In your sorry face

ik loop met mijn muziekje in mn oren door de smalle straten,
het orkest begint met de strijkers en speelt een orenschijnlijke adagio.
Ik laat me mee slepen in de wondere wereld van de muziek en vergeet ik even alles om me heen. Wanneer ik weer voor me kijk, zie ik dat een mannelijk figuur mijn kant op komt.

Je herkend ze meteen als ze aan komen lopen,

Ze hebben qua houding iets weg van een golden retriever, een ontspannen en traag loopje en ze laten hun hoofd ietsjes hangen.
En dan heb ik het nog niet eens over de treffende vergelijking van hun oogopslag wanneer ze speels door de voor hun ogen hangende lokken naar je kijken en hun ogen ogenschijnlijk onschuldig neerslaan. De beestachtige primaire seksualiteit spat er van af!

Want beesten zijn het,
gelet op de gespierde torso die soepel op en neer beweegt, bijna als een panter, mee deinend met elke beweging die ze maken terwijl ze jou scherp in hun vizier hebben. luipaard en de hinde.

de muziek in mijn oren word heftiger en speelt nu in majeur. daarmee lijkt het me te willen waarschuwen voor gevaar. de vrolijke strijkers worden aangevuld met het dreigende geluid van een zware bas viool en hier en daar dreunt de bas zelf door het stuk heen.

ik kijk weer naar de man, Het liefst zou je meteen je nagels erin zetten, diepe krassen achterlatend in het stevige mannen vlees, je in hun armen werpen als gewillig prooi en je hoofd kwetsbaar in hun nek leggen zodat de testosteron rijkelijk je neus in stroomt om je gedachten meer en meer op hol te brengen...

...ware het niet dat jou blik gedurende deze gekmakende gedachtes de zijne kruiste ergens halverwege de totale aan beide zijdes gaande zijnde beoordelingsprocedure.
want hij heeft jou op zijn radar en hij loert.

Strijkers worden aangevuld door blazers en het stuk geeft me duidelijk weer dat er een strijd gaande is, gevaar wisselt zich af met hoop of vernedering, strijkers nemen het op tegen het slagwerk terwijl de bas verslag doet van de strijd die gaande is..

van top tot teen ben ik zojuist gescand en gediagnosticeerd, in een hokje geplaatst er uit gehaald en weer terug gezet, en afhankelijk van welk hokje al uitgekleed, gedumpt of bedrogen.

want dat is DE blik die daar de jouwe kruist.
zijn 'sorry face'!!

de blazers strijkers en het slagwerk zwengelen aan, ze worden 1 groots muziekstuk dat het smalle straatje tot in zijn diepste voegen lijkt te vullen met de tendens van het stuk, om niet veel later na een opgebouwd spetterend en knallend hoogtepunt over te gaan in de mineur.

Het is zijn gezicht dat van een afstandje al voordat er woorden zijn uitgewisseld zijn excuses maakt.

"schatje, ik weet dat ik ontzettend lekker ben, knap, en jij mij net als alle andere vrouwen onweerstaanbaar vind, wil verslinden en in wil lijven, maar ik ga je pijn doen, heel veel pijn doen, je teleurstellen, bedriegen en gebruiken, want ja,. ik ben een knappe onweerstaanbare man.. ik weet het.. het is voor mij ook zwaar om zo te zijn en ik ga gebukt onder de vele zware consequenties die ik elke dag moet aanvaarden en als zware last met me mee tors, het leven van iemand als ik is zwaar, daarom worden wij niets samen.. aanbid me, maar laat me vrij. hou van me maar verwacht niet dat ik van jou houd, adoreer me, maar verwacht niet dat ik alleen jou adoreer er zijn nog zoveel andere"

Dit gezicht spreekt boek delen! En terwijl hij me bijna passeert, en zijn gespierde bruine hand door zijn immer perfecte haar haalt, wat dan wederom voor zijn retriever ogen valt die klaar staan om het volgende slachtoffer te begroeten, haal ik diep adem zodat mijn neus zich vult met testosteron en zijn eau de parfum, en passeer ik met gerechte rug, wiegende heupen, opgeheven hoofd, en een ontspannen glimlach om mijn volle lippen deze "sorry face" man,..

En terwijl het orkest langzaam stiller word, de blazers hun laatste tonen blazen, het slagwerk de veldslag opgeeft en de strijkers zichzelf te rusten leggen.. blaast Mahler tijdens zijn 5e requiem zijn laatse adem uit.. ontlading volgt.

en bedenk ik me
dat dit is hoe we het stuk spelen.