de schreeuw

-->

Met mijn ziel onder de arm en in afwezigheid van liefde en aandacht van mijn man besloot ik bloemen te kopen voor mezelf. 

Maar bloemen kopen voor jezelf is als een wit schildersdoek midden in de kamer ophangen bij gebrek aan verf. Als een schoolplein vol kinderen die geen geluid maken. Het schreeuwt geluidloos in de pijnlijke leegte die zo wanhopig opgevuld moet worden. Als een ballon die mooi glanzend en strak was toen hij nog opgeblazen was en nu slap en gerimpeld op de grond teneer valt wanneer de lucht er uit is. Een relikwie uit ons verleden vertelt me dat wat ooit was niet meer is. Een rimpel in ons bestaan die ons verleden en de daaruit voorkomende behoefte soms pijnlijk zichtbaar maakt.

En al weet ik dat het drama en de verbitterdheid hier vanaf druipt, voor 80% onterecht maar zo voel ik me diep van binnen. Je begrijpt wellicht dat toen ik eenmaal buiten stond met mijn jas aan en met in mijn ene hand mijn telefoon en stevig in mijn hand geklemd 2 gekreukelde briefjes van 20 om de bloemen te halen, ik met gebogen hoofd en afhangende schouders terug het huis in ben gegaan. 

En ik heb mijn man met mijn hand waar eerste het geld voor de bloemen in zat geklemd in zijn gezicht geslagen, Een schreeuw vulde de kamer, en het huis. De schreeuw klonk anders dan de schreeuw van de bloemen die er zonder deze totale ommekeer zouden staan, maar er was in ieder geval een schreeuw. Hij kijkt me verschrikt aan, wanhoop, woede en onbegrip. Hij schreeuwt als een  leeuw of een tijger ik weet het niet maar het gaat door merg en been. ik voel het. Ik hou van hem. 

Zijn schreeuw vult me van binnen. raakt me. Een schreeuw. Een geluid, een trilling in de ruimte om ons heen die bewijst dat er iets was, een resonantie van trillingen die ook weer ademloos opgaan in dit moment; de onmiskenbare eenzaamheid van het bestaan… Of het bestaan van eenzaamheid? Ben ik eenzaam? Wanneer ben ik eenzaam? Voelt eenzaamheid leeg? En voel ik me met zijn schreeuw minder eenzaam, of is de schreeuw juist zo hoorbaar door de leegte die zonder twijfel ten grondslag ligt aan de eenzaamheid die ik ervaar?

Ik heb genoeg vrienden om me heen, genoeg mensen om leuke dingen mee te doen. Maar waarom voelt de afwezigheid van aandacht en liefde van 1 persoon dan zo sterk, verlammend, het verblind me en bemoeilijkt het om met een heldere blik de wereld in te kijken. Is er zoiets als ongewenste emotionele afhankelijkheid? Zoals de ballon afhankelijk is van lucht voor zijn tekenende glans nadat hij eenmaal een keer is opgeblazen? Ik voel me een ballon, leeg en gerimpeld, zonder glans, smekend, schreeuwend om lucht.. blaas me op, blaas me op, blaas me op en maak me weer mooi! schreeuw ik..  ik verander mijzelf in een lege gerimpelde schreeuwende en smekende ballon.. allerminst aantrekkelijk. Ik zou mezelf zo ook geen bloemen geven. Sterker nog, Ik geef mezelf dus ook geen bloemen. Ik geef mijn man een klap, hij geeft mij een schreeuw. Zo schreeuwen we samen. Allebei om lucht.