vriendinnen dan sokken...
nee.. correctie ze verslijten ze niet minder..
Ik bedoel eigenlijk dat ze hun vriendinnen sneller weg doen dan hun sokken..
En van sommige durf ik de bewering aan dat ze vaker van vriendin wisselen dan van boxershort.

Volgens mijn vriendinnen mag ik pas weer met hem praten als hij
fatsoenlijke en waardige omgansvormen weet te hanteren. Als hij me kan behandelen op de manier die ik volgens hen verdien.

Oh en when is that going to happen??
is this realistic anyway?

Als hij dat kan, fatsoenlijke omgansvormen hanteren.., waar ik wel hoop op heb,
waarom heeft hij dat dan niet eerder gedaan? Waarom heeft hij niet laten zien dat hij het kan??

een zwaarmoedig donker gevoel dat ik altijd heb als ik het antwoord wel weet maar liever niet onder ogen zie, zakt mij diep in mijn schoenen... dieper kan het niet zakken.. want onder mijn schoenen is even niets..
Mijn schoenen die op de grond zouden moeten staan die zojuis onder mijn voeten is weggemaaid.

Hij heeft het niet, ja.. nou hij heeft het wel.. maar..
Niet voor mij. en dat is pijnlijk.

De waarheid is soms zo pijnlijk omdat het niet het mooie sprookje is waarin ik zo graag geloofd had.. en ik vraag mij af hoe vaak ik dit nog onder ogen moet zien voordat ik stop met geloven.

Nadat mijn ouders mij op mijn 6e tijdens een koude december avond vertelde dat papa en mama sinterklaas waren, en dat de sint dus niet echt bestond in de hoedanigheid die ik kende.. met baard enzo en met ontelbare hoeveelheid aan pieten, heb ik mijzelf nog een kleine 3 jaar in stilte verwonderd over het prachtige feit dat MIJN ouders dus sinterklaas waren!
Ik lag snachts uren wakker met de vraag hoe mijn vader wist wat alle kinderen in de hele wereld wilde en wat mijn moeders rol was in dit hele verhaal.. schreef ze het allemaal op of was mijn moeder, naast dat ze mijn moeder was ook de inpakpiet, vergeetmenietpiet, williewortelpiet en opperpiet in 1?? Ook twijfelde ik sterk aan de echte leeftijd van mijn ouders, of was dit iets wat overgedragen werd van generatie op generatie want ik zou dan de eerste vrouwelijke sinterklaas worden.. hoe ging ik dat op school uitleggen?

Ik heb ooit overwogen een brief te schrijven naar Paul Jambers (Ik hoorde hem al met zware doorrookte stem en adem riekend naar wiskey de vele beeldbuiskijkers toe spreken..
11 maanden in het jaar gewone mensen, ouders van 4 kinderen, maar in december transformeerden zij jaren lang in het grootste geheim tot sint niclaas en zwarte piet) maar ik had mijn ouders beloofd dit geheim te houden..

als ik nu naar foto's kijk uit die tijd van mijn jeugd zie ik er beroerd uit..
ik sliep ook echt heel weinig.. het was een zware last maar na 3 jaar maakte ik het bespreekbaar na het verzamelen van moed. De vragen werden me te veel evenals het zwijgen over dit grootse geheim tegenover alles en iedereen die ik liefhad..

Uiteindelijk bleek alles 1 grote deceptie.. nog nooit was ik zo teleurgesteld in de waarheid.
tot nu dan

toch geef ik niet toe aan de waarheid. vandaag nog niet..
Vandaag wil ik me laten toezingen door de liefdesverhalen van Puccini, en wil ik verdrinken in mijn wijn.

morgen weer een dag.

Ik zal voor mezelf opkomen en
strijdlustig als ik ben, zoeken naar een oplossing.
Ik zal vechten voor het kleinste beetje liefde dat ik kan vinden..
met of zonder mooi lint van omgansvormen eromheen.. I'll fight.
liefde is liefde en juist in de puurste vorm vind ik het mooi.
ik hield nooit van tierelantijnen.

Nou is het zo dat je omgangsvormen niet kan kopen in een pakje van 12.
Dus zal ik mijzelf de komende tijd blijven kwellen met de hoop op beterschap.

beterschap die niet weggelegt is voor mij.
mijn hoofd weet het
mijn hart wil er niet aan toe geven.

Why do I keep hitting myself with a hammer?
Because it feels so nice when I stop.

Ik zal mij moeten schikken in de vergankelijkheid.

Vanavond droom ik over de prins op het witte paard.

Als alle leuke mannen die ik heb versleten als sokken het niet waren,
hoe leuk moet mijn echte droomman dan wel niet zijn!
wat zal deze man mij gelukkig gaan maken!

Ik hou nu al van hem!

overgave

Je woorden zijn zwaar.
Dat is waarom vogels
niet spreken,
anders kunnen ze niet
vliegen.


Houden van is
licht.
Daarom denken we,
aan vlinders.


Ik hang stil
in de lucht biddend
als een vogel,
licht als een
vlinder.


Een schot
maakt me zwaar,
en trekt me
naar de aarde.


Als regen op het droge
vruchtbare zand.
Wat gulzig bezit van me neemt.


Zoals jij bezit neemt
van mij
En me vleugels geeft