Vrijgezellenfeestjes, GATVER
Als ik ergens een hekel aan heb zijn het vrijgezellen feestjes
de helaas-heid der dingen, de verloedering van ons menselijk soort.
Tijdens een vrijgezellenfeestje is er werkelijk niets wat ons nog onderscheid van koeien, vissen of andere niet menselijke soorten.
alle opgebouwde verworven civilisatie gaan ten gronde op vrijgezellen feestjes.
triestheid en hulpeloosheid drupt van onze uitgeleefde naar drank stinkende lichamen.
we schreeuwen het uit van opgekropte wanhoop, uit onze burgelijke levens die we dagelijks zonder bewuste invulling beleven. dag na dag.
Er word weken van te voren druk en hevig gediscussieerd over wat we gaan doen ons onszelf weer een ten schande te zetten tussen het andere plepse vrijgezellen volk op zaterdag die rond waggelen in gekke pakjes door een stad ma keuze.
Zou de hele friso affaire de vrijgezellen van Kees Tulleken zijn geweest? voor zover ik weet nog niet getrouwd met zijn NRCkoekoek.
Ik zie het voor me, stel oude mannetjes rond een strak gelakte eiken houten tafel, rode vloerbedekking en een kamer behangen met de rook van sigaren. en getingel van ijsklontjes in de gevulde glazen cognac.
De NRCkoekoek zit er bij, want het is haar kees. Ze heeft de heren van te voren wel verteld dat ze van de krant is en dat ze het een en ander op gaat schrijven. De heren maakt het niet uit. Het zijn de vrienden van kees en het word toch zijn vrijgezellen,
en tenslotte is Kees een beetje van ons allemaal. Iedereen heeft recht op informatie over elkaar en onjuiste informatie zou verschrikkelijk zijn.
Vorige week was het zo ver, Decadent als ze zijn de hoge heren, echte dokters.. de vrijgezellen van Kees Tulleken
Als totale vernedering moet kees het ziekenhuis in, in zijn skikleren, ja dat is grappig.. dan moet hij net doen of hij de prins kent, zijn informatie vragen en dit aan zijn vrienden vertellen. De koekoek Jannetje veranderd ineens in een ekster en heeft een plannetje. Ze oppert het idee om ook in het complot te gaan, zo leek het extra echt en ze zouden het zo net even iets groter aan kunnen pakken.
En zo zit er voor haar ook nog een mooi extra-tje in.. stiekem werd ze er heel geil van en ze ging er een beetje van gloeien.. borst vooruit. Even droomde ze weg zag ze zichzelf als op de voorpagina, in elk programma en de mensen zouden haar en haar 'echte dokter' aanbidden. Hoe later de avond werd, hoe voller de glazen cognac en des te voller het kladblokje van de koekoek en nog voller raakte ze van zichzelf. alles wat ze aan zou raken zou in goud veranderen.
Een van de vrienden van Kees, betrokken bij de invoering van het al meerdere malen in opspraak geraakte Electronisch patiënten dossier hoort een klok luiden maar kan de klepel niet geheel vinden. Hij vraagt zich openlijk af of het wel mag ivm de privacy waar we allemaal toch enigszins wat waarde aan hechtte en terwijl hij tijdens het uitspreken van deze gedachte zichzelf al afzwakt en zachter gaat spreken na gelang de zin vorderde, begrijpt hij dat hij als een emmer water op een brandend vuurtje is wanneer hij in de ijskoude ogen van de ekster kijkt. Maar na een extra glaasje cognac van de NRC-ekster maakt ook hij zich niet meer druk. en bij elke slok vind hij privacy iets van ver voor 2011. een beetje de bierfiets onder de vrijgezellen feestjes.
waarom? Waarom moeten we ons zelf altijd weer zo onsterfelijk belachelijk maken,
vernederen en generen voor elkaar en het ergste is nog. we vinden het ooh zo vermakelijk.
we gaan los, we vergeten even de teleurgang van ons dagelijkse routine waarin we zijn vast geroest, en daar staan we dan, als afgeschreven schepen maken we met onze ellende van elke kroeg een scheepskerkhof.
walgelijk.
zaterdag, februari 25, 2012
zondag, januari 29, 2012
Mama's handen
Klein en zacht
Dragen liefde
onvoorwaardelijk
Werken hard
altijd helpend
troostend helend
warm vol liefde
wonden stelpend
aangeboden,
zetten zich zelf opzij,
zonder oordeel
onvoorwaardelijk voor mij
Dragen liefde
onvoorwaardelijk
Werken hard
altijd helpend
troostend helend
warm vol liefde
wonden stelpend
aangeboden,
zetten zich zelf opzij,
zonder oordeel
onvoorwaardelijk voor mij
donderdag, januari 19, 2012
Wij
Hoe zou de wereld zijn, met minder grenzen en meer tijd?
Kon de wereld maar wat echter zijn,
Meer van wat het is dan wat het lijkt.
Of was de wereld maar wat stiller zodat iedereen kon zien in plaats van alleen maar kijkt
Was de wereld maar wat lichter,
Ietsje minder in plaats van altijd meer
Was de wereld maar wat eerlijker.
Helder maar zonder teleurstelling keer op keer
En was de wereld maar wat losser, iets minder vast en iets meer vrij.
Was de wereld maar iets makkelijker,
Iets meer van jou en mij.
Dan zouden we niet ik en zij zijn,
maar hadden we het over wij.
Kon de wereld maar wat echter zijn,
Meer van wat het is dan wat het lijkt.
Of was de wereld maar wat stiller zodat iedereen kon zien in plaats van alleen maar kijkt
Was de wereld maar wat lichter,
Ietsje minder in plaats van altijd meer
Was de wereld maar wat eerlijker.
Helder maar zonder teleurstelling keer op keer
En was de wereld maar wat losser, iets minder vast en iets meer vrij.
Was de wereld maar iets makkelijker,
Iets meer van jou en mij.
Dan zouden we niet ik en zij zijn,
maar hadden we het over wij.
woensdag, december 21, 2011
sneeuw en maan
helder vergezicht
schitterende kristallen nacht
brengt mij
waar ik word verwacht
sprookjesachtig verlicht
mijn blote voeten in de kou
Door de Sneeuw en maan
opweg naar jou
gedragen door liefde
slechts vleugels aan
schitterende kristallen nacht
brengt mij
waar ik word verwacht
sprookjesachtig verlicht
mijn blote voeten in de kou
Door de Sneeuw en maan
opweg naar jou
gedragen door liefde
slechts vleugels aan
woensdag, oktober 19, 2011
Rond
Terwijl ik gecontroleerd en in een vast stramien met mijn middel en wijsvinger in ronde bewegingen mijn slapen masseer staar ik wezeloos en diep in gedachten verzonken naar het kleine kaarsje dat niets vermoedend op tafel vrolijk zijn best doen om wat licht te geven. al is het gedimd, het is perfect.
Ook de sfeervolle lampen in het etablissement zijn tot bijna miniem licht gedimd en een "niets aan de hand muziekje" vult ongehoord mijn oren.
Mijn diepe overpeinzing word verstoord door de barman die komt vragen of het wel goed met me gaat.. hoewel ik me onzichtbaar voelde blijkt dit dus niet het geval, en het maakt me melancholische verdrietig.
of het goed met me gaat? vraagt hij nou echt hoe het met me gaat?!.. is dat zijn werk? Is hij naast barman ook part time Psych? dacht hij in een bar een nieuwe bron aan klanten aan te kunnen boren?! "of het goed met me gaat?" tsssss
In mijn hoofd speel ik de situatie die zojuist plaats vond nog eens af. in slowmotion. mijn vingers hebben ondertussen mijn slapen verlaten en liggen gespannen in elkaar gevouwen op de tafel voor me, mijn borstbeen leunt er vermoeid tegen aan. het voelt warm. hij vraagt iets anders, of ik wat wil drinken. Maar zijn ogen stellen de andere vraag zo overduidelijk dat ik naar hem glimlach om hem gerust te stellen en mezelf nog even voor de gek te houden. Ik vraag hem glimlachend om de wijnkaart.
Een iets wat lange buigzame geplastificeerde wijnkaart wiebelt onwillekeurig in mijn handen en verraad mijn onzekerheid over de keuze wanneer ik de wijn bestel.
de psych moet het gezien hebben en verlost me. "een goede keus mevrouw"
krijg ik te horen uit een mond die ondertussen bijna de zelfde glimlach als die van mijn gezicht exact kopieert. oh wat is deze bar psych goed!
"een mooie ronde wijn" verzekerd de jongeman, en knikt er bevestigend bij.
Ronde wijn.. Ronde wijn!! ergens in mij gaat het vlammetje iets lichter branden. HALLELUJA! Het kaarsje op tafel begint enthousiast maar bescheiden mee te dansen op zijn zwartgeblakerde steeltje.
Een staande ovatie voor mijzelf.. en mijn zelfstandige (veilige) keuze voor de Puligny-Montrachet.
Ronde wijn.. ik zie het voor me;.. een loop, een mooie ronde glanzende rode loop, never ending.. een niet leeg rakend glas wijn! een eeuwig walsende ronde rode wijn..
laat dat nou precies zijn wat ik zo hard nodig heb!
want wijn is fijn, en het helpt, altijd! niet voor eeuwig maar voor dit moment vast en zeker.
Deze keer glimlach ik oprecht vanuit het diepste in mijn hart en ik knik bevestigend naar de ober. Als blijk van erkenning voor mijn keuze knikt deze wederom beleefd terug en verdwijnt dan uit mijn gezicht. ideaal!
hij laat me alleen.. in dit moment van euforie. van overwinning.. hij weet dat hij de credits zou moeten krijgen voor de zojuist verrichte interventie, maar bescheiden als hij is laat hij mij alleen. met de overwinning!
Hij zal het wel niet nodig hebben vraag ik me af... een bar psych leeft waarschijnlijk niet van de overwinning maar van de weg er naar toe. ja dat zal het zijn. mooie diepe gedachte..
Hij wacht op de betaling van zijn eerste factuur na dit eerste helende consult.. zijn moment van overwinning.. Puligny-Montrachet 9.75 euro.
dat kost dus de ideale man per consult.
Het kaarsje wakkert onstuimig in zijn houdertje.. het brand fel..
dus Psych,..doe mij nog maar mijn ronde wijn!
Ook de sfeervolle lampen in het etablissement zijn tot bijna miniem licht gedimd en een "niets aan de hand muziekje" vult ongehoord mijn oren.
Mijn diepe overpeinzing word verstoord door de barman die komt vragen of het wel goed met me gaat.. hoewel ik me onzichtbaar voelde blijkt dit dus niet het geval, en het maakt me melancholische verdrietig.
of het goed met me gaat? vraagt hij nou echt hoe het met me gaat?!.. is dat zijn werk? Is hij naast barman ook part time Psych? dacht hij in een bar een nieuwe bron aan klanten aan te kunnen boren?! "of het goed met me gaat?" tsssss
In mijn hoofd speel ik de situatie die zojuist plaats vond nog eens af. in slowmotion. mijn vingers hebben ondertussen mijn slapen verlaten en liggen gespannen in elkaar gevouwen op de tafel voor me, mijn borstbeen leunt er vermoeid tegen aan. het voelt warm. hij vraagt iets anders, of ik wat wil drinken. Maar zijn ogen stellen de andere vraag zo overduidelijk dat ik naar hem glimlach om hem gerust te stellen en mezelf nog even voor de gek te houden. Ik vraag hem glimlachend om de wijnkaart.
Een iets wat lange buigzame geplastificeerde wijnkaart wiebelt onwillekeurig in mijn handen en verraad mijn onzekerheid over de keuze wanneer ik de wijn bestel.
de psych moet het gezien hebben en verlost me. "een goede keus mevrouw"
krijg ik te horen uit een mond die ondertussen bijna de zelfde glimlach als die van mijn gezicht exact kopieert. oh wat is deze bar psych goed!
"een mooie ronde wijn" verzekerd de jongeman, en knikt er bevestigend bij.
Ronde wijn.. Ronde wijn!! ergens in mij gaat het vlammetje iets lichter branden. HALLELUJA! Het kaarsje op tafel begint enthousiast maar bescheiden mee te dansen op zijn zwartgeblakerde steeltje.
Een staande ovatie voor mijzelf.. en mijn zelfstandige (veilige) keuze voor de Puligny-Montrachet.
Ronde wijn.. ik zie het voor me;.. een loop, een mooie ronde glanzende rode loop, never ending.. een niet leeg rakend glas wijn! een eeuwig walsende ronde rode wijn..
laat dat nou precies zijn wat ik zo hard nodig heb!
want wijn is fijn, en het helpt, altijd! niet voor eeuwig maar voor dit moment vast en zeker.
Deze keer glimlach ik oprecht vanuit het diepste in mijn hart en ik knik bevestigend naar de ober. Als blijk van erkenning voor mijn keuze knikt deze wederom beleefd terug en verdwijnt dan uit mijn gezicht. ideaal!
hij laat me alleen.. in dit moment van euforie. van overwinning.. hij weet dat hij de credits zou moeten krijgen voor de zojuist verrichte interventie, maar bescheiden als hij is laat hij mij alleen. met de overwinning!
Hij zal het wel niet nodig hebben vraag ik me af... een bar psych leeft waarschijnlijk niet van de overwinning maar van de weg er naar toe. ja dat zal het zijn. mooie diepe gedachte..
Hij wacht op de betaling van zijn eerste factuur na dit eerste helende consult.. zijn moment van overwinning.. Puligny-Montrachet 9.75 euro.
dat kost dus de ideale man per consult.
Het kaarsje wakkert onstuimig in zijn houdertje.. het brand fel..
dus Psych,..doe mij nog maar mijn ronde wijn!
zaterdag, oktober 01, 2011
In your sorry face
ik loop met mijn muziekje in mn oren door de smalle straten,
het orkest begint met de strijkers en speelt een orenschijnlijke adagio.
Ik laat me mee slepen in de wondere wereld van de muziek en vergeet ik even alles om me heen. Wanneer ik weer voor me kijk, zie ik dat een mannelijk figuur mijn kant op komt.
Je herkend ze meteen als ze aan komen lopen,
Ze hebben qua houding iets weg van een golden retriever, een ontspannen en traag loopje en ze laten hun hoofd ietsjes hangen.
En dan heb ik het nog niet eens over de treffende vergelijking van hun oogopslag wanneer ze speels door de voor hun ogen hangende lokken naar je kijken en hun ogen ogenschijnlijk onschuldig neerslaan. De beestachtige primaire seksualiteit spat er van af!
Want beesten zijn het,
gelet op de gespierde torso die soepel op en neer beweegt, bijna als een panter, mee deinend met elke beweging die ze maken terwijl ze jou scherp in hun vizier hebben. luipaard en de hinde.
de muziek in mijn oren word heftiger en speelt nu in majeur. daarmee lijkt het me te willen waarschuwen voor gevaar. de vrolijke strijkers worden aangevuld met het dreigende geluid van een zware bas viool en hier en daar dreunt de bas zelf door het stuk heen.
ik kijk weer naar de man, Het liefst zou je meteen je nagels erin zetten, diepe krassen achterlatend in het stevige mannen vlees, je in hun armen werpen als gewillig prooi en je hoofd kwetsbaar in hun nek leggen zodat de testosteron rijkelijk je neus in stroomt om je gedachten meer en meer op hol te brengen...
...ware het niet dat jou blik gedurende deze gekmakende gedachtes de zijne kruiste ergens halverwege de totale aan beide zijdes gaande zijnde beoordelingsprocedure.
want hij heeft jou op zijn radar en hij loert.
Strijkers worden aangevuld door blazers en het stuk geeft me duidelijk weer dat er een strijd gaande is, gevaar wisselt zich af met hoop of vernedering, strijkers nemen het op tegen het slagwerk terwijl de bas verslag doet van de strijd die gaande is..
van top tot teen ben ik zojuist gescand en gediagnosticeerd, in een hokje geplaatst er uit gehaald en weer terug gezet, en afhankelijk van welk hokje al uitgekleed, gedumpt of bedrogen.
want dat is DE blik die daar de jouwe kruist.
zijn 'sorry face'!!
de blazers strijkers en het slagwerk zwengelen aan, ze worden 1 groots muziekstuk dat het smalle straatje tot in zijn diepste voegen lijkt te vullen met de tendens van het stuk, om niet veel later na een opgebouwd spetterend en knallend hoogtepunt over te gaan in de mineur.
Het is zijn gezicht dat van een afstandje al voordat er woorden zijn uitgewisseld zijn excuses maakt.
"schatje, ik weet dat ik ontzettend lekker ben, knap, en jij mij net als alle andere vrouwen onweerstaanbaar vind, wil verslinden en in wil lijven, maar ik ga je pijn doen, heel veel pijn doen, je teleurstellen, bedriegen en gebruiken, want ja,. ik ben een knappe onweerstaanbare man.. ik weet het.. het is voor mij ook zwaar om zo te zijn en ik ga gebukt onder de vele zware consequenties die ik elke dag moet aanvaarden en als zware last met me mee tors, het leven van iemand als ik is zwaar, daarom worden wij niets samen.. aanbid me, maar laat me vrij. hou van me maar verwacht niet dat ik van jou houd, adoreer me, maar verwacht niet dat ik alleen jou adoreer er zijn nog zoveel andere"
Dit gezicht spreekt boek delen! En terwijl hij me bijna passeert, en zijn gespierde bruine hand door zijn immer perfecte haar haalt, wat dan wederom voor zijn retriever ogen valt die klaar staan om het volgende slachtoffer te begroeten, haal ik diep adem zodat mijn neus zich vult met testosteron en zijn eau de parfum, en passeer ik met gerechte rug, wiegende heupen, opgeheven hoofd, en een ontspannen glimlach om mijn volle lippen deze "sorry face" man,..
En terwijl het orkest langzaam stiller word, de blazers hun laatste tonen blazen, het slagwerk de veldslag opgeeft en de strijkers zichzelf te rusten leggen.. blaast Mahler tijdens zijn 5e requiem zijn laatse adem uit.. ontlading volgt.
en bedenk ik me
dat dit is hoe we het stuk spelen.
het orkest begint met de strijkers en speelt een orenschijnlijke adagio.
Ik laat me mee slepen in de wondere wereld van de muziek en vergeet ik even alles om me heen. Wanneer ik weer voor me kijk, zie ik dat een mannelijk figuur mijn kant op komt.
Je herkend ze meteen als ze aan komen lopen,
Ze hebben qua houding iets weg van een golden retriever, een ontspannen en traag loopje en ze laten hun hoofd ietsjes hangen.
En dan heb ik het nog niet eens over de treffende vergelijking van hun oogopslag wanneer ze speels door de voor hun ogen hangende lokken naar je kijken en hun ogen ogenschijnlijk onschuldig neerslaan. De beestachtige primaire seksualiteit spat er van af!
Want beesten zijn het,
gelet op de gespierde torso die soepel op en neer beweegt, bijna als een panter, mee deinend met elke beweging die ze maken terwijl ze jou scherp in hun vizier hebben. luipaard en de hinde.
de muziek in mijn oren word heftiger en speelt nu in majeur. daarmee lijkt het me te willen waarschuwen voor gevaar. de vrolijke strijkers worden aangevuld met het dreigende geluid van een zware bas viool en hier en daar dreunt de bas zelf door het stuk heen.
ik kijk weer naar de man, Het liefst zou je meteen je nagels erin zetten, diepe krassen achterlatend in het stevige mannen vlees, je in hun armen werpen als gewillig prooi en je hoofd kwetsbaar in hun nek leggen zodat de testosteron rijkelijk je neus in stroomt om je gedachten meer en meer op hol te brengen...
...ware het niet dat jou blik gedurende deze gekmakende gedachtes de zijne kruiste ergens halverwege de totale aan beide zijdes gaande zijnde beoordelingsprocedure.
want hij heeft jou op zijn radar en hij loert.
Strijkers worden aangevuld door blazers en het stuk geeft me duidelijk weer dat er een strijd gaande is, gevaar wisselt zich af met hoop of vernedering, strijkers nemen het op tegen het slagwerk terwijl de bas verslag doet van de strijd die gaande is..
van top tot teen ben ik zojuist gescand en gediagnosticeerd, in een hokje geplaatst er uit gehaald en weer terug gezet, en afhankelijk van welk hokje al uitgekleed, gedumpt of bedrogen.
want dat is DE blik die daar de jouwe kruist.
zijn 'sorry face'!!
de blazers strijkers en het slagwerk zwengelen aan, ze worden 1 groots muziekstuk dat het smalle straatje tot in zijn diepste voegen lijkt te vullen met de tendens van het stuk, om niet veel later na een opgebouwd spetterend en knallend hoogtepunt over te gaan in de mineur.
Het is zijn gezicht dat van een afstandje al voordat er woorden zijn uitgewisseld zijn excuses maakt.
"schatje, ik weet dat ik ontzettend lekker ben, knap, en jij mij net als alle andere vrouwen onweerstaanbaar vind, wil verslinden en in wil lijven, maar ik ga je pijn doen, heel veel pijn doen, je teleurstellen, bedriegen en gebruiken, want ja,. ik ben een knappe onweerstaanbare man.. ik weet het.. het is voor mij ook zwaar om zo te zijn en ik ga gebukt onder de vele zware consequenties die ik elke dag moet aanvaarden en als zware last met me mee tors, het leven van iemand als ik is zwaar, daarom worden wij niets samen.. aanbid me, maar laat me vrij. hou van me maar verwacht niet dat ik van jou houd, adoreer me, maar verwacht niet dat ik alleen jou adoreer er zijn nog zoveel andere"
Dit gezicht spreekt boek delen! En terwijl hij me bijna passeert, en zijn gespierde bruine hand door zijn immer perfecte haar haalt, wat dan wederom voor zijn retriever ogen valt die klaar staan om het volgende slachtoffer te begroeten, haal ik diep adem zodat mijn neus zich vult met testosteron en zijn eau de parfum, en passeer ik met gerechte rug, wiegende heupen, opgeheven hoofd, en een ontspannen glimlach om mijn volle lippen deze "sorry face" man,..
En terwijl het orkest langzaam stiller word, de blazers hun laatste tonen blazen, het slagwerk de veldslag opgeeft en de strijkers zichzelf te rusten leggen.. blaast Mahler tijdens zijn 5e requiem zijn laatse adem uit.. ontlading volgt.
en bedenk ik me
dat dit is hoe we het stuk spelen.
Abonneren op:
Posts (Atom)