bitter zoet.

En nou blijf ik ook nog met mn hakken
tussen de vele oud hollandsche kleine tegels die Haarlem rijk is,
vast zitten. daar gat m'n hak, en ineens bedenk ik me dat dit mijn lievelings hak is.
ik heb het me nooit zo erg gerealiseerd maar nu ik voel hoe hij onder mijn gewicht tussen de stenen glijd en daar nu vast zit besef ik het. hoe vreselijk dit is.
hij is nota bene net terug van de schoenmaker,
weer helemaal fris en fruitig.. maar nee hoor,
vandaag alweer vast blijven zitten tussen die slecht gelegde steentjes in de Haarlemse steegjes.

weetje,
die straten makers zouden voor hun eigen beeld, ter verbreding van hun eigen vak-kennis en ontwikkeling eens een dag op naaldhakken over deze steentjes moeten lopen, dan leggen ze ze de volgende keer wel wat strakker op elkaar!

Net als ik mijn lievelings hak voorzichtig tussen de steentjes uit gewrikt heb en weer omhoog wil komen, terwijl mijn haar in mijn gezicht hangt en ik een zucht van frustratie sla, zie ik hem lopen.. op tijd besef ik dat mijn dag al erg genoeg is zonder hem er in, en draai ik mezelf net op tijd heel subtiel de espresso lounge in..

Het is maandag en de lounge is bijna leeg,
op een enkele groep ongelukkige huisvrouwen aan cocktails en een oud klef stel na.
3 barmannen kijken me aan..
Daar sta ik dan, m'n armen slap langs mijn lichaam, haren wild, in algemeen redelijk ontredderde staat en lichtelijk verwart en trillend op m'n naaldhakken in de deuropening van hun glazen deur.

Ze moeten aan mijn gezicht gezien hebben dat ik zelf twijfels had bij mijn aanwezigheid daar zo in die deurpost op maandag rond etenstijd en ze stelde voor om even "gezellig aan de bar te komen zitten"

Ze hadden zeker niet verder gelezen op mijn gezicht want dan hadden ze dat "gezellig" wel weg gelaten, of de gehele uitnodiging achter wegen gelaten.

Dat kan er ook nog wel bij zucht ik in mezelf en op het moment dat ik het heldere maar onzekere getik van mijn eigen hakken over de natuurstenen vloer hoor besef ik me dat mijn lichaam op weg is naar de bar...
wacht op mij!!

Het zit gewoon me niet mee vandaag.
Ik had al vanaf vanmiddag 14.00 geen bereik met m'n i-phone.
Nu is dat op zich niet een heel vernieuwend probleem, of een probleem waarvan je denk van 'joh dat heb jij weer" want de halve wereld kampt met dit probleem maar goed, dat ter zijde. het voelt gewoon heel erg treurig allemaal.

Ik leef dus in een diep gat, het donkere gapende gat dat non communicata heet en ik weet me gewoon geen raad zonder mijn i-phone!
En er spelen misschien nog wat andere kleine dingetjes maar ach..
dat mag geen naam hebben.
Al is het wel de reden van mijn fragiele, onvermoeibaar vermoeide blik en ontredderde uitstraling.
En dat vind ik zonde van mezelf, en besluit er iets aan te doen.
Nu meteen!

I guess what I'm be saying is there ain't no better reason
To rid yourself of vanity and just go with the seasons
It's what we aim to do, I reckon it's again my turn to win some or learn some
So I Open up my plans and i'm free.

En echt waar. terwijl ik daar loop probeer ik te lachen
en ik doe zo intens mijn best..
maar het werkt niet. mijn mondhoeken verroeren geen vin en mijn ogen weigeren ook maar een klein beetje te stralen.
Mijn hoofd spreekt boek delen.
verdrietige boeken, een hele stapel.
of nee, rijen.... nee kasten, of zelfs een hele zielige bibliotheek vol.

Dus probeer ik in mijn hoofd te zingen
zingen helpt altijd, daar word je pas echt vrolijk van.

maar vandaag niet.
vandaag zing ik alleen treurige liedjes. iets anders komt gewoon niet in me op.
En treurige liedjes zuigen je leeg, nemen bezit van je, beheersen je gedachten en het ritme van je hart.
treurige liedjes zijn de aller ergste..
Alle positiviteit, alle hoop, alle sprankeling die je ook maar enigszins in je had, daar nemen de treurige liedjes gretig aftrek van.. ze consumeren onverzadigbaar al het mooie, al het positieve, alle glans, tot er niets meer van over is.
Het maakt je, als een open zak gesuikerde geel roze geruite spekken in een kleuterklas zonder juf.

Er blijft alleen maar ellende over.
en zo voel ik me nu,
als een geel roze gesuikerde ruitjes spek,
maar dan zonder de suiker en de ruitjes vorm.
die is eraf gesabbeld door een kwijlende peuter die luistert naar de naam liefdes verdriet, waarna een kleuter met de naam treurig liedje mij zonder aarzelen in een keer in zijn mond heeft gestopt.

Ik kwam enkele seconden hard ter aarde met een niesbui en op dat punt daar ben ik dan nu..

bitter zoet, is het niet?..
leven, en liefde.