Terwijl ik gecontroleerd en in een vast stramien met mijn middel en wijsvinger in ronde bewegingen mijn slapen masseer staar ik wezeloos en diep in gedachten verzonken naar het kleine kaarsje dat niets vermoedend op tafel vrolijk zijn best doen om wat licht te geven. al is het gedimd, het is perfect.
Ook de sfeervolle lampen in het etablissement zijn tot bijna miniem licht gedimd en een "niets aan de hand muziekje" vult ongehoord mijn oren.
Mijn diepe overpeinzing word verstoord door de barman die komt vragen of het wel goed met me gaat.. hoewel ik me onzichtbaar voelde blijkt dit dus niet het geval, en het maakt me melancholische verdrietig.
of het goed met me gaat? vraagt hij nou echt hoe het met me gaat?!.. is dat zijn werk? Is hij naast barman ook part time Psych? dacht hij in een bar een nieuwe bron aan klanten aan te kunnen boren?! "of het goed met me gaat?" tsssss
In mijn hoofd speel ik de situatie die zojuist plaats vond nog eens af. in slowmotion. mijn vingers hebben ondertussen mijn slapen verlaten en liggen gespannen in elkaar gevouwen op de tafel voor me, mijn borstbeen leunt er vermoeid tegen aan. het voelt warm. hij vraagt iets anders, of ik wat wil drinken. Maar zijn ogen stellen de andere vraag zo overduidelijk dat ik naar hem glimlach om hem gerust te stellen en mezelf nog even voor de gek te houden. Ik vraag hem glimlachend om de wijnkaart.
Een iets wat lange buigzame geplastificeerde wijnkaart wiebelt onwillekeurig in mijn handen en verraad mijn onzekerheid over de keuze wanneer ik de wijn bestel.
de psych moet het gezien hebben en verlost me. "een goede keus mevrouw"
krijg ik te horen uit een mond die ondertussen bijna de zelfde glimlach als die van mijn gezicht exact kopieert. oh wat is deze bar psych goed!
"een mooie ronde wijn" verzekerd de jongeman, en knikt er bevestigend bij.
Ronde wijn.. Ronde wijn!! ergens in mij gaat het vlammetje iets lichter branden. HALLELUJA! Het kaarsje op tafel begint enthousiast maar bescheiden mee te dansen op zijn zwartgeblakerde steeltje.
Een staande ovatie voor mijzelf.. en mijn zelfstandige (veilige) keuze voor de Puligny-Montrachet.
Ronde wijn.. ik zie het voor me;.. een loop, een mooie ronde glanzende rode loop, never ending.. een niet leeg rakend glas wijn! een eeuwig walsende ronde rode wijn..
laat dat nou precies zijn wat ik zo hard nodig heb!
want wijn is fijn, en het helpt, altijd! niet voor eeuwig maar voor dit moment vast en zeker.
Deze keer glimlach ik oprecht vanuit het diepste in mijn hart en ik knik bevestigend naar de ober. Als blijk van erkenning voor mijn keuze knikt deze wederom beleefd terug en verdwijnt dan uit mijn gezicht. ideaal!
hij laat me alleen.. in dit moment van euforie. van overwinning.. hij weet dat hij de credits zou moeten krijgen voor de zojuist verrichte interventie, maar bescheiden als hij is laat hij mij alleen. met de overwinning!
Hij zal het wel niet nodig hebben vraag ik me af... een bar psych leeft waarschijnlijk niet van de overwinning maar van de weg er naar toe. ja dat zal het zijn. mooie diepe gedachte..
Hij wacht op de betaling van zijn eerste factuur na dit eerste helende consult.. zijn moment van overwinning.. Puligny-Montrachet 9.75 euro.
dat kost dus de ideale man per consult.
Het kaarsje wakkert onstuimig in zijn houdertje.. het brand fel..
dus Psych,..doe mij nog maar mijn ronde wijn!
woensdag, oktober 19, 2011
zaterdag, oktober 01, 2011
In your sorry face
ik loop met mijn muziekje in mn oren door de smalle straten,
het orkest begint met de strijkers en speelt een orenschijnlijke adagio.
Ik laat me mee slepen in de wondere wereld van de muziek en vergeet ik even alles om me heen. Wanneer ik weer voor me kijk, zie ik dat een mannelijk figuur mijn kant op komt.
Je herkend ze meteen als ze aan komen lopen,
Ze hebben qua houding iets weg van een golden retriever, een ontspannen en traag loopje en ze laten hun hoofd ietsjes hangen.
En dan heb ik het nog niet eens over de treffende vergelijking van hun oogopslag wanneer ze speels door de voor hun ogen hangende lokken naar je kijken en hun ogen ogenschijnlijk onschuldig neerslaan. De beestachtige primaire seksualiteit spat er van af!
Want beesten zijn het,
gelet op de gespierde torso die soepel op en neer beweegt, bijna als een panter, mee deinend met elke beweging die ze maken terwijl ze jou scherp in hun vizier hebben. luipaard en de hinde.
de muziek in mijn oren word heftiger en speelt nu in majeur. daarmee lijkt het me te willen waarschuwen voor gevaar. de vrolijke strijkers worden aangevuld met het dreigende geluid van een zware bas viool en hier en daar dreunt de bas zelf door het stuk heen.
ik kijk weer naar de man, Het liefst zou je meteen je nagels erin zetten, diepe krassen achterlatend in het stevige mannen vlees, je in hun armen werpen als gewillig prooi en je hoofd kwetsbaar in hun nek leggen zodat de testosteron rijkelijk je neus in stroomt om je gedachten meer en meer op hol te brengen...
...ware het niet dat jou blik gedurende deze gekmakende gedachtes de zijne kruiste ergens halverwege de totale aan beide zijdes gaande zijnde beoordelingsprocedure.
want hij heeft jou op zijn radar en hij loert.
Strijkers worden aangevuld door blazers en het stuk geeft me duidelijk weer dat er een strijd gaande is, gevaar wisselt zich af met hoop of vernedering, strijkers nemen het op tegen het slagwerk terwijl de bas verslag doet van de strijd die gaande is..
van top tot teen ben ik zojuist gescand en gediagnosticeerd, in een hokje geplaatst er uit gehaald en weer terug gezet, en afhankelijk van welk hokje al uitgekleed, gedumpt of bedrogen.
want dat is DE blik die daar de jouwe kruist.
zijn 'sorry face'!!
de blazers strijkers en het slagwerk zwengelen aan, ze worden 1 groots muziekstuk dat het smalle straatje tot in zijn diepste voegen lijkt te vullen met de tendens van het stuk, om niet veel later na een opgebouwd spetterend en knallend hoogtepunt over te gaan in de mineur.
Het is zijn gezicht dat van een afstandje al voordat er woorden zijn uitgewisseld zijn excuses maakt.
"schatje, ik weet dat ik ontzettend lekker ben, knap, en jij mij net als alle andere vrouwen onweerstaanbaar vind, wil verslinden en in wil lijven, maar ik ga je pijn doen, heel veel pijn doen, je teleurstellen, bedriegen en gebruiken, want ja,. ik ben een knappe onweerstaanbare man.. ik weet het.. het is voor mij ook zwaar om zo te zijn en ik ga gebukt onder de vele zware consequenties die ik elke dag moet aanvaarden en als zware last met me mee tors, het leven van iemand als ik is zwaar, daarom worden wij niets samen.. aanbid me, maar laat me vrij. hou van me maar verwacht niet dat ik van jou houd, adoreer me, maar verwacht niet dat ik alleen jou adoreer er zijn nog zoveel andere"
Dit gezicht spreekt boek delen! En terwijl hij me bijna passeert, en zijn gespierde bruine hand door zijn immer perfecte haar haalt, wat dan wederom voor zijn retriever ogen valt die klaar staan om het volgende slachtoffer te begroeten, haal ik diep adem zodat mijn neus zich vult met testosteron en zijn eau de parfum, en passeer ik met gerechte rug, wiegende heupen, opgeheven hoofd, en een ontspannen glimlach om mijn volle lippen deze "sorry face" man,..
En terwijl het orkest langzaam stiller word, de blazers hun laatste tonen blazen, het slagwerk de veldslag opgeeft en de strijkers zichzelf te rusten leggen.. blaast Mahler tijdens zijn 5e requiem zijn laatse adem uit.. ontlading volgt.
en bedenk ik me
dat dit is hoe we het stuk spelen.
het orkest begint met de strijkers en speelt een orenschijnlijke adagio.
Ik laat me mee slepen in de wondere wereld van de muziek en vergeet ik even alles om me heen. Wanneer ik weer voor me kijk, zie ik dat een mannelijk figuur mijn kant op komt.
Je herkend ze meteen als ze aan komen lopen,
Ze hebben qua houding iets weg van een golden retriever, een ontspannen en traag loopje en ze laten hun hoofd ietsjes hangen.
En dan heb ik het nog niet eens over de treffende vergelijking van hun oogopslag wanneer ze speels door de voor hun ogen hangende lokken naar je kijken en hun ogen ogenschijnlijk onschuldig neerslaan. De beestachtige primaire seksualiteit spat er van af!
Want beesten zijn het,
gelet op de gespierde torso die soepel op en neer beweegt, bijna als een panter, mee deinend met elke beweging die ze maken terwijl ze jou scherp in hun vizier hebben. luipaard en de hinde.
de muziek in mijn oren word heftiger en speelt nu in majeur. daarmee lijkt het me te willen waarschuwen voor gevaar. de vrolijke strijkers worden aangevuld met het dreigende geluid van een zware bas viool en hier en daar dreunt de bas zelf door het stuk heen.
ik kijk weer naar de man, Het liefst zou je meteen je nagels erin zetten, diepe krassen achterlatend in het stevige mannen vlees, je in hun armen werpen als gewillig prooi en je hoofd kwetsbaar in hun nek leggen zodat de testosteron rijkelijk je neus in stroomt om je gedachten meer en meer op hol te brengen...
...ware het niet dat jou blik gedurende deze gekmakende gedachtes de zijne kruiste ergens halverwege de totale aan beide zijdes gaande zijnde beoordelingsprocedure.
want hij heeft jou op zijn radar en hij loert.
Strijkers worden aangevuld door blazers en het stuk geeft me duidelijk weer dat er een strijd gaande is, gevaar wisselt zich af met hoop of vernedering, strijkers nemen het op tegen het slagwerk terwijl de bas verslag doet van de strijd die gaande is..
van top tot teen ben ik zojuist gescand en gediagnosticeerd, in een hokje geplaatst er uit gehaald en weer terug gezet, en afhankelijk van welk hokje al uitgekleed, gedumpt of bedrogen.
want dat is DE blik die daar de jouwe kruist.
zijn 'sorry face'!!
de blazers strijkers en het slagwerk zwengelen aan, ze worden 1 groots muziekstuk dat het smalle straatje tot in zijn diepste voegen lijkt te vullen met de tendens van het stuk, om niet veel later na een opgebouwd spetterend en knallend hoogtepunt over te gaan in de mineur.
Het is zijn gezicht dat van een afstandje al voordat er woorden zijn uitgewisseld zijn excuses maakt.
"schatje, ik weet dat ik ontzettend lekker ben, knap, en jij mij net als alle andere vrouwen onweerstaanbaar vind, wil verslinden en in wil lijven, maar ik ga je pijn doen, heel veel pijn doen, je teleurstellen, bedriegen en gebruiken, want ja,. ik ben een knappe onweerstaanbare man.. ik weet het.. het is voor mij ook zwaar om zo te zijn en ik ga gebukt onder de vele zware consequenties die ik elke dag moet aanvaarden en als zware last met me mee tors, het leven van iemand als ik is zwaar, daarom worden wij niets samen.. aanbid me, maar laat me vrij. hou van me maar verwacht niet dat ik van jou houd, adoreer me, maar verwacht niet dat ik alleen jou adoreer er zijn nog zoveel andere"
Dit gezicht spreekt boek delen! En terwijl hij me bijna passeert, en zijn gespierde bruine hand door zijn immer perfecte haar haalt, wat dan wederom voor zijn retriever ogen valt die klaar staan om het volgende slachtoffer te begroeten, haal ik diep adem zodat mijn neus zich vult met testosteron en zijn eau de parfum, en passeer ik met gerechte rug, wiegende heupen, opgeheven hoofd, en een ontspannen glimlach om mijn volle lippen deze "sorry face" man,..
En terwijl het orkest langzaam stiller word, de blazers hun laatste tonen blazen, het slagwerk de veldslag opgeeft en de strijkers zichzelf te rusten leggen.. blaast Mahler tijdens zijn 5e requiem zijn laatse adem uit.. ontlading volgt.
en bedenk ik me
dat dit is hoe we het stuk spelen.
maandag, september 12, 2011
dikkertje dap
Het geluid van mijn hakken die zich bijna in het hout van de trap boren onder mijn gewicht galmt drijgend door het trappenhuis, aan mijn arm bungeld mijn leren handtas die zich de afgelopen maanden heeft ontpopt tot "hut koffer' in de breedste zin van het woord.
Mijn onwijze buik in m’n rokje maakt dat ik niet te snel kan. zeg maar gerust als een olifant zo traag. In een glimp zie ik het spiegelbeeld van mijn volle rode lippen in het raam. De zon weerkaatst in de zweetdruppeltjes op m’n voorhoofd en het zal niet lang meer duren of ook mijn blouse tekent donker af door het zweet op mijn rug. Ik glimlach als een boer met kiespijn naar mijn spiegelbeeld. Als ik mijzelf voorbij loop lach ik wel altijd even vriendelijk.
Terwijl ik puffend de laatste trap naar beneden af wil lopen voel ik het, warmte.
En het is niet die zelfde warmte die ik zojuist op mijn gezicht voelde, de warmte van de zon. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat die langs mijn benen naar beneden loopt.
Een donkere natte vlek breid zich voor mijn voeten uit en sijpelt over de eerste treden richting de voordeur. Toevallig, daar was ik ook naar opweg!
Er schiet van alles door mijn hoofd, Is dit het? Even bedenk ik me dat ik al braaf elke ochtend met veel moeite mijn benen scheer voor dit moment.
Heb me vanmorgen nog lelijk gesneden want je ziet ook echt niets met zo’n buik. maar alles beter dan mn buik 3 weken geleden want toen was ik dik in de breedte, gelukkig is er nog vanalles gedraaid door de verloskundige, zodat ik ook links en rechts wat meer zicht heb op mn knieen en knieholtes.. Maar okee, Hier sta ik dus, met gladde benen, op de trap, met m’n tas, in m’n pakje en op pumps te bevallen.
Nog staand op de trap met mijn benen wijd, zoek ik in mijn tas naar mijn GSM.
Ik irriteer me mateloos aan de rommel in mijn tas, oh god… waar is hij als ik hem nodig heb. Nu lopen ook de warme tranen over mijn wangen, ik realiseer me half dat ik huil, blij ben, in paniek ben en gestrest ben en nog steeds met mn dan wel gladde benen wijd op de trap sta terwijl het vruchtwater al halverwege is. Die wedstrijd ga ik verliezen..
Ik besluit terug te gaan naar ons appartement, ander rokje aan te doen, want het is immers mooi weer en als ik nu ga bevallen en de verloskundige of gynaecoloog is toevallig heel knap en sterk en zo, net als in films wil ik niet dat hij mij vind in natte naar vruchtwater ruikende kleren, dat zou namelijk niet passen in de gang van mijn sprookjes achtige bestaan.
dus ik ga nat maar in stijl de trap op om mij volledig te wijden aan, wat ik me net realiseer, de eindeloze klus die voor mij ligt. Trede voor trede schieten de ramp scenario’s over wat er mis kan gaan door mijn hoofd en bij elke trede komt er een nieuwe bij. Help!
Mijn gedachten zijn dark en twisty, en bij alles wat ik me bedenk zie ik bloed en hoor ik mensen schreeuwen. Ik kan dit niet! Zou ik al wel weeen hebben? en wat nou als die uitblijven? Of zou het kindje er al zijn? Dat ik dadelijk tijdens het verwisselen van m’n lingerie al een kruintje zie?
Welke dag is het vandaag? Uh 31 aug? Ja 31 augustus.. is dat een goede datum? Zou ik als kind jarig willen zijn op die dag? Of misschien wel morgen..? het is immers al tegen de middag?
Weer werp ik een blik in de raam en zie mijn rode lippen. Ze zijn opgezet door het vocht wat ik al weken vasthoud en even zou ik mezelf sexy kunnen voelen met mijn Angelina Jolie look tja..in alle andere gevallen maar nu niet..
even schieten ook mijn borsten , die overgens expansionistisch zijn gegroeid nog door mijn hoofd, gevolgd door de blik van mijn man. Ik hoor zijn stem terwijl ik aan zijn verlekkerde blik denk ' lieverd wat ben je toch sexy zwanger.' en dan die puppy ogen, hij zou me het liefst elke avond opnieuw bespringen maar moet het de afgelopen maanden stellen met grote teleurstellingen. pfff sexy zwanger..
zwanger ben ik zeker, tenminste nog even..maar sexy voel ik me aller mist en geen jurkje of lippenstift die daar invloed op heeft!
Mijn onwijze buik in m’n rokje maakt dat ik niet te snel kan. zeg maar gerust als een olifant zo traag. In een glimp zie ik het spiegelbeeld van mijn volle rode lippen in het raam. De zon weerkaatst in de zweetdruppeltjes op m’n voorhoofd en het zal niet lang meer duren of ook mijn blouse tekent donker af door het zweet op mijn rug. Ik glimlach als een boer met kiespijn naar mijn spiegelbeeld. Als ik mijzelf voorbij loop lach ik wel altijd even vriendelijk.
Terwijl ik puffend de laatste trap naar beneden af wil lopen voel ik het, warmte.
En het is niet die zelfde warmte die ik zojuist op mijn gezicht voelde, de warmte van de zon. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat die langs mijn benen naar beneden loopt.
Een donkere natte vlek breid zich voor mijn voeten uit en sijpelt over de eerste treden richting de voordeur. Toevallig, daar was ik ook naar opweg!
Er schiet van alles door mijn hoofd, Is dit het? Even bedenk ik me dat ik al braaf elke ochtend met veel moeite mijn benen scheer voor dit moment.
Heb me vanmorgen nog lelijk gesneden want je ziet ook echt niets met zo’n buik. maar alles beter dan mn buik 3 weken geleden want toen was ik dik in de breedte, gelukkig is er nog vanalles gedraaid door de verloskundige, zodat ik ook links en rechts wat meer zicht heb op mn knieen en knieholtes.. Maar okee, Hier sta ik dus, met gladde benen, op de trap, met m’n tas, in m’n pakje en op pumps te bevallen.
Nog staand op de trap met mijn benen wijd, zoek ik in mijn tas naar mijn GSM.
Ik irriteer me mateloos aan de rommel in mijn tas, oh god… waar is hij als ik hem nodig heb. Nu lopen ook de warme tranen over mijn wangen, ik realiseer me half dat ik huil, blij ben, in paniek ben en gestrest ben en nog steeds met mn dan wel gladde benen wijd op de trap sta terwijl het vruchtwater al halverwege is. Die wedstrijd ga ik verliezen..
Ik besluit terug te gaan naar ons appartement, ander rokje aan te doen, want het is immers mooi weer en als ik nu ga bevallen en de verloskundige of gynaecoloog is toevallig heel knap en sterk en zo, net als in films wil ik niet dat hij mij vind in natte naar vruchtwater ruikende kleren, dat zou namelijk niet passen in de gang van mijn sprookjes achtige bestaan.
dus ik ga nat maar in stijl de trap op om mij volledig te wijden aan, wat ik me net realiseer, de eindeloze klus die voor mij ligt. Trede voor trede schieten de ramp scenario’s over wat er mis kan gaan door mijn hoofd en bij elke trede komt er een nieuwe bij. Help!
Mijn gedachten zijn dark en twisty, en bij alles wat ik me bedenk zie ik bloed en hoor ik mensen schreeuwen. Ik kan dit niet! Zou ik al wel weeen hebben? en wat nou als die uitblijven? Of zou het kindje er al zijn? Dat ik dadelijk tijdens het verwisselen van m’n lingerie al een kruintje zie?
Welke dag is het vandaag? Uh 31 aug? Ja 31 augustus.. is dat een goede datum? Zou ik als kind jarig willen zijn op die dag? Of misschien wel morgen..? het is immers al tegen de middag?
Weer werp ik een blik in de raam en zie mijn rode lippen. Ze zijn opgezet door het vocht wat ik al weken vasthoud en even zou ik mezelf sexy kunnen voelen met mijn Angelina Jolie look tja..in alle andere gevallen maar nu niet..
even schieten ook mijn borsten , die overgens expansionistisch zijn gegroeid nog door mijn hoofd, gevolgd door de blik van mijn man. Ik hoor zijn stem terwijl ik aan zijn verlekkerde blik denk ' lieverd wat ben je toch sexy zwanger.' en dan die puppy ogen, hij zou me het liefst elke avond opnieuw bespringen maar moet het de afgelopen maanden stellen met grote teleurstellingen. pfff sexy zwanger..
zwanger ben ik zeker, tenminste nog even..maar sexy voel ik me aller mist en geen jurkje of lippenstift die daar invloed op heeft!
zaterdag, september 10, 2011
met mijn ogen dicht
Hoe dichterbij ik kom,
zo ver weg ga jij
Als vandaag begint,
komt gisteren in
het verleden erbij
De koude nacht is onzichtbaar
wanneer de dag begint
Mijn zucht is onzichtbaar,
net als de wind
Onzichtbaar zijn de dingen
die wij kwijt zijn
en ik nooit meer
bij jou vind.
Maar met mijn ogen dicht
zien mijn ogen
voor altijd de herinnering
van alles
dat ik in het verleden
heb bemind.
zo ver weg ga jij
Als vandaag begint,
komt gisteren in
het verleden erbij
De koude nacht is onzichtbaar
wanneer de dag begint
Mijn zucht is onzichtbaar,
net als de wind
Onzichtbaar zijn de dingen
die wij kwijt zijn
en ik nooit meer
bij jou vind.
Maar met mijn ogen dicht
zien mijn ogen
voor altijd de herinnering
van alles
dat ik in het verleden
heb bemind.
dinsdag, juni 14, 2011
wondermooi
Hoe wonder mooi is het
Om te weten.
Om te weten
dat iets bestaat
onaantastbaar.
om het te voelen
maar nooit te zien.
slechts te vangen
in de blik van een ander
maar het nooit te hebben.
om het meester te zijn
maar nooit eigenaar.
Om te weten dat iets bestaat
er van te genieten
het hebben maar nooit bezitten
te weten dat het er is
voor altijd
omdat we het zo,
nooit kunnen verliezen
Om te weten.
Om te weten
dat iets bestaat
onaantastbaar.
om het te voelen
maar nooit te zien.
slechts te vangen
in de blik van een ander
maar het nooit te hebben.
om het meester te zijn
maar nooit eigenaar.
Om te weten dat iets bestaat
er van te genieten
het hebben maar nooit bezitten
te weten dat het er is
voor altijd
omdat we het zo,
nooit kunnen verliezen
woensdag, april 13, 2011
wonderland
Mijn blik veranderd van richting na het horen van het geluid.
Het geluid van iemand die op zijn vingers blaast, een meter of 10 bij me vandaan.
ik kijk in de ogen van mijn toenmalige werkgever.
mild maar toch ook streng kijken 2 bruine ogen van middelbare leeftijd terug naar mij en onze blikken kruisen elkaar en de reden van het gefluit komt zacht maar resoluut in niet waarneembare trillingen mijn kant op.
dromer..eigen wereld..
dat waren de kernwoorden uit zijn boodschap. tenminste in mijn wereld.
in zijn wereld zullen de andere woorden uit de zin, zoals geld en werken de kernwoorden zijn.
Het is vrijdag avond en ik sta achter de bar te tappen, ik geniet van gevoel dat het het ijskoude schuim veroorzaakt dat weelderig over de rand van het bierglas glijd en over mijn vingers golft. het ritme waarmee de glazen zich vullen met bier, het afschuimen, geld dat rinkelt in de kassa, Muziek suist door mijn oren gemengd met het geluid van pratende en lachende mensen en klinkend glas.De kaarsjes op de bar, Het gedempte licht en de mengelmoes van verschillende geuren die zo typisch zijn voor een kroeg. Mezelf als middelpunt van een gewoon moment, zoals er 10.000 zijn op een avond. maar de illusie van het moment is perfect!
Ik weet dat hij het vervelend vind, maar de lieve manier waarop hij de mededeling naar me brengt geeft ook een soort van bewondering weer.
Bewondering en misschien ook nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar hoe het daar is.. in die wereld.
die wereld die me dromerig doet kijken, een licht glimlach op mijn lippen tovert en me, in zijn ogen wellicht soms bijna ongrijpbaar maakt. Soms ongevoelig voor verdriet, of kwaad. Niet vatbaar voor onrecht en kwetsbaarheid.
Alles is precies het zelfde. de wereld is het zelfde voor iedereen, het enige dat anders is ben jij zelf. Feitelijk leven we op de zelfde wereld, gemaakt van het zelfde materiaal, drinken in de zelfde kroeg we kijken naar de zelfde voetbal wedstrijd, zon, maan, zee en kerk en rijden in auto's op de zelfde wegen en hebben toegang tot de zelfde informatie.
Het enige verschil is dat we allemaal onze eigen illusie maken van het leven dat we leven. De realiteit is naast de feitelijke en materialistische tastbaar heden door mijn ogen anders als door de ogen van een ander.
Maar wel de zelfde wereld. de zelfde wereld maar toch een illusie.
En ik kies ervoor die illusie zo mooi mogelijk te maken, elke dag opnieuw.
Geef me de illusie dat ik alles kan en ik zal zelfvertrouwen door het leven gaan, ondersteun de illusie dat de wereld mooi is en door mijn ogen zal de wereld schitterend zijn.
breng me de illusie dat ik wijs ben, en ik zal met wijsheid door het leven gaan.
Neem me de illusie dat ik prachtig ben niet af, het zal de glans van mijn hele zijn wegnemen.
laat me de illusie dat alle mensen van binnen goed zijn in stand houden om het vertrouwen niet te verliezen en alsjeblieft..,
neem de illusie van het bestaan van echte liefde niet van me af.
Laat me genieten van de illusie dat we vrienden zijn want je maakt mijn leven zoveel mooier..
en laat me de illusie van jou hart liefhebben, want dat maakt me gelukkig.
En omdat dit heel veel gevraagd is, en ik van veel mensen afhankelijk zou worden om dit te laten realiseren, en de mensheid echt wel wat beters te doen heeft dan mijn wereld in stand houden, heb ik voor mezelf de illusie gemaakt dat door mijn ogen alles zo mooi is als dat ik hoop dat het is..
En ik heb niet de illusie, of het gebrek aan kennis om te weten wat dingen soms anders zijn dan ik ze zie, of beleef. Is het wijs om soms te geloven in de illusie, in de wetenschap dat het een illusie is?
Wat is kennis van de werkelijkheid tegenover de wijsheid van de illusie?
wat is de waarde van de werkelijkheid? wat is de waarde van de illusie?
Dat mag ieder voor zich bepalen, maar ik geloof;
zoals een wijs man ooit de wereld vertelde..
“Imagination is more important than knowledge.”
Het geluid van iemand die op zijn vingers blaast, een meter of 10 bij me vandaan.
ik kijk in de ogen van mijn toenmalige werkgever.
mild maar toch ook streng kijken 2 bruine ogen van middelbare leeftijd terug naar mij en onze blikken kruisen elkaar en de reden van het gefluit komt zacht maar resoluut in niet waarneembare trillingen mijn kant op.
dromer..eigen wereld..
dat waren de kernwoorden uit zijn boodschap. tenminste in mijn wereld.
in zijn wereld zullen de andere woorden uit de zin, zoals geld en werken de kernwoorden zijn.
Het is vrijdag avond en ik sta achter de bar te tappen, ik geniet van gevoel dat het het ijskoude schuim veroorzaakt dat weelderig over de rand van het bierglas glijd en over mijn vingers golft. het ritme waarmee de glazen zich vullen met bier, het afschuimen, geld dat rinkelt in de kassa, Muziek suist door mijn oren gemengd met het geluid van pratende en lachende mensen en klinkend glas.De kaarsjes op de bar, Het gedempte licht en de mengelmoes van verschillende geuren die zo typisch zijn voor een kroeg. Mezelf als middelpunt van een gewoon moment, zoals er 10.000 zijn op een avond. maar de illusie van het moment is perfect!
Ik weet dat hij het vervelend vind, maar de lieve manier waarop hij de mededeling naar me brengt geeft ook een soort van bewondering weer.
Bewondering en misschien ook nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig naar hoe het daar is.. in die wereld.
die wereld die me dromerig doet kijken, een licht glimlach op mijn lippen tovert en me, in zijn ogen wellicht soms bijna ongrijpbaar maakt. Soms ongevoelig voor verdriet, of kwaad. Niet vatbaar voor onrecht en kwetsbaarheid.
Alles is precies het zelfde. de wereld is het zelfde voor iedereen, het enige dat anders is ben jij zelf. Feitelijk leven we op de zelfde wereld, gemaakt van het zelfde materiaal, drinken in de zelfde kroeg we kijken naar de zelfde voetbal wedstrijd, zon, maan, zee en kerk en rijden in auto's op de zelfde wegen en hebben toegang tot de zelfde informatie.
Het enige verschil is dat we allemaal onze eigen illusie maken van het leven dat we leven. De realiteit is naast de feitelijke en materialistische tastbaar heden door mijn ogen anders als door de ogen van een ander.
Maar wel de zelfde wereld. de zelfde wereld maar toch een illusie.
En ik kies ervoor die illusie zo mooi mogelijk te maken, elke dag opnieuw.
Geef me de illusie dat ik alles kan en ik zal zelfvertrouwen door het leven gaan, ondersteun de illusie dat de wereld mooi is en door mijn ogen zal de wereld schitterend zijn.
breng me de illusie dat ik wijs ben, en ik zal met wijsheid door het leven gaan.
Neem me de illusie dat ik prachtig ben niet af, het zal de glans van mijn hele zijn wegnemen.
laat me de illusie dat alle mensen van binnen goed zijn in stand houden om het vertrouwen niet te verliezen en alsjeblieft..,
neem de illusie van het bestaan van echte liefde niet van me af.
Laat me genieten van de illusie dat we vrienden zijn want je maakt mijn leven zoveel mooier..
en laat me de illusie van jou hart liefhebben, want dat maakt me gelukkig.
En omdat dit heel veel gevraagd is, en ik van veel mensen afhankelijk zou worden om dit te laten realiseren, en de mensheid echt wel wat beters te doen heeft dan mijn wereld in stand houden, heb ik voor mezelf de illusie gemaakt dat door mijn ogen alles zo mooi is als dat ik hoop dat het is..
En ik heb niet de illusie, of het gebrek aan kennis om te weten wat dingen soms anders zijn dan ik ze zie, of beleef. Is het wijs om soms te geloven in de illusie, in de wetenschap dat het een illusie is?
Wat is kennis van de werkelijkheid tegenover de wijsheid van de illusie?
wat is de waarde van de werkelijkheid? wat is de waarde van de illusie?
Dat mag ieder voor zich bepalen, maar ik geloof;
zoals een wijs man ooit de wereld vertelde..
“Imagination is more important than knowledge.”
zondag, april 03, 2011
bitter zoet.
En nou blijf ik ook nog met mn hakken
tussen de vele oud hollandsche kleine tegels die Haarlem rijk is,
vast zitten. daar gat m'n hak, en ineens bedenk ik me dat dit mijn lievelings hak is.
ik heb het me nooit zo erg gerealiseerd maar nu ik voel hoe hij onder mijn gewicht tussen de stenen glijd en daar nu vast zit besef ik het. hoe vreselijk dit is.
hij is nota bene net terug van de schoenmaker,
weer helemaal fris en fruitig.. maar nee hoor,
vandaag alweer vast blijven zitten tussen die slecht gelegde steentjes in de Haarlemse steegjes.
weetje,
die straten makers zouden voor hun eigen beeld, ter verbreding van hun eigen vak-kennis en ontwikkeling eens een dag op naaldhakken over deze steentjes moeten lopen, dan leggen ze ze de volgende keer wel wat strakker op elkaar!
Net als ik mijn lievelings hak voorzichtig tussen de steentjes uit gewrikt heb en weer omhoog wil komen, terwijl mijn haar in mijn gezicht hangt en ik een zucht van frustratie sla, zie ik hem lopen.. op tijd besef ik dat mijn dag al erg genoeg is zonder hem er in, en draai ik mezelf net op tijd heel subtiel de espresso lounge in..
Het is maandag en de lounge is bijna leeg,
op een enkele groep ongelukkige huisvrouwen aan cocktails en een oud klef stel na.
3 barmannen kijken me aan..
Daar sta ik dan, m'n armen slap langs mijn lichaam, haren wild, in algemeen redelijk ontredderde staat en lichtelijk verwart en trillend op m'n naaldhakken in de deuropening van hun glazen deur.
Ze moeten aan mijn gezicht gezien hebben dat ik zelf twijfels had bij mijn aanwezigheid daar zo in die deurpost op maandag rond etenstijd en ze stelde voor om even "gezellig aan de bar te komen zitten"
Ze hadden zeker niet verder gelezen op mijn gezicht want dan hadden ze dat "gezellig" wel weg gelaten, of de gehele uitnodiging achter wegen gelaten.
Dat kan er ook nog wel bij zucht ik in mezelf en op het moment dat ik het heldere maar onzekere getik van mijn eigen hakken over de natuurstenen vloer hoor besef ik me dat mijn lichaam op weg is naar de bar...
wacht op mij!!
Het zit gewoon me niet mee vandaag.
Ik had al vanaf vanmiddag 14.00 geen bereik met m'n i-phone.
Nu is dat op zich niet een heel vernieuwend probleem, of een probleem waarvan je denk van 'joh dat heb jij weer" want de halve wereld kampt met dit probleem maar goed, dat ter zijde. het voelt gewoon heel erg treurig allemaal.
Ik leef dus in een diep gat, het donkere gapende gat dat non communicata heet en ik weet me gewoon geen raad zonder mijn i-phone!
En er spelen misschien nog wat andere kleine dingetjes maar ach..
dat mag geen naam hebben.
Al is het wel de reden van mijn fragiele, onvermoeibaar vermoeide blik en ontredderde uitstraling.
En dat vind ik zonde van mezelf, en besluit er iets aan te doen.
Nu meteen!
I guess what I'm be saying is there ain't no better reason
To rid yourself of vanity and just go with the seasons
It's what we aim to do, I reckon it's again my turn to win some or learn some
So I Open up my plans and i'm free.
En echt waar. terwijl ik daar loop probeer ik te lachen
en ik doe zo intens mijn best..
maar het werkt niet. mijn mondhoeken verroeren geen vin en mijn ogen weigeren ook maar een klein beetje te stralen.
Mijn hoofd spreekt boek delen.
verdrietige boeken, een hele stapel.
of nee, rijen.... nee kasten, of zelfs een hele zielige bibliotheek vol.
Dus probeer ik in mijn hoofd te zingen
zingen helpt altijd, daar word je pas echt vrolijk van.
maar vandaag niet.
vandaag zing ik alleen treurige liedjes. iets anders komt gewoon niet in me op.
En treurige liedjes zuigen je leeg, nemen bezit van je, beheersen je gedachten en het ritme van je hart.
treurige liedjes zijn de aller ergste..
Alle positiviteit, alle hoop, alle sprankeling die je ook maar enigszins in je had, daar nemen de treurige liedjes gretig aftrek van.. ze consumeren onverzadigbaar al het mooie, al het positieve, alle glans, tot er niets meer van over is.
Het maakt je, als een open zak gesuikerde geel roze geruite spekken in een kleuterklas zonder juf.
Er blijft alleen maar ellende over.
en zo voel ik me nu,
als een geel roze gesuikerde ruitjes spek,
maar dan zonder de suiker en de ruitjes vorm.
die is eraf gesabbeld door een kwijlende peuter die luistert naar de naam liefdes verdriet, waarna een kleuter met de naam treurig liedje mij zonder aarzelen in een keer in zijn mond heeft gestopt.
Ik kwam enkele seconden hard ter aarde met een niesbui en op dat punt daar ben ik dan nu..
bitter zoet, is het niet?..
leven, en liefde.
tussen de vele oud hollandsche kleine tegels die Haarlem rijk is,
vast zitten. daar gat m'n hak, en ineens bedenk ik me dat dit mijn lievelings hak is.
ik heb het me nooit zo erg gerealiseerd maar nu ik voel hoe hij onder mijn gewicht tussen de stenen glijd en daar nu vast zit besef ik het. hoe vreselijk dit is.
hij is nota bene net terug van de schoenmaker,
weer helemaal fris en fruitig.. maar nee hoor,
vandaag alweer vast blijven zitten tussen die slecht gelegde steentjes in de Haarlemse steegjes.
weetje,
die straten makers zouden voor hun eigen beeld, ter verbreding van hun eigen vak-kennis en ontwikkeling eens een dag op naaldhakken over deze steentjes moeten lopen, dan leggen ze ze de volgende keer wel wat strakker op elkaar!
Net als ik mijn lievelings hak voorzichtig tussen de steentjes uit gewrikt heb en weer omhoog wil komen, terwijl mijn haar in mijn gezicht hangt en ik een zucht van frustratie sla, zie ik hem lopen.. op tijd besef ik dat mijn dag al erg genoeg is zonder hem er in, en draai ik mezelf net op tijd heel subtiel de espresso lounge in..
Het is maandag en de lounge is bijna leeg,
op een enkele groep ongelukkige huisvrouwen aan cocktails en een oud klef stel na.
3 barmannen kijken me aan..
Daar sta ik dan, m'n armen slap langs mijn lichaam, haren wild, in algemeen redelijk ontredderde staat en lichtelijk verwart en trillend op m'n naaldhakken in de deuropening van hun glazen deur.
Ze moeten aan mijn gezicht gezien hebben dat ik zelf twijfels had bij mijn aanwezigheid daar zo in die deurpost op maandag rond etenstijd en ze stelde voor om even "gezellig aan de bar te komen zitten"
Ze hadden zeker niet verder gelezen op mijn gezicht want dan hadden ze dat "gezellig" wel weg gelaten, of de gehele uitnodiging achter wegen gelaten.
Dat kan er ook nog wel bij zucht ik in mezelf en op het moment dat ik het heldere maar onzekere getik van mijn eigen hakken over de natuurstenen vloer hoor besef ik me dat mijn lichaam op weg is naar de bar...
wacht op mij!!
Het zit gewoon me niet mee vandaag.
Ik had al vanaf vanmiddag 14.00 geen bereik met m'n i-phone.
Nu is dat op zich niet een heel vernieuwend probleem, of een probleem waarvan je denk van 'joh dat heb jij weer" want de halve wereld kampt met dit probleem maar goed, dat ter zijde. het voelt gewoon heel erg treurig allemaal.
Ik leef dus in een diep gat, het donkere gapende gat dat non communicata heet en ik weet me gewoon geen raad zonder mijn i-phone!
En er spelen misschien nog wat andere kleine dingetjes maar ach..
dat mag geen naam hebben.
Al is het wel de reden van mijn fragiele, onvermoeibaar vermoeide blik en ontredderde uitstraling.
En dat vind ik zonde van mezelf, en besluit er iets aan te doen.
Nu meteen!
I guess what I'm be saying is there ain't no better reason
To rid yourself of vanity and just go with the seasons
It's what we aim to do, I reckon it's again my turn to win some or learn some
So I Open up my plans and i'm free.
En echt waar. terwijl ik daar loop probeer ik te lachen
en ik doe zo intens mijn best..
maar het werkt niet. mijn mondhoeken verroeren geen vin en mijn ogen weigeren ook maar een klein beetje te stralen.
Mijn hoofd spreekt boek delen.
verdrietige boeken, een hele stapel.
of nee, rijen.... nee kasten, of zelfs een hele zielige bibliotheek vol.
Dus probeer ik in mijn hoofd te zingen
zingen helpt altijd, daar word je pas echt vrolijk van.
maar vandaag niet.
vandaag zing ik alleen treurige liedjes. iets anders komt gewoon niet in me op.
En treurige liedjes zuigen je leeg, nemen bezit van je, beheersen je gedachten en het ritme van je hart.
treurige liedjes zijn de aller ergste..
Alle positiviteit, alle hoop, alle sprankeling die je ook maar enigszins in je had, daar nemen de treurige liedjes gretig aftrek van.. ze consumeren onverzadigbaar al het mooie, al het positieve, alle glans, tot er niets meer van over is.
Het maakt je, als een open zak gesuikerde geel roze geruite spekken in een kleuterklas zonder juf.
Er blijft alleen maar ellende over.
en zo voel ik me nu,
als een geel roze gesuikerde ruitjes spek,
maar dan zonder de suiker en de ruitjes vorm.
die is eraf gesabbeld door een kwijlende peuter die luistert naar de naam liefdes verdriet, waarna een kleuter met de naam treurig liedje mij zonder aarzelen in een keer in zijn mond heeft gestopt.
Ik kwam enkele seconden hard ter aarde met een niesbui en op dat punt daar ben ik dan nu..
bitter zoet, is het niet?..
leven, en liefde.
Abonneren op:
Posts (Atom)