Taal

Zo zit je ineens, na lange tijd weer in de trein.
Ik bedacht me voordat ik in de trein zat dat het lang geleden was. Meteen toen ik in de trein stapte wist ik ineens ook weer waarom.

Ik ga zitten in de nep leren gif groene bankjes die verlicht worden
door het felle TL-licht en nog voor ik adem haal bereikt een penetrante zure lucht mijn neus.

Ik zit naast een naar rook en zweet stinkende, iets wat vadsige man die een krappe 20cm aan ruimte op het bankje heeft over gelaten voor een medereiziger.
Ik realiseer me terdege dat ik dat ben.

De geur die de man afscheidde deed me kokhalzen en voer me terug naar een schemerige zwoele zomeravond in juni, waar ik door autopech in mantelpakje en op pumps belande in een truckers restaurant langs de A1.

Tegenover me aan de bar zat een Duitse naar bier, zweet en rook stinkende trucker aan een broodje bal. Bij elke hap drupte de jus weelderig als een vloedgolf langs zijn mondhoeken naar beneden richting zijn kin en net voordat de druppels jus voor eeuwig zouden verdwijnen in zijn nekplooien werden ze met niet al te veel motoriek met de bovenkant van de harige handpalmen weggeveegd.

Ik nipte aan mijn tonic terwijl ik voelde hoe hij me met zijn ogen uitkleedde. Ik keek naar zijn glimmende vette vingers en zijn vieze zwarte nagels en de rillingen verroerde zich over mijn gehele lichaam.

Achteraf ben ik blij dat het de rillingen waren die mijn lichaam streelde en niet de handen van de Duitse trucker, maar enfin.

Ik besluit na deze gedachten stilletjes doch snel op te staan en me verder op in het treinstel te nestelen. Ik zie een groene vier-zitter met een stelletje dat tegen over elkaar zit. Daar kan ik wel naast zitten.

maar dan, ja hoor! Ik heb het wel getroffen. Ik zit naast 2 doven.
Nu is dat op zich niet erg, je kan er immers niets aan doen dat je doof bent, en ik snap dat die mensen ook met de trein willen maar die halve primitieve geluiden die ze onwillekeurig uitstoten naar elkaar! En dan die gebaren erbij.. ik zucht.. diep.. en nog maals.. dieper..
De gebaren worden na gelang de conversatie duurt heftiger en de geluiden worden harder. Het is duidelijk een heftige conversatie, al heb ik geen idee wat het onderwerp van de discussie is. Dit zou Matthijs van Nieuwkerk niet moeten proberen prime time.

Ergens gaat bij mij de bel. HALLO, WAT ZIJN WIJ HIER EIGENLIJK AAN HET DOEN???!!

(Ik wilde ze, terwijl ik het ze zou vragen recht en streng aankijken, liefst tegelijk.. maar dat zou al moeilijk gaan daar er 1 tegen over me zat en de andere naast me, en voor dat ik mijn hoofd richting haar zou kunnen draaien zou ik minstens 2 maal vol in m’n gezicht geraakt worden door de gebarentaal uitvoerende handen van het meisje (dat is nog eens een taal barrière )
ik wilde dat ze aan mijn blik konden zien dat er een zekere ernst in het spel was.

Ik besloot het niet te doen, 1 omdat het me niet zo gepast leek en 2 konden ze het waarschijnlijk toch niet verstaan, en dan gaan ze terug gebaren naar mij.. met die onverklaarbare gebaren, wat me dan weer onwijs onzeker zou maken en dat was dan ook weer niet de bedoeling.

Even overweeg ik nog om er om te tossen.. als ik win houden ze hun geluiden en gebaren voor zich, als zij winnen mogen ze door gaan..
paper - rock - siccors leek me een goede optie maar pfff hoe ga ik het ze uitleggen..

Dus ben ik gedoemd om dit het komende kwartier nog aan te horen en te zien. En nu ik er toch zit moet ik er maar het beste van maken en zie ik het als een leer punt voor mezelf. Ga nooit meer met de trein!

Ik bekijk vanuit mijn ooghoeken de gebaren en hoop toch wel dat ik er over enkele minuten enig sinds een touw aan vast kan knopen, ik bedoel als ik zit te bellen in de trein mogen andere ook mee luisteren. En anders is er altijd nog de middel vinger, een redelijk universeel gebaar lijkt me.

En mocht het dan niet lukken dan is het waarschijnlijk zo dat ik bij gebrek aan touw de handjes van het stel maar aan elkaar vast knoop.