Mijn blik veranderd van richting na het horen van het geluid.
Het geluid van iemand die op zijn vingers blaast, een meter of 10 bij me vandaan.
ik kijk in de ogen van mijn toenmalige werkgever.
mild maar toch ook streng kijken 2 bruine ogen van middelbare leeftijd terug naar mij en onze blikken kruisen elkaar en de reden van het gefluit komt zacht maar resoluut in niet waarneembare trillingen mijn kant op.
dromer..eigen wereld..
dat waren de kernwoorden uit zijn boodschap. tenminste in mijn wereld.
in zijn wereld zullen de andere woorden uit de zin, zoals geld en werken de kernwoorden zijn.
Het is vrijdag avond en ik sta achter de bar te tappen, ik geniet van gevoel dat het het ijskoude schuim veroorzaakt dat weelderig over de rand van het bierglas glijd en over mijn vingers golft. het ritme waarmee de glazen zich vullen met bier, het afschuimen, geld dat rinkelt in de kassa, Muziek suist door mijn oren gemengd met het geluid van pratende en lachende mensen en klinkend glas.De kaarsjes op de bar, Het gedempte licht en de mengelmoes van verschillende geuren die zo typisch zijn voor een kroeg. Mezelf als middelpunt van een gewoon moment, zoals er 10.000 zijn op een avond. maar de illusie van het moment is perfect!
Ik weet dat hij het vervelend vind, maar de lieve manier waarop hij de mededeling naar me brengt geeft ook een soort van bewondering weer.
Bewondering en misschien ook nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar hoe het daar is.. in die wereld.
die wereld die me dromerig doet kijken, een licht glimlach op mijn lippen tovert en me, in zijn ogen wellicht soms bijna ongrijpbaar maakt. Soms ongevoelig voor verdriet, of kwaad. Niet vatbaar voor onrecht en kwetsbaarheid.
Alles is precies het zelfde. de wereld is het zelfde voor iedereen, het enige dat anders is ben jij zelf. Feitelijk leven we op de zelfde wereld, gemaakt van het zelfde materiaal, drinken in de zelfde kroeg we kijken naar de zelfde voetbal wedstrijd, zon, maan, zee en kerk en rijden in auto's op de zelfde wegen en hebben toegang tot de zelfde informatie.
Het enige verschil is dat we allemaal onze eigen illusie maken van het leven dat we leven. De realiteit is naast de feitelijke en materialistische tastbaar heden door mijn ogen anders als door de ogen van een ander.
Maar wel de zelfde wereld. de zelfde wereld maar toch een illusie.
En ik kies ervoor die illusie zo mooi mogelijk te maken, elke dag opnieuw.
Geef me de illusie dat ik alles kan en ik zal zelfvertrouwen door het leven gaan, ondersteun de illusie dat de wereld mooi is en door mijn ogen zal de wereld schitterend zijn.
breng me de illusie dat ik wijs ben, en ik zal met wijsheid door het leven gaan.
Neem me de illusie dat ik prachtig ben niet af, het zal de glans van mijn hele zijn wegnemen.
laat me de illusie dat alle mensen van binnen goed zijn in stand houden om het vertrouwen niet te verliezen en alsjeblieft..,
neem de illusie van het bestaan van echte liefde niet van me af.
Laat me genieten van de illusie dat we vrienden zijn want je maakt mijn leven zoveel mooier..
en laat me de illusie van jou hart liefhebben, want dat maakt me gelukkig.
En omdat dit heel veel gevraagd is, en ik van veel mensen afhankelijk zou worden om dit te laten realiseren, en de mensheid echt wel wat beters te doen heeft dan mijn wereld in stand houden, heb ik voor mezelf de illusie gemaakt dat door mijn ogen alles zo mooi is als dat ik hoop dat het is..
En ik heb niet de illusie, of het gebrek aan kennis om te weten wat dingen soms anders zijn dan ik ze zie, of beleef. Is het wijs om soms te geloven in de illusie, in de wetenschap dat het een illusie is?
Wat is kennis van de werkelijkheid tegenover de wijsheid van de illusie?
wat is de waarde van de werkelijkheid? wat is de waarde van de illusie?
Dat mag ieder voor zich bepalen, maar ik geloof;
zoals een wijs man ooit de wereld vertelde..
“Imagination is more important than knowledge.”
woensdag, april 13, 2011
zondag, april 03, 2011
bitter zoet.
En nou blijf ik ook nog met mn hakken
tussen de vele oud hollandsche kleine tegels die Haarlem rijk is,
vast zitten. daar gat m'n hak, en ineens bedenk ik me dat dit mijn lievelings hak is.
ik heb het me nooit zo erg gerealiseerd maar nu ik voel hoe hij onder mijn gewicht tussen de stenen glijd en daar nu vast zit besef ik het. hoe vreselijk dit is.
hij is nota bene net terug van de schoenmaker,
weer helemaal fris en fruitig.. maar nee hoor,
vandaag alweer vast blijven zitten tussen die slecht gelegde steentjes in de Haarlemse steegjes.
weetje,
die straten makers zouden voor hun eigen beeld, ter verbreding van hun eigen vak-kennis en ontwikkeling eens een dag op naaldhakken over deze steentjes moeten lopen, dan leggen ze ze de volgende keer wel wat strakker op elkaar!
Net als ik mijn lievelings hak voorzichtig tussen de steentjes uit gewrikt heb en weer omhoog wil komen, terwijl mijn haar in mijn gezicht hangt en ik een zucht van frustratie sla, zie ik hem lopen.. op tijd besef ik dat mijn dag al erg genoeg is zonder hem er in, en draai ik mezelf net op tijd heel subtiel de espresso lounge in..
Het is maandag en de lounge is bijna leeg,
op een enkele groep ongelukkige huisvrouwen aan cocktails en een oud klef stel na.
3 barmannen kijken me aan..
Daar sta ik dan, m'n armen slap langs mijn lichaam, haren wild, in algemeen redelijk ontredderde staat en lichtelijk verwart en trillend op m'n naaldhakken in de deuropening van hun glazen deur.
Ze moeten aan mijn gezicht gezien hebben dat ik zelf twijfels had bij mijn aanwezigheid daar zo in die deurpost op maandag rond etenstijd en ze stelde voor om even "gezellig aan de bar te komen zitten"
Ze hadden zeker niet verder gelezen op mijn gezicht want dan hadden ze dat "gezellig" wel weg gelaten, of de gehele uitnodiging achter wegen gelaten.
Dat kan er ook nog wel bij zucht ik in mezelf en op het moment dat ik het heldere maar onzekere getik van mijn eigen hakken over de natuurstenen vloer hoor besef ik me dat mijn lichaam op weg is naar de bar...
wacht op mij!!
Het zit gewoon me niet mee vandaag.
Ik had al vanaf vanmiddag 14.00 geen bereik met m'n i-phone.
Nu is dat op zich niet een heel vernieuwend probleem, of een probleem waarvan je denk van 'joh dat heb jij weer" want de halve wereld kampt met dit probleem maar goed, dat ter zijde. het voelt gewoon heel erg treurig allemaal.
Ik leef dus in een diep gat, het donkere gapende gat dat non communicata heet en ik weet me gewoon geen raad zonder mijn i-phone!
En er spelen misschien nog wat andere kleine dingetjes maar ach..
dat mag geen naam hebben.
Al is het wel de reden van mijn fragiele, onvermoeibaar vermoeide blik en ontredderde uitstraling.
En dat vind ik zonde van mezelf, en besluit er iets aan te doen.
Nu meteen!
I guess what I'm be saying is there ain't no better reason
To rid yourself of vanity and just go with the seasons
It's what we aim to do, I reckon it's again my turn to win some or learn some
So I Open up my plans and i'm free.
En echt waar. terwijl ik daar loop probeer ik te lachen
en ik doe zo intens mijn best..
maar het werkt niet. mijn mondhoeken verroeren geen vin en mijn ogen weigeren ook maar een klein beetje te stralen.
Mijn hoofd spreekt boek delen.
verdrietige boeken, een hele stapel.
of nee, rijen.... nee kasten, of zelfs een hele zielige bibliotheek vol.
Dus probeer ik in mijn hoofd te zingen
zingen helpt altijd, daar word je pas echt vrolijk van.
maar vandaag niet.
vandaag zing ik alleen treurige liedjes. iets anders komt gewoon niet in me op.
En treurige liedjes zuigen je leeg, nemen bezit van je, beheersen je gedachten en het ritme van je hart.
treurige liedjes zijn de aller ergste..
Alle positiviteit, alle hoop, alle sprankeling die je ook maar enigszins in je had, daar nemen de treurige liedjes gretig aftrek van.. ze consumeren onverzadigbaar al het mooie, al het positieve, alle glans, tot er niets meer van over is.
Het maakt je, als een open zak gesuikerde geel roze geruite spekken in een kleuterklas zonder juf.
Er blijft alleen maar ellende over.
en zo voel ik me nu,
als een geel roze gesuikerde ruitjes spek,
maar dan zonder de suiker en de ruitjes vorm.
die is eraf gesabbeld door een kwijlende peuter die luistert naar de naam liefdes verdriet, waarna een kleuter met de naam treurig liedje mij zonder aarzelen in een keer in zijn mond heeft gestopt.
Ik kwam enkele seconden hard ter aarde met een niesbui en op dat punt daar ben ik dan nu..
bitter zoet, is het niet?..
leven, en liefde.
tussen de vele oud hollandsche kleine tegels die Haarlem rijk is,
vast zitten. daar gat m'n hak, en ineens bedenk ik me dat dit mijn lievelings hak is.
ik heb het me nooit zo erg gerealiseerd maar nu ik voel hoe hij onder mijn gewicht tussen de stenen glijd en daar nu vast zit besef ik het. hoe vreselijk dit is.
hij is nota bene net terug van de schoenmaker,
weer helemaal fris en fruitig.. maar nee hoor,
vandaag alweer vast blijven zitten tussen die slecht gelegde steentjes in de Haarlemse steegjes.
weetje,
die straten makers zouden voor hun eigen beeld, ter verbreding van hun eigen vak-kennis en ontwikkeling eens een dag op naaldhakken over deze steentjes moeten lopen, dan leggen ze ze de volgende keer wel wat strakker op elkaar!
Net als ik mijn lievelings hak voorzichtig tussen de steentjes uit gewrikt heb en weer omhoog wil komen, terwijl mijn haar in mijn gezicht hangt en ik een zucht van frustratie sla, zie ik hem lopen.. op tijd besef ik dat mijn dag al erg genoeg is zonder hem er in, en draai ik mezelf net op tijd heel subtiel de espresso lounge in..
Het is maandag en de lounge is bijna leeg,
op een enkele groep ongelukkige huisvrouwen aan cocktails en een oud klef stel na.
3 barmannen kijken me aan..
Daar sta ik dan, m'n armen slap langs mijn lichaam, haren wild, in algemeen redelijk ontredderde staat en lichtelijk verwart en trillend op m'n naaldhakken in de deuropening van hun glazen deur.
Ze moeten aan mijn gezicht gezien hebben dat ik zelf twijfels had bij mijn aanwezigheid daar zo in die deurpost op maandag rond etenstijd en ze stelde voor om even "gezellig aan de bar te komen zitten"
Ze hadden zeker niet verder gelezen op mijn gezicht want dan hadden ze dat "gezellig" wel weg gelaten, of de gehele uitnodiging achter wegen gelaten.
Dat kan er ook nog wel bij zucht ik in mezelf en op het moment dat ik het heldere maar onzekere getik van mijn eigen hakken over de natuurstenen vloer hoor besef ik me dat mijn lichaam op weg is naar de bar...
wacht op mij!!
Het zit gewoon me niet mee vandaag.
Ik had al vanaf vanmiddag 14.00 geen bereik met m'n i-phone.
Nu is dat op zich niet een heel vernieuwend probleem, of een probleem waarvan je denk van 'joh dat heb jij weer" want de halve wereld kampt met dit probleem maar goed, dat ter zijde. het voelt gewoon heel erg treurig allemaal.
Ik leef dus in een diep gat, het donkere gapende gat dat non communicata heet en ik weet me gewoon geen raad zonder mijn i-phone!
En er spelen misschien nog wat andere kleine dingetjes maar ach..
dat mag geen naam hebben.
Al is het wel de reden van mijn fragiele, onvermoeibaar vermoeide blik en ontredderde uitstraling.
En dat vind ik zonde van mezelf, en besluit er iets aan te doen.
Nu meteen!
I guess what I'm be saying is there ain't no better reason
To rid yourself of vanity and just go with the seasons
It's what we aim to do, I reckon it's again my turn to win some or learn some
So I Open up my plans and i'm free.
En echt waar. terwijl ik daar loop probeer ik te lachen
en ik doe zo intens mijn best..
maar het werkt niet. mijn mondhoeken verroeren geen vin en mijn ogen weigeren ook maar een klein beetje te stralen.
Mijn hoofd spreekt boek delen.
verdrietige boeken, een hele stapel.
of nee, rijen.... nee kasten, of zelfs een hele zielige bibliotheek vol.
Dus probeer ik in mijn hoofd te zingen
zingen helpt altijd, daar word je pas echt vrolijk van.
maar vandaag niet.
vandaag zing ik alleen treurige liedjes. iets anders komt gewoon niet in me op.
En treurige liedjes zuigen je leeg, nemen bezit van je, beheersen je gedachten en het ritme van je hart.
treurige liedjes zijn de aller ergste..
Alle positiviteit, alle hoop, alle sprankeling die je ook maar enigszins in je had, daar nemen de treurige liedjes gretig aftrek van.. ze consumeren onverzadigbaar al het mooie, al het positieve, alle glans, tot er niets meer van over is.
Het maakt je, als een open zak gesuikerde geel roze geruite spekken in een kleuterklas zonder juf.
Er blijft alleen maar ellende over.
en zo voel ik me nu,
als een geel roze gesuikerde ruitjes spek,
maar dan zonder de suiker en de ruitjes vorm.
die is eraf gesabbeld door een kwijlende peuter die luistert naar de naam liefdes verdriet, waarna een kleuter met de naam treurig liedje mij zonder aarzelen in een keer in zijn mond heeft gestopt.
Ik kwam enkele seconden hard ter aarde met een niesbui en op dat punt daar ben ik dan nu..
bitter zoet, is het niet?..
leven, en liefde.
zondag, maart 27, 2011
Tijd
Recent rees mij de vraag,
naar de mogelijkheid om het verstrijken van de tijd vast te leggen,
laat het even op je inwerken.
het verstrijken van tijd vast leggen.
om het verstrijken van tijd vast te leggen moet je een start punt bepalen.
NU
Nu is altijd weer verleden tijd op het moment dat je het beseft. als je NU bepaald en dan op een horizontale tijdslijn zou zetten zou het een punt zijn wat zich op de lijn aldoor naar rechts verplaats.. een dynamisch nulpunt.
maar is het een nulpunt.
want wat geeft nu aan? wat wil ik meten? zomaar de tijd?
of tijd die we nodig hebben om oud te worden?
of de tijd die een gebroken hart nodig heeft om weer te helen?
de tijd die een vrouw nodig heeft om moeder te worden?
en de tijd die aangeeft hoelang je van iemand houd?
Tijd die voorbij gaat zonder dat we het weten?
of de tijd die we ons zelf geven om te genieten van onze tijd?
en wanneer is het onze tijd?
Tijd om verliefd te worden, tijd om uit huis te gaan, tijd om groot te worden of tijd om oud te zijn?
Foto's leggen tijd vast,
de tijd dat je gelukkig was, of jong, dat je lachte om een slechte grap of tijd waarin je slechts toeschouwer op de foto bent, iemand op de achtergrond op een bepaald NU moment, het moment van de sluitertijd.
en ook die is verschillend af te stellen.
het verstrijken van tijd word me altijd zo pijnlijk duidelijk wanneer ik naar mijn opa en oma kijk.
Het zijn de mensen die Nederland na de 2e wereld oorlog met hun handen hebben opgebouwd. Ooit de dragende kracht van Nederland. Sterke mannen en hard werkende vrouwen. Door koude winters, warme verstikkende zomers, en men heeft nooit geklaagd.
En nu zijn het kleine mensjes die we weg stoppen in tehuizen, voorzien van alleen de hoog nodige zorg. Ze staan in hun eigen schaduw door te leven in een tijd die ze ingehaald heeft en die nu te snel voor ze gaat. Ze worden kleiner en poreuzer en hun bijdrage aan de maatschappij is slechts nog een fractie van wat het ooit geweest is. Ik kijk naar de handen van mijn opa, waar de tijd zijn verwoestende werking op heeft gehad. De tijd die een kenmerkend landschap achter laat over de ooit sterke maar nu reumatische handen van opa. En ik kijk in zijn ogen en vraag me af hoe deze helder blauwe ogen terug kijken op de tijd.
En zo komt het dus dat ik al dagen elke ochtend onder de douche sta na te denken over tijd, kijkend naar beneden, hoe het water van mijn gezicht in druppels naar beneden valt, en afhankelijk van soortelijk gewicht, en waterdruk na enkele seconden de badkuip bereikt waar het zich onzichtbaar maakt tussen de samengekomen massa van water, verloopt de tijd vanzelf.
Wat is tijd,
Zijn dat de cijfers op de klok, die aangeven hoe laat het is?
want ik ben van mening dat die specifieke vorm van tijd gemaakt is als houvast, om steeds terug kerende rituelen te verklaren. Om ons handvatten en structuur te geven in ons leven, door het maken van een nulpunt wat aantoonbaar met de zelfde snelheid over de horizontale lijn naar rechts verschuift.
een seconde.
Recent, na de aardbeving in Japan, is de tijd veranderd. De aardkern is 15 cm verschoven en daarmee is de draaicircel van de aarde veranderd. De aarde draait nu sneller om zijn eigen as waardoor de dag 1,6 micro seconden korter duurt.
En zo komt het nu dus dat we wel ouder worden maar korter leven.
dus zou ik tijd in negatieve vorm vast moeten leggen? of gaat de tijd nu sneller? of draait de aarde alleen maar sneller en heeft de dag nog steeds 43200 seconden?
Dat kan ik me voorstellen want -1,6 microseconden zijn te verwaarlozen maar na ongeveer 65 dagen is dat toch -1 hele seconden? dus na een kleine 4000 dagen is het -1 minuut.. met een uur verschil na 234000 dagen.
Wat eigenlijk geen probleem is bedenk ik me nu want dan kunnen we precies vanaf vandaag over 234000 dagen zonder enig feitelijk verlies van tijd de wintertijd afschaffen.
of het me ooit gaat lukken het aspect tijd te doorgronden weet ik niet.
De tijd zal het me leren.
naar de mogelijkheid om het verstrijken van de tijd vast te leggen,
laat het even op je inwerken.
het verstrijken van tijd vast leggen.
om het verstrijken van tijd vast te leggen moet je een start punt bepalen.
NU
Nu is altijd weer verleden tijd op het moment dat je het beseft. als je NU bepaald en dan op een horizontale tijdslijn zou zetten zou het een punt zijn wat zich op de lijn aldoor naar rechts verplaats.. een dynamisch nulpunt.
maar is het een nulpunt.
want wat geeft nu aan? wat wil ik meten? zomaar de tijd?
of tijd die we nodig hebben om oud te worden?
of de tijd die een gebroken hart nodig heeft om weer te helen?
de tijd die een vrouw nodig heeft om moeder te worden?
en de tijd die aangeeft hoelang je van iemand houd?
Tijd die voorbij gaat zonder dat we het weten?
of de tijd die we ons zelf geven om te genieten van onze tijd?
en wanneer is het onze tijd?
Tijd om verliefd te worden, tijd om uit huis te gaan, tijd om groot te worden of tijd om oud te zijn?
Foto's leggen tijd vast,
de tijd dat je gelukkig was, of jong, dat je lachte om een slechte grap of tijd waarin je slechts toeschouwer op de foto bent, iemand op de achtergrond op een bepaald NU moment, het moment van de sluitertijd.
en ook die is verschillend af te stellen.
het verstrijken van tijd word me altijd zo pijnlijk duidelijk wanneer ik naar mijn opa en oma kijk.
Het zijn de mensen die Nederland na de 2e wereld oorlog met hun handen hebben opgebouwd. Ooit de dragende kracht van Nederland. Sterke mannen en hard werkende vrouwen. Door koude winters, warme verstikkende zomers, en men heeft nooit geklaagd.
En nu zijn het kleine mensjes die we weg stoppen in tehuizen, voorzien van alleen de hoog nodige zorg. Ze staan in hun eigen schaduw door te leven in een tijd die ze ingehaald heeft en die nu te snel voor ze gaat. Ze worden kleiner en poreuzer en hun bijdrage aan de maatschappij is slechts nog een fractie van wat het ooit geweest is. Ik kijk naar de handen van mijn opa, waar de tijd zijn verwoestende werking op heeft gehad. De tijd die een kenmerkend landschap achter laat over de ooit sterke maar nu reumatische handen van opa. En ik kijk in zijn ogen en vraag me af hoe deze helder blauwe ogen terug kijken op de tijd.
En zo komt het dus dat ik al dagen elke ochtend onder de douche sta na te denken over tijd, kijkend naar beneden, hoe het water van mijn gezicht in druppels naar beneden valt, en afhankelijk van soortelijk gewicht, en waterdruk na enkele seconden de badkuip bereikt waar het zich onzichtbaar maakt tussen de samengekomen massa van water, verloopt de tijd vanzelf.
Wat is tijd,
Zijn dat de cijfers op de klok, die aangeven hoe laat het is?
want ik ben van mening dat die specifieke vorm van tijd gemaakt is als houvast, om steeds terug kerende rituelen te verklaren. Om ons handvatten en structuur te geven in ons leven, door het maken van een nulpunt wat aantoonbaar met de zelfde snelheid over de horizontale lijn naar rechts verschuift.
een seconde.
Recent, na de aardbeving in Japan, is de tijd veranderd. De aardkern is 15 cm verschoven en daarmee is de draaicircel van de aarde veranderd. De aarde draait nu sneller om zijn eigen as waardoor de dag 1,6 micro seconden korter duurt.
En zo komt het nu dus dat we wel ouder worden maar korter leven.
dus zou ik tijd in negatieve vorm vast moeten leggen? of gaat de tijd nu sneller? of draait de aarde alleen maar sneller en heeft de dag nog steeds 43200 seconden?
Dat kan ik me voorstellen want -1,6 microseconden zijn te verwaarlozen maar na ongeveer 65 dagen is dat toch -1 hele seconden? dus na een kleine 4000 dagen is het -1 minuut.. met een uur verschil na 234000 dagen.
Wat eigenlijk geen probleem is bedenk ik me nu want dan kunnen we precies vanaf vandaag over 234000 dagen zonder enig feitelijk verlies van tijd de wintertijd afschaffen.
of het me ooit gaat lukken het aspect tijd te doorgronden weet ik niet.
De tijd zal het me leren.
maandag, maart 21, 2011
Evolutie revolutie?
Wat voor soort man moet ik als vrouw kiezen?
Het antwoord lijkt me vrij eenvoudig:
de allerbeste!
Veel mannen zullen nu denken dat ik dit stuk over hen schrijf..
Ja en dan kan het best zo zijn dat de aller beste misschien niet de knapste is,. Maar wel de slimste.. maar ja, als ik in de ochtend mijn ogen open doe wil ik wel tegen iets moois aan kijken.. kijk ik moet er natuurlijk ook in nuchtere toestand sex mee hebben, liefs zonder vuilniszak over z.n hoofd.
Mannen en vrouwen zijn van nature zo verschillend maar uiteindelijk, met alle respect voor onze ver ontwikkelde sexualiteit , zijn we allebei primair gebouwd om onszelf te reproduceren. Het is alleen wel zo dat we daar tegenwoordig net even iets anders mee bezig zijn dan vroeger toen we nog naakt rondhuppelde met besjes in onze schoot, en takken in onze handen om mee te jagen. Want als je thuis kwam met het grootste beest kon je rekenen op aandacht van de dames, aandacht van de dames was kans op reproductie, en dat is wat we willen. Tegenwoordig werken we, om onze tijd die we hebben aangenaam te kunnen besteden, we zijn gecultiveerd maar uiteindelijk nog steeds op aarde voor louter reproductie.
En als het dan toch moet, liefst met een mooie vrouw, wel zo fijn.
Geen wonder dat de (jonge) mannen van vele soorten ‘hun pik achternalopen’, zoals dat in goed nederlands heet, zij kunnen met elke geslaagde copulatie en ejaculatie hun reproductie vergroten. En daar kunnen ze dus eigenlijk helemaal niets aan doen. En met niets bedoel ik ook niets.. waarom zouden ze.. Het is de natuur en zo vervelend schijnen ze het niet te vinden dat ze er niets aan kunnen doen. Ze rennen immers ook graag acher een bal aan.
Maar het is en blijft een strijd.. dus gaan we die strijd aan in ons beste teneu, ons lijf!
En dat lijf hebben we het liefst zo mooi mogelijk, ik kan niet ontkennen dat er nu in mijn hoofd heel wat gebeurt, ik zie het voor me, glanzende mooie mannen lijven, lijnen in de huid die de spieren aftekenen, glanzend in schemer. Zo ken ik uit mijn jeugd een zwart-wit poster van Tygo Gernand waar hij met zijn goddelijk gespierde torso onder de douche staat..
Maar ja, daar heb ik niets aan, een mooie man onder de douche, op het moment dat er oorlog uit breekt.
Nuchter beschouwd, zijn onze mooie goedverzorgde gespierde lijven, ontstaan door alle mogelijkheden die we op dit moment hebben, slechts een klein onderdeel in de arena van de strijd der geslachten. Er zijn ook nog de feromonen, intelectuele en sexuele voorkeur in de andere hoeken van de ring.
We willen ons beter voordoen dan we zijn, en we accentueren daarbij juist die aspecten waarvan we verwachten dat ze bij het andere geslacht in de smaak zullen vallen.
Fysieke aantrekkelijkheid is een biologische hulpbron, en daar moeten we als vrouwen dus gevoelig voor zijn... maar nu… opgelet mannen!
Volgens mij heeft de ideale vrouw als sekspartner in mannenogen een slanke taille ten opzichte van de bredere werp-heupen. Resulterend in een taille/heup ratio van om en nabij 0,7; een egale en gladde huid, weelderig en glanzend haar, volle, hemisferische en symmetrische borsten; (die bestaan alleen cosmetisch) een jeugdig, symmetrisch ovaal tot rond gezicht met relatief grote ogen, (maar die bestaan alleen in een wereld gecreeerd door Walt Disney), volle (pruil)lippen maar dan het liefst zonder het pruilen zelf, en een kleine oog-kin afstand (wat we in de volksmond een babyface noemen).
Ik probeer me de ideale vrouw voor te stellen en snap ineens het success van porno, en Disney!
Vrouwen daarin tegen vallen voor ‘mannelijke’ mannen, met brede, krachtige schouders; een stevige ‘vierkante’ onderkaak; atletische bouw; (zoals Arnold Swarzenegger maar dan wel met meer inhoud) en gemiddeld groter, langer en ouder dan de vrouw zelf. Want anders komt het ego in het gedrang. Kortom een lijf waarin de mannelijke geslachtshormonen duidelijk en langdurig hebben rondgeraasd. Deze mannen noemen we de foute mannen gebruiken we vaker voor onze one-night stands, bij potentieel trouw material kijk ik meestal naar totaal andere eigenschappen die ik niet meteen associeren met sex, (jammer) maar met toekomst zoals is hij sympathiek, intelligent, heeft hij gevoel voor humor, is hij zachtaardig en heeft hij een bovengemiddeld inkomen,
En terwijl ik dit typ word het me ineens duidelijk!
De reden van het macho-gedrag bij mannen (maar meer nog de onderlinge eindeloze gesprekken over snelle bolides, de heerlijk goed verzorgde en getrainde lijven, sixpack ( liefst in 10 stappen) , zwaar overgefinancieerde appartementen in Amsterdam oud-zuid en alle andere uiterlijkheden die macht, status en rijkdom suggereren.) Ze zijn niets meer dan aanvullend materiaal om ons vrouwen te zeggen
“neem mij om je mee te reproduceren, ik ben de aller beste”
Het antwoord lijkt me vrij eenvoudig:
de allerbeste!
Veel mannen zullen nu denken dat ik dit stuk over hen schrijf..
Ja en dan kan het best zo zijn dat de aller beste misschien niet de knapste is,. Maar wel de slimste.. maar ja, als ik in de ochtend mijn ogen open doe wil ik wel tegen iets moois aan kijken.. kijk ik moet er natuurlijk ook in nuchtere toestand sex mee hebben, liefs zonder vuilniszak over z.n hoofd.
Mannen en vrouwen zijn van nature zo verschillend maar uiteindelijk, met alle respect voor onze ver ontwikkelde sexualiteit , zijn we allebei primair gebouwd om onszelf te reproduceren. Het is alleen wel zo dat we daar tegenwoordig net even iets anders mee bezig zijn dan vroeger toen we nog naakt rondhuppelde met besjes in onze schoot, en takken in onze handen om mee te jagen. Want als je thuis kwam met het grootste beest kon je rekenen op aandacht van de dames, aandacht van de dames was kans op reproductie, en dat is wat we willen. Tegenwoordig werken we, om onze tijd die we hebben aangenaam te kunnen besteden, we zijn gecultiveerd maar uiteindelijk nog steeds op aarde voor louter reproductie.
En als het dan toch moet, liefst met een mooie vrouw, wel zo fijn.
Geen wonder dat de (jonge) mannen van vele soorten ‘hun pik achternalopen’, zoals dat in goed nederlands heet, zij kunnen met elke geslaagde copulatie en ejaculatie hun reproductie vergroten. En daar kunnen ze dus eigenlijk helemaal niets aan doen. En met niets bedoel ik ook niets.. waarom zouden ze.. Het is de natuur en zo vervelend schijnen ze het niet te vinden dat ze er niets aan kunnen doen. Ze rennen immers ook graag acher een bal aan.
Maar het is en blijft een strijd.. dus gaan we die strijd aan in ons beste teneu, ons lijf!
En dat lijf hebben we het liefst zo mooi mogelijk, ik kan niet ontkennen dat er nu in mijn hoofd heel wat gebeurt, ik zie het voor me, glanzende mooie mannen lijven, lijnen in de huid die de spieren aftekenen, glanzend in schemer. Zo ken ik uit mijn jeugd een zwart-wit poster van Tygo Gernand waar hij met zijn goddelijk gespierde torso onder de douche staat..
Maar ja, daar heb ik niets aan, een mooie man onder de douche, op het moment dat er oorlog uit breekt.
Nuchter beschouwd, zijn onze mooie goedverzorgde gespierde lijven, ontstaan door alle mogelijkheden die we op dit moment hebben, slechts een klein onderdeel in de arena van de strijd der geslachten. Er zijn ook nog de feromonen, intelectuele en sexuele voorkeur in de andere hoeken van de ring.
We willen ons beter voordoen dan we zijn, en we accentueren daarbij juist die aspecten waarvan we verwachten dat ze bij het andere geslacht in de smaak zullen vallen.
Fysieke aantrekkelijkheid is een biologische hulpbron, en daar moeten we als vrouwen dus gevoelig voor zijn... maar nu… opgelet mannen!
Volgens mij heeft de ideale vrouw als sekspartner in mannenogen een slanke taille ten opzichte van de bredere werp-heupen. Resulterend in een taille/heup ratio van om en nabij 0,7; een egale en gladde huid, weelderig en glanzend haar, volle, hemisferische en symmetrische borsten; (die bestaan alleen cosmetisch) een jeugdig, symmetrisch ovaal tot rond gezicht met relatief grote ogen, (maar die bestaan alleen in een wereld gecreeerd door Walt Disney), volle (pruil)lippen maar dan het liefst zonder het pruilen zelf, en een kleine oog-kin afstand (wat we in de volksmond een babyface noemen).
Ik probeer me de ideale vrouw voor te stellen en snap ineens het success van porno, en Disney!
Vrouwen daarin tegen vallen voor ‘mannelijke’ mannen, met brede, krachtige schouders; een stevige ‘vierkante’ onderkaak; atletische bouw; (zoals Arnold Swarzenegger maar dan wel met meer inhoud) en gemiddeld groter, langer en ouder dan de vrouw zelf. Want anders komt het ego in het gedrang. Kortom een lijf waarin de mannelijke geslachtshormonen duidelijk en langdurig hebben rondgeraasd. Deze mannen noemen we de foute mannen gebruiken we vaker voor onze one-night stands, bij potentieel trouw material kijk ik meestal naar totaal andere eigenschappen die ik niet meteen associeren met sex, (jammer) maar met toekomst zoals is hij sympathiek, intelligent, heeft hij gevoel voor humor, is hij zachtaardig en heeft hij een bovengemiddeld inkomen,
En terwijl ik dit typ word het me ineens duidelijk!
De reden van het macho-gedrag bij mannen (maar meer nog de onderlinge eindeloze gesprekken over snelle bolides, de heerlijk goed verzorgde en getrainde lijven, sixpack ( liefst in 10 stappen) , zwaar overgefinancieerde appartementen in Amsterdam oud-zuid en alle andere uiterlijkheden die macht, status en rijkdom suggereren.) Ze zijn niets meer dan aanvullend materiaal om ons vrouwen te zeggen
“neem mij om je mee te reproduceren, ik ben de aller beste”
dinsdag, maart 08, 2011
asfalt
125. Landschap schiet links en rechts aan mij voorbij, ik ben mij op dit moment niet bewust van de kilometers die ik maak, het asfalt wat onder mij door schiet en de geluiden uit de radio die mijn oren niet bereiken, ik denk na, veel gedachtes die mijn hersenen vullen. niets belangrijks. mijn handen liggen losjes om het leren stuurwiel en de voorjaarszon verwarmd mijn huid, mijn ogen zijn samen geknepen tot streepjes tegen het zonlicht ondanks de zonnenbril. Het is een van de eerste lentedagen in Nederland.
En dan uit het niets komt uit de radio een bijna hypnotiserend geluid, het liedje begint denk ik net, ik heb het begin niet gehoord maar het maakt me alert. het doet iets met me. het maakt me bewust van de wereld om mij heen.130.
Bewust van de wereld die voorbij raast, bewust van mijn snelheid het geluid van de auto, de wielen op het wegdek en bewust van mijzelf. Ik draai het volume omhoog, en daarmee ook mijn alertheid. de hoeveelheid adrealine in mijn lichaam neemt toe en mijn hartslag versneld.135.
Mijn lichaam vult zich met energie en mijn voet drukt het gaspedaal in.140.
het zoememde geluid van de snel accelererende motor valt precies goed bij het ritme van het liedje en maakt dat het nu naast in mijn buik, ook begint te kriebelen in mijn hart.145.
Het geluid van de accelererende motor maakt me uitzinnig, het liedje maakt me sensitief, het maakt samen dat ik voor dat ik het in de gaten heb het asfalt zie als een grote zilveren baan, schitterend in de zon, ik kan het asvalt bijna ruiken, de motor zoemt en de spanning in mij neemt toe. Mijn ogen schieten over het wegdek, de spiegels en weer het wegdek, bijna op de maat van de muziek die me in een soort trance lijkt te brengen.
De wereld om mij heen die net zo scherp en aanwezig leek, lijkt op te gaan in de beleving, in de muziek, de zon en de schitterende strook asfalt die voor me ligt.155.
En terwijl mijn vingers licht gespannen maar soepel over het stuur glijden, en mijn nagels zich steeds meer vast zetten in het leer van het stuur word ook de muziek intenser. 160.
ik draai het stuur lichtjes naar rechts terwijl mijn vingers het stuurwiel steviger omklemmen, mijn vingers en het stuur, verstrengeld in elkaar, perfecte synergie, samen worden ze 1, ik en de auto.
we gaan de bocht in, groot waarschuwings bord, 70.
maar de muziek gaat door, het liedje is nog niet ten einde en bijna als een soort hypnose gaan we samen de bocht in. Ik hoor niet alleen de muziek maar voel nu ook de muziek door de speakers komen, de muziekt trilt door m'n bortskast en ik voel het wegdek onder me sidderen.
Het lijkt alsof ik van binnen explodeer!
170. al mijn spieren zijn gespannen , ik stuur wat meer naar rechts, mijn armen horizontaal en strak tegen het stuur, ik voel de tegendruk in mijn hele lichaam. De auto vult zich meer en meer met muziek die werkt naar een hoogtepunt, de bocht heeft een perfecte draai, de snelheid maakt dat de auto in een strakke lijn door het asfalt snijd en het asfalt zelf schikt zich gewillig na de krachten die door de wielen worden uitgeoefend op het zwarte teer. 175.
adrenaline suist door mij lichaam, opwinding.
Ik voel me alert, niets ontgaat me en ik ben opperste paraatheid. Het gaat om controle, een intense intimiteit is de afgelopen seconde ontstaan tussen mij de auto en het asfalt.
de auto en ik. we glijden in pure perfectie, strak en suisend door de bocht. een daad uit pure harmonie.
en dan, de muziek stopt.
stilte...
de ontlading,
gas los, 165.
een diepe zucht verlaat mijn lichaam.160.
Het stuur glijd even soepel weer door mijn handen terug in neutrale positie. 150.
Mijn armen ontspannen, mijn vingers laten het stuur weer los.140.
Mijn buik en hoofd voelen licht en leeg. 135.
Het volume van de radio gaat weer lager, en de DJ kondigt een ballad aan.
langs mij heen glijd het landschap weer voorbij. 125.
de zon verwarmt mijn lichaam.
vingers losjes in het stuur.
En dan uit het niets komt uit de radio een bijna hypnotiserend geluid, het liedje begint denk ik net, ik heb het begin niet gehoord maar het maakt me alert. het doet iets met me. het maakt me bewust van de wereld om mij heen.130.
Bewust van de wereld die voorbij raast, bewust van mijn snelheid het geluid van de auto, de wielen op het wegdek en bewust van mijzelf. Ik draai het volume omhoog, en daarmee ook mijn alertheid. de hoeveelheid adrealine in mijn lichaam neemt toe en mijn hartslag versneld.135.
Mijn lichaam vult zich met energie en mijn voet drukt het gaspedaal in.140.
het zoememde geluid van de snel accelererende motor valt precies goed bij het ritme van het liedje en maakt dat het nu naast in mijn buik, ook begint te kriebelen in mijn hart.145.
Het geluid van de accelererende motor maakt me uitzinnig, het liedje maakt me sensitief, het maakt samen dat ik voor dat ik het in de gaten heb het asfalt zie als een grote zilveren baan, schitterend in de zon, ik kan het asvalt bijna ruiken, de motor zoemt en de spanning in mij neemt toe. Mijn ogen schieten over het wegdek, de spiegels en weer het wegdek, bijna op de maat van de muziek die me in een soort trance lijkt te brengen.
De wereld om mij heen die net zo scherp en aanwezig leek, lijkt op te gaan in de beleving, in de muziek, de zon en de schitterende strook asfalt die voor me ligt.155.
En terwijl mijn vingers licht gespannen maar soepel over het stuur glijden, en mijn nagels zich steeds meer vast zetten in het leer van het stuur word ook de muziek intenser. 160.
ik draai het stuur lichtjes naar rechts terwijl mijn vingers het stuurwiel steviger omklemmen, mijn vingers en het stuur, verstrengeld in elkaar, perfecte synergie, samen worden ze 1, ik en de auto.
we gaan de bocht in, groot waarschuwings bord, 70.
maar de muziek gaat door, het liedje is nog niet ten einde en bijna als een soort hypnose gaan we samen de bocht in. Ik hoor niet alleen de muziek maar voel nu ook de muziek door de speakers komen, de muziekt trilt door m'n bortskast en ik voel het wegdek onder me sidderen.
Het lijkt alsof ik van binnen explodeer!
170. al mijn spieren zijn gespannen , ik stuur wat meer naar rechts, mijn armen horizontaal en strak tegen het stuur, ik voel de tegendruk in mijn hele lichaam. De auto vult zich meer en meer met muziek die werkt naar een hoogtepunt, de bocht heeft een perfecte draai, de snelheid maakt dat de auto in een strakke lijn door het asfalt snijd en het asfalt zelf schikt zich gewillig na de krachten die door de wielen worden uitgeoefend op het zwarte teer. 175.
adrenaline suist door mij lichaam, opwinding.
Ik voel me alert, niets ontgaat me en ik ben opperste paraatheid. Het gaat om controle, een intense intimiteit is de afgelopen seconde ontstaan tussen mij de auto en het asfalt.
de auto en ik. we glijden in pure perfectie, strak en suisend door de bocht. een daad uit pure harmonie.
en dan, de muziek stopt.
stilte...
de ontlading,
gas los, 165.
een diepe zucht verlaat mijn lichaam.160.
Het stuur glijd even soepel weer door mijn handen terug in neutrale positie. 150.
Mijn armen ontspannen, mijn vingers laten het stuur weer los.140.
Mijn buik en hoofd voelen licht en leeg. 135.
Het volume van de radio gaat weer lager, en de DJ kondigt een ballad aan.
langs mij heen glijd het landschap weer voorbij. 125.
de zon verwarmt mijn lichaam.
vingers losjes in het stuur.
zaterdag, maart 05, 2011
Carna Val
Carnaval 2011,
door mij vrijelijk vertaald als
Carna Val,
de val van het vlees.
de val van het voetstuk waar we onszelf als menselijke beschaving op hebben geplaatst.
De tot louter vlees geworden verklede schimmen die door de stad dwalen onder invloed van drank en joligheid hebben niets maar dan ook niets meer te maken met de menselijke beschaving zoals we die ooit samen opgebouwd hebben en de normen en waarden die we de rest van het jaar hanteren.
De piloot blijkt vuilnisman, de makelaar gaat verkleed als zwerver en de chirurgijn geeft zich uit voor piraat. De heer blijkt een prins te zijn, en de ideale huisvrouw verre van ideaal.
Normen en waarden hebben we thuis gelaten en nu staan we hier,
Als ons alter ego in een odeur van lauw warm bier en sigaretten.
En waar we drinken uit plastic wegwerp glazen terwijl de spastische klanken van carnavals krakers onze gehoor bereiken waarna het in mijn hersenen verwerkt word. Mijn hersenen censureren niets, en ik vraag mij af of de wetenschap al zover is dat dat zou kunnen.
De zwetende stinkende massa mensen staat zo dicht tegen elkaar, lichaam aan lichaam aan dat de lijnen van elk individu moeilijk te onderscheiden zijn en de omgeving veranderd in een grote massa dampend vlees. Carna val.
En zo tongt Wilma, die nog het dichts bij komt wat betreft beschavings tijdperk, compleet met witte bollen ketting en met in 1 hand 2 bier en een peuk er gretig oplos met de James Bond die ze tegenkwam aan de bar tijdens het bestellen van bier, heul veul bier. En terwijl ze daar haar staat te doen met James komt een van haar vrienden de biertjes ophalen. Ik denk dat het wachten haar te lang duurde. Zonder ook maar enige respons te geven gaat Wilma door met James en pakt haar vriendinnetje die verkleed is als ananas die biertjes van haar over. Ze had op z'n minst het fatsoen kunnen op brengen hem even voor te stellen, of zou dat te pijnlijk zijn omdat ze waarschijnlijk zijn naam niet meer wist, of überhaupt niet weet?
ach, ze heeft nu in ieder geval 2 handen vrij waarmee ze haar waardigheid gretig kan weggeven.
Aan de andere kant van de dansvloer slaat Fred ondertussen met zijn opblaasbare knuppel tegen de billen van een naar het lijkt, uit de PABO komend satan custume van satan 6, tenminste ik heb ze genummerd voor mezelf, want er lopen er meer rond in dit pakje. Als ik Fred was zou ik het verschil ook niet zien, arme Fred. Ik neem het hem dan ook niet kwalijk dat ik hem 5 minuten later tegen kom met zijn tong in satan 3.
En daar sta ik dan, midden in deze kroeg, te midden van de oneindige mensen massa, muziek, rook en bier, ik hoor gelach, ik zie mensen genieten, de sfeer is goed,, mensen vermaken zich, voelen zich vrij, lijken gelukkig.. tevreden met wie ze zijn, waar ze zijn, en wat ze doen.
Even lijkt de wereld ideaal, omdat we ons hier, te midden van de teloorgang, tijdens de ogenschijnlijke afbrokkeling van de beschaving, niet laten leiden door sociale status, politieke voorkeur, geloof of geaardheid. Even zijn we allemaal onderdeel van de zelfde grote massa vlees.
En midden in de kroeg ,Midden in Nederland, midden in mijn leven en te midden van dit alles zie ik de contradictie en vraag ik mij af..,
Is dit waar de evolutie ons heeft gebracht?
door mij vrijelijk vertaald als
Carna Val,
de val van het vlees.
de val van het voetstuk waar we onszelf als menselijke beschaving op hebben geplaatst.
De tot louter vlees geworden verklede schimmen die door de stad dwalen onder invloed van drank en joligheid hebben niets maar dan ook niets meer te maken met de menselijke beschaving zoals we die ooit samen opgebouwd hebben en de normen en waarden die we de rest van het jaar hanteren.
De piloot blijkt vuilnisman, de makelaar gaat verkleed als zwerver en de chirurgijn geeft zich uit voor piraat. De heer blijkt een prins te zijn, en de ideale huisvrouw verre van ideaal.
Normen en waarden hebben we thuis gelaten en nu staan we hier,
Als ons alter ego in een odeur van lauw warm bier en sigaretten.
En waar we drinken uit plastic wegwerp glazen terwijl de spastische klanken van carnavals krakers onze gehoor bereiken waarna het in mijn hersenen verwerkt word. Mijn hersenen censureren niets, en ik vraag mij af of de wetenschap al zover is dat dat zou kunnen.
De zwetende stinkende massa mensen staat zo dicht tegen elkaar, lichaam aan lichaam aan dat de lijnen van elk individu moeilijk te onderscheiden zijn en de omgeving veranderd in een grote massa dampend vlees. Carna val.
En zo tongt Wilma, die nog het dichts bij komt wat betreft beschavings tijdperk, compleet met witte bollen ketting en met in 1 hand 2 bier en een peuk er gretig oplos met de James Bond die ze tegenkwam aan de bar tijdens het bestellen van bier, heul veul bier. En terwijl ze daar haar staat te doen met James komt een van haar vrienden de biertjes ophalen. Ik denk dat het wachten haar te lang duurde. Zonder ook maar enige respons te geven gaat Wilma door met James en pakt haar vriendinnetje die verkleed is als ananas die biertjes van haar over. Ze had op z'n minst het fatsoen kunnen op brengen hem even voor te stellen, of zou dat te pijnlijk zijn omdat ze waarschijnlijk zijn naam niet meer wist, of überhaupt niet weet?
ach, ze heeft nu in ieder geval 2 handen vrij waarmee ze haar waardigheid gretig kan weggeven.
Aan de andere kant van de dansvloer slaat Fred ondertussen met zijn opblaasbare knuppel tegen de billen van een naar het lijkt, uit de PABO komend satan custume van satan 6, tenminste ik heb ze genummerd voor mezelf, want er lopen er meer rond in dit pakje. Als ik Fred was zou ik het verschil ook niet zien, arme Fred. Ik neem het hem dan ook niet kwalijk dat ik hem 5 minuten later tegen kom met zijn tong in satan 3.
En daar sta ik dan, midden in deze kroeg, te midden van de oneindige mensen massa, muziek, rook en bier, ik hoor gelach, ik zie mensen genieten, de sfeer is goed,, mensen vermaken zich, voelen zich vrij, lijken gelukkig.. tevreden met wie ze zijn, waar ze zijn, en wat ze doen.
Even lijkt de wereld ideaal, omdat we ons hier, te midden van de teloorgang, tijdens de ogenschijnlijke afbrokkeling van de beschaving, niet laten leiden door sociale status, politieke voorkeur, geloof of geaardheid. Even zijn we allemaal onderdeel van de zelfde grote massa vlees.
En midden in de kroeg ,Midden in Nederland, midden in mijn leven en te midden van dit alles zie ik de contradictie en vraag ik mij af..,
Is dit waar de evolutie ons heeft gebracht?
zaterdag, februari 26, 2011
Taal
Zo zit je ineens, na lange tijd weer in de trein.
Ik bedacht me voordat ik in de trein zat dat het lang geleden was. Meteen toen ik in de trein stapte wist ik ineens ook weer waarom.
Ik ga zitten in de nep leren gif groene bankjes die verlicht worden
door het felle TL-licht en nog voor ik adem haal bereikt een penetrante zure lucht mijn neus.
Ik zit naast een naar rook en zweet stinkende, iets wat vadsige man die een krappe 20cm aan ruimte op het bankje heeft over gelaten voor een medereiziger.
Ik realiseer me terdege dat ik dat ben.
De geur die de man afscheidde deed me kokhalzen en voer me terug naar een schemerige zwoele zomeravond in juni, waar ik door autopech in mantelpakje en op pumps belande in een truckers restaurant langs de A1.
Tegenover me aan de bar zat een Duitse naar bier, zweet en rook stinkende trucker aan een broodje bal. Bij elke hap drupte de jus weelderig als een vloedgolf langs zijn mondhoeken naar beneden richting zijn kin en net voordat de druppels jus voor eeuwig zouden verdwijnen in zijn nekplooien werden ze met niet al te veel motoriek met de bovenkant van de harige handpalmen weggeveegd.
Ik nipte aan mijn tonic terwijl ik voelde hoe hij me met zijn ogen uitkleedde. Ik keek naar zijn glimmende vette vingers en zijn vieze zwarte nagels en de rillingen verroerde zich over mijn gehele lichaam.
Achteraf ben ik blij dat het de rillingen waren die mijn lichaam streelde en niet de handen van de Duitse trucker, maar enfin.
Ik besluit na deze gedachten stilletjes doch snel op te staan en me verder op in het treinstel te nestelen. Ik zie een groene vier-zitter met een stelletje dat tegen over elkaar zit. Daar kan ik wel naast zitten.
maar dan, ja hoor! Ik heb het wel getroffen. Ik zit naast 2 doven.
Nu is dat op zich niet erg, je kan er immers niets aan doen dat je doof bent, en ik snap dat die mensen ook met de trein willen maar die halve primitieve geluiden die ze onwillekeurig uitstoten naar elkaar! En dan die gebaren erbij.. ik zucht.. diep.. en nog maals.. dieper..
De gebaren worden na gelang de conversatie duurt heftiger en de geluiden worden harder. Het is duidelijk een heftige conversatie, al heb ik geen idee wat het onderwerp van de discussie is. Dit zou Matthijs van Nieuwkerk niet moeten proberen prime time.
Ergens gaat bij mij de bel. HALLO, WAT ZIJN WIJ HIER EIGENLIJK AAN HET DOEN???!!
(Ik wilde ze, terwijl ik het ze zou vragen recht en streng aankijken, liefst tegelijk.. maar dat zou al moeilijk gaan daar er 1 tegen over me zat en de andere naast me, en voor dat ik mijn hoofd richting haar zou kunnen draaien zou ik minstens 2 maal vol in m’n gezicht geraakt worden door de gebarentaal uitvoerende handen van het meisje (dat is nog eens een taal barrière )
ik wilde dat ze aan mijn blik konden zien dat er een zekere ernst in het spel was.
Ik besloot het niet te doen, 1 omdat het me niet zo gepast leek en 2 konden ze het waarschijnlijk toch niet verstaan, en dan gaan ze terug gebaren naar mij.. met die onverklaarbare gebaren, wat me dan weer onwijs onzeker zou maken en dat was dan ook weer niet de bedoeling.
Even overweeg ik nog om er om te tossen.. als ik win houden ze hun geluiden en gebaren voor zich, als zij winnen mogen ze door gaan..
paper - rock - siccors leek me een goede optie maar pfff hoe ga ik het ze uitleggen..
Dus ben ik gedoemd om dit het komende kwartier nog aan te horen en te zien. En nu ik er toch zit moet ik er maar het beste van maken en zie ik het als een leer punt voor mezelf. Ga nooit meer met de trein!
Ik bekijk vanuit mijn ooghoeken de gebaren en hoop toch wel dat ik er over enkele minuten enig sinds een touw aan vast kan knopen, ik bedoel als ik zit te bellen in de trein mogen andere ook mee luisteren. En anders is er altijd nog de middel vinger, een redelijk universeel gebaar lijkt me.
En mocht het dan niet lukken dan is het waarschijnlijk zo dat ik bij gebrek aan touw de handjes van het stel maar aan elkaar vast knoop.
Ik bedacht me voordat ik in de trein zat dat het lang geleden was. Meteen toen ik in de trein stapte wist ik ineens ook weer waarom.
Ik ga zitten in de nep leren gif groene bankjes die verlicht worden
door het felle TL-licht en nog voor ik adem haal bereikt een penetrante zure lucht mijn neus.
Ik zit naast een naar rook en zweet stinkende, iets wat vadsige man die een krappe 20cm aan ruimte op het bankje heeft over gelaten voor een medereiziger.
Ik realiseer me terdege dat ik dat ben.
De geur die de man afscheidde deed me kokhalzen en voer me terug naar een schemerige zwoele zomeravond in juni, waar ik door autopech in mantelpakje en op pumps belande in een truckers restaurant langs de A1.
Tegenover me aan de bar zat een Duitse naar bier, zweet en rook stinkende trucker aan een broodje bal. Bij elke hap drupte de jus weelderig als een vloedgolf langs zijn mondhoeken naar beneden richting zijn kin en net voordat de druppels jus voor eeuwig zouden verdwijnen in zijn nekplooien werden ze met niet al te veel motoriek met de bovenkant van de harige handpalmen weggeveegd.
Ik nipte aan mijn tonic terwijl ik voelde hoe hij me met zijn ogen uitkleedde. Ik keek naar zijn glimmende vette vingers en zijn vieze zwarte nagels en de rillingen verroerde zich over mijn gehele lichaam.
Achteraf ben ik blij dat het de rillingen waren die mijn lichaam streelde en niet de handen van de Duitse trucker, maar enfin.
Ik besluit na deze gedachten stilletjes doch snel op te staan en me verder op in het treinstel te nestelen. Ik zie een groene vier-zitter met een stelletje dat tegen over elkaar zit. Daar kan ik wel naast zitten.
maar dan, ja hoor! Ik heb het wel getroffen. Ik zit naast 2 doven.
Nu is dat op zich niet erg, je kan er immers niets aan doen dat je doof bent, en ik snap dat die mensen ook met de trein willen maar die halve primitieve geluiden die ze onwillekeurig uitstoten naar elkaar! En dan die gebaren erbij.. ik zucht.. diep.. en nog maals.. dieper..
De gebaren worden na gelang de conversatie duurt heftiger en de geluiden worden harder. Het is duidelijk een heftige conversatie, al heb ik geen idee wat het onderwerp van de discussie is. Dit zou Matthijs van Nieuwkerk niet moeten proberen prime time.
Ergens gaat bij mij de bel. HALLO, WAT ZIJN WIJ HIER EIGENLIJK AAN HET DOEN???!!
(Ik wilde ze, terwijl ik het ze zou vragen recht en streng aankijken, liefst tegelijk.. maar dat zou al moeilijk gaan daar er 1 tegen over me zat en de andere naast me, en voor dat ik mijn hoofd richting haar zou kunnen draaien zou ik minstens 2 maal vol in m’n gezicht geraakt worden door de gebarentaal uitvoerende handen van het meisje (dat is nog eens een taal barrière )
ik wilde dat ze aan mijn blik konden zien dat er een zekere ernst in het spel was.
Ik besloot het niet te doen, 1 omdat het me niet zo gepast leek en 2 konden ze het waarschijnlijk toch niet verstaan, en dan gaan ze terug gebaren naar mij.. met die onverklaarbare gebaren, wat me dan weer onwijs onzeker zou maken en dat was dan ook weer niet de bedoeling.
Even overweeg ik nog om er om te tossen.. als ik win houden ze hun geluiden en gebaren voor zich, als zij winnen mogen ze door gaan..
paper - rock - siccors leek me een goede optie maar pfff hoe ga ik het ze uitleggen..
Dus ben ik gedoemd om dit het komende kwartier nog aan te horen en te zien. En nu ik er toch zit moet ik er maar het beste van maken en zie ik het als een leer punt voor mezelf. Ga nooit meer met de trein!
Ik bekijk vanuit mijn ooghoeken de gebaren en hoop toch wel dat ik er over enkele minuten enig sinds een touw aan vast kan knopen, ik bedoel als ik zit te bellen in de trein mogen andere ook mee luisteren. En anders is er altijd nog de middel vinger, een redelijk universeel gebaar lijkt me.
En mocht het dan niet lukken dan is het waarschijnlijk zo dat ik bij gebrek aan touw de handjes van het stel maar aan elkaar vast knoop.
Abonneren op:
Posts (Atom)