slechts in jou
bijzijn onthult
de schoonheid
van liefde
eerlijk puur
ruw en zuiver
gevoed door
verlangen en
gedoofd door
een afstand
opgebloeid door
louter liefde
in ons
beide
verkregen door
jou aanwezigheid
jou liefde
voed en
neemt van
mijn hart
alles dat
jij maakt
van mij
in jou
vragende ogen
je neemt
en geeft
om mij
zaterdag, november 06, 2010
donderdag, oktober 28, 2010
antwoorden
issue;
mijn huis zo laten in de staat waarin het verkeerd, of schoonmaken en opruimen.
Het is eigenlijk maar net waar ik naar toe wil
met de beeldvorming van mijn ouders over mij.
de uitkomsten van beide opties zijn zo verschillend dat ik daar goed over na moet denken,
Is het verschil namelijk zo klein
dan maakt het niet uit welke keuze ik maak
en kies ik voor de minst tijd en energie rovende klus,
als ik zo rond kijk in mijn huis is het niet de eerste keer dat ik deze keuze zal maken.
met ogen zo groot en mijn mond open,
alsof ik in een ijswinkel sta en geen keuze kan maken tussen de 100 smaken ijs
die uitnodigend staan opgesteld in de glazen vitrine voor mijn neus,
kijk ik naar de enorme chaos en bende in mijn uhh laat ik me beperken tot de slaapkamer.
Want als ik aan de woonkamer en keuken denk
is het net alsof de juffrouw van de ijswinkel zegt dat ze in het magazijn
ook nog 100 smaken heeft staan waar ik uit mag kiezen.
En daar word je nou net niet meer blij van kan ik je vertellen.
In deze gaat het eigenlijk niet primair om de keuze,
die is snel gemaakt, namelijk me ergens nestelen tussen de chaos,
een boek zoeken dat ik toevallig zo kan vinden
onder de stapel schone roze en rode was op mijn bed.
kopje thee erbij..
Vreemd dat het voor het oog wellicht een zooitje ongeregeld is,
Maar ik verzeker je met mijn hand op mn goede inborst dat ik nooooooit wat kwijt ben,
niet voor lang in iedergeval want ik weet waar alles ligt.
soms zie ik iets niet direct liggen, maar kwijt ben ik het nooit.
iets is namelijk altijd ergens.
ik denk dat mijn brein dusdanig geniaal is dat spullen kleren boeken ect. niet altijd op een vaste plek hoeven te liggen bij mij, stak opgelijnd naast elkaar.
ik heb die structuur nog niet nodig. het gaat goed tot nu toe.
denk ik..
of klinkt dit dan nu als een excusses voor de door mij herhaaldelijk gemaakte keuze om dan bvb nog maar even de was niet op te vouwen..??
okee, terug naar de issue,
het gaat zoals heel vaak in het leven, niet om de keuze maar iets veel belangrijkers.
De uitkomst van de gemaakte keuze;
Dat of mijn ouders trots op me zijn.
En deels op zich zelf dat ze dus ondanks alles mij tot een zelfstandig functionerend en nadenkend individu hebben weten op te voeden.
chappeau!
of dat ze met een afkeurend gezicht door mijn huis lopen,
doodse stilte, slechts een zucht en het getik van mama's hakken
en gepiep van papa's zolen op mijn houten vloer.
Of nog erger, het geluid van papa's zolen op een plakkerige vloer,
ik schiet in de lach bij de gedachten en even bekruipt me de neiging
om met limonade de vloer te gaan dweilen..
aardbeien!!! lijkt me ook nog handig ter bestrijding van de iets wat muffe lucht in huis..
Resultaat; swarte schoenafdrukken op de witte vloer en
zwaar teleurgestelde ouders die voorstellen in de stad een kopje koffie te drinken.
niet zo chappeau!!
okee dat dus... voel je ook de druk?
ik wel dus, heel erg.. al dagen! want ik weet al dagen dat ze komen..
machiavelli scheeft ooit, temidden van de florijntijnse chaos waarin hij toen leefde het volgende
"Mensen laten zich alleen van hun goede kant zien als de omstandigheden daartoe dwingen. Maar zodra iedereen vrij spel heeft en kan doen en laten wat hij wil, zijn verwarring en chaos direct overal troef."
en als machiavelli zich rond 1500 al bewust was van het bestaan van chaos, geeft dat aan dat chaos al zo oud is als de weg naar rome, en dus tot nu toe een niet op te lossen probleem is..
Toch wil ik dat mijn ouders trots zijn,
vooral op zichzelf want ik wil graag de dochter zijn die ze verdienen
dus ga ik nu van mijn huis een mooi opgeruimd schoon kasteeltje maken,
Een luchtkasteel dat wel..
mijn huis zo laten in de staat waarin het verkeerd, of schoonmaken en opruimen.
Het is eigenlijk maar net waar ik naar toe wil
met de beeldvorming van mijn ouders over mij.
de uitkomsten van beide opties zijn zo verschillend dat ik daar goed over na moet denken,
Is het verschil namelijk zo klein
dan maakt het niet uit welke keuze ik maak
en kies ik voor de minst tijd en energie rovende klus,
als ik zo rond kijk in mijn huis is het niet de eerste keer dat ik deze keuze zal maken.
met ogen zo groot en mijn mond open,
alsof ik in een ijswinkel sta en geen keuze kan maken tussen de 100 smaken ijs
die uitnodigend staan opgesteld in de glazen vitrine voor mijn neus,
kijk ik naar de enorme chaos en bende in mijn uhh laat ik me beperken tot de slaapkamer.
Want als ik aan de woonkamer en keuken denk
is het net alsof de juffrouw van de ijswinkel zegt dat ze in het magazijn
ook nog 100 smaken heeft staan waar ik uit mag kiezen.
En daar word je nou net niet meer blij van kan ik je vertellen.
In deze gaat het eigenlijk niet primair om de keuze,
die is snel gemaakt, namelijk me ergens nestelen tussen de chaos,
een boek zoeken dat ik toevallig zo kan vinden
onder de stapel schone roze en rode was op mijn bed.
kopje thee erbij..
Vreemd dat het voor het oog wellicht een zooitje ongeregeld is,
Maar ik verzeker je met mijn hand op mn goede inborst dat ik nooooooit wat kwijt ben,
niet voor lang in iedergeval want ik weet waar alles ligt.
soms zie ik iets niet direct liggen, maar kwijt ben ik het nooit.
iets is namelijk altijd ergens.
ik denk dat mijn brein dusdanig geniaal is dat spullen kleren boeken ect. niet altijd op een vaste plek hoeven te liggen bij mij, stak opgelijnd naast elkaar.
ik heb die structuur nog niet nodig. het gaat goed tot nu toe.
denk ik..
of klinkt dit dan nu als een excusses voor de door mij herhaaldelijk gemaakte keuze om dan bvb nog maar even de was niet op te vouwen..??
okee, terug naar de issue,
het gaat zoals heel vaak in het leven, niet om de keuze maar iets veel belangrijkers.
De uitkomst van de gemaakte keuze;
Dat of mijn ouders trots op me zijn.
En deels op zich zelf dat ze dus ondanks alles mij tot een zelfstandig functionerend en nadenkend individu hebben weten op te voeden.
chappeau!
of dat ze met een afkeurend gezicht door mijn huis lopen,
doodse stilte, slechts een zucht en het getik van mama's hakken
en gepiep van papa's zolen op mijn houten vloer.
Of nog erger, het geluid van papa's zolen op een plakkerige vloer,
ik schiet in de lach bij de gedachten en even bekruipt me de neiging
om met limonade de vloer te gaan dweilen..
aardbeien!!! lijkt me ook nog handig ter bestrijding van de iets wat muffe lucht in huis..
Resultaat; swarte schoenafdrukken op de witte vloer en
zwaar teleurgestelde ouders die voorstellen in de stad een kopje koffie te drinken.
niet zo chappeau!!
okee dat dus... voel je ook de druk?
ik wel dus, heel erg.. al dagen! want ik weet al dagen dat ze komen..
machiavelli scheeft ooit, temidden van de florijntijnse chaos waarin hij toen leefde het volgende
"Mensen laten zich alleen van hun goede kant zien als de omstandigheden daartoe dwingen. Maar zodra iedereen vrij spel heeft en kan doen en laten wat hij wil, zijn verwarring en chaos direct overal troef."
en als machiavelli zich rond 1500 al bewust was van het bestaan van chaos, geeft dat aan dat chaos al zo oud is als de weg naar rome, en dus tot nu toe een niet op te lossen probleem is..
Toch wil ik dat mijn ouders trots zijn,
vooral op zichzelf want ik wil graag de dochter zijn die ze verdienen
dus ga ik nu van mijn huis een mooi opgeruimd schoon kasteeltje maken,
Een luchtkasteel dat wel..
maandag, oktober 25, 2010
gewoon
Ik kijk omhoog
naar de douchekop die zo'n 50 cm boven mijn hoofd hangt
Het is zo'n mooie grote waaruit regen lijkt te komen.
en dat is fijn want regen is onvoorspelbaar, behalve als het uit de douche komt natuurlijk want die zet je gewoon zelf aan en uit maar dat terzijde. ik hou er van.
het is 5 over 8.
meestal sta ik 5 over half 8 onder de douche.
zonder na te denken pak ik vanuit de rechter hoek de prinsessenshampoo..
zoals altijd veel te veel omdat ik anders denk dat er te weinig schuim ontstaat..
dromerig draai ik met mijn vingertoppen cirkels over mn hoofd..
ik denk na, dat doe ik altijd onder de douche.
ik word er helder van, ontspannen leeg.
ik kijk rond en de badkamer is gevuld met stoom,
nevel, het heeft iets spannends..
terwijl ik mij afdroog (links eerst) staat hij vlak achter me. ongezien doemt hij op vanuit het stoom wat zich verzameld heeft in de badkamer. onzichtbaar blijft hij ook wanneer ik zonder nadenken mijn tanden poets eerst onder dan boven. onbewust ben ik van zijn hete adem in mijn nek. het gehijg in mijn oor wanneer ik mijn linker oorbel als eerste in doe blijft onopgemerkt.
de gewoonte.
ik knijp in de tube tandpasta en geniet van het afspattende glazuur.
kauwgomballensmaak!!,
geen wonder dat kinderen van zoetigheid houden! het word ze aangeleerd!
de eerste ochtend dat ik hier stond was ik niet verbaasd over de prinsessenshampoo en teletubbie tandpasta. het was zo. het stond daar en het was goed.
wel had ik me er later over verbaasd dat het me niet verbaasde.
Zo reageer ik dus.. op prinsessenshampoo en teletubbie tandpasta,
op 2 kinderkamers en een speelgoedhoek.. NIET.
waarschijnlijk verguld door dit voor mij ongewone feit.
ik deed iets wat niet in de lijn der verwachting lag.
en dat was fijn, dat ben ik van mezelf gewend,
dat ik ongewone dingen doe dus dit was goed. dit hoorde bij me.
als ik ergens allergisch voor ben is het routine, de gewoonte van dingen.
dat mensen dingen doen omdat ze het altijd zo doen, of omdat ze ,
nog erger, niet eens weten waarom ze het doen. dat is 'de macht' van de gewoonte,
en mijn inziens ben je een sukkel als je je daar achter verschuilt.
geen wonder dat je nooit verder komt in je leven als je, dag in dag uit zonder na te denken of dit is wat je wil, achter het zelfde bureau kruipt!
je bent niet de enige hoor, probeer het eens.
kijk eens naar de onbeschrijfelijke paniek die uitbreekt wanneer je eens achter het bureau van je collega gaat zitten,
of tijdens de lunch een pakje fristie leegtrekt alsof het je eerste drankje in 2 dagen is.
De verbaasde blik in hun ogen zal goud waard zijn..
alle stoppen slaan op hol en ze krijgen het in hun koppie niet voor elkaar ,
totale paniek breekt uit. want dat hoort niet..
Ik zou graag de strijd aan gaan met de gewoonte,
de routine verbreken maar ik ben bang dat het blijft bij net iets te hard rijden,
of een keer te beginnen met het toetje en dan je biefstuk.
ben bang dat het blijft bij de droom om een keer de rotonde links om te nemen,
of het besluit om alleen op zaterdag en zondag te werken,
elke dag jarig zijn behalve op de dag dat je geen zin hebt en wijn bij je ontbijt.
toch ben ik sinds een paar maanden bekend met iets nieuws,
iets dat mijn stoutste dromen overtreft,
een ongekend sterk wapen in de strijd tegen routine en gewoontes.
iets dat alle verwachtingen overtreft.
voor mijn iets weergaloos nieuws. onvoorspelbaar als een regenbui in augustus,
een zonnige dag in december en energiek als de zon.
het enige voorspelbare dat het met zich meebrengt is dat ik gegarandeerd om 22.00
uitgeteld en totaal ship wrecked op de bank plof.
Als Robinson Crusoe na 3 jaar op een onbewoond eiland met als enige gezelschap zijn eerst gevangen visje, of misschien ben ik wel in de staat van het eerst gevangen visje
van robinson na 3 jaar. ik weet het niet..
ik lig daar alsof ik 3 marathons gelopen heb maar ik voel me top,
voldaan en uiterst gelukkig.
en ik voel mn lichaam niet meer..
ik zit onder het eten, en het huis ligt vol speelgoed.
als ik op de bank plof prikt de controller van de WI in mn rug
en trek ik de roze prinsessendeken over mn vermoeide voeten.
Ik geniet van de serene rust en kijk naar de maan..
fijn dat sommige dingen het zelfde zijn, er altijd zijn, ook al zie je soms niet.
ik verlang naar een kleine gewoonte, die er nog niet zo lang geleden in is geslopen,
gewoon naast de zelfde man te kruipen,
waar ik al een tijdje buitengewoon gek op ben.
naar de douchekop die zo'n 50 cm boven mijn hoofd hangt
Het is zo'n mooie grote waaruit regen lijkt te komen.
en dat is fijn want regen is onvoorspelbaar, behalve als het uit de douche komt natuurlijk want die zet je gewoon zelf aan en uit maar dat terzijde. ik hou er van.
het is 5 over 8.
meestal sta ik 5 over half 8 onder de douche.
zonder na te denken pak ik vanuit de rechter hoek de prinsessenshampoo..
zoals altijd veel te veel omdat ik anders denk dat er te weinig schuim ontstaat..
dromerig draai ik met mijn vingertoppen cirkels over mn hoofd..
ik denk na, dat doe ik altijd onder de douche.
ik word er helder van, ontspannen leeg.
ik kijk rond en de badkamer is gevuld met stoom,
nevel, het heeft iets spannends..
terwijl ik mij afdroog (links eerst) staat hij vlak achter me. ongezien doemt hij op vanuit het stoom wat zich verzameld heeft in de badkamer. onzichtbaar blijft hij ook wanneer ik zonder nadenken mijn tanden poets eerst onder dan boven. onbewust ben ik van zijn hete adem in mijn nek. het gehijg in mijn oor wanneer ik mijn linker oorbel als eerste in doe blijft onopgemerkt.
de gewoonte.
ik knijp in de tube tandpasta en geniet van het afspattende glazuur.
kauwgomballensmaak!!,
geen wonder dat kinderen van zoetigheid houden! het word ze aangeleerd!
de eerste ochtend dat ik hier stond was ik niet verbaasd over de prinsessenshampoo en teletubbie tandpasta. het was zo. het stond daar en het was goed.
wel had ik me er later over verbaasd dat het me niet verbaasde.
Zo reageer ik dus.. op prinsessenshampoo en teletubbie tandpasta,
op 2 kinderkamers en een speelgoedhoek.. NIET.
waarschijnlijk verguld door dit voor mij ongewone feit.
ik deed iets wat niet in de lijn der verwachting lag.
en dat was fijn, dat ben ik van mezelf gewend,
dat ik ongewone dingen doe dus dit was goed. dit hoorde bij me.
als ik ergens allergisch voor ben is het routine, de gewoonte van dingen.
dat mensen dingen doen omdat ze het altijd zo doen, of omdat ze ,
nog erger, niet eens weten waarom ze het doen. dat is 'de macht' van de gewoonte,
en mijn inziens ben je een sukkel als je je daar achter verschuilt.
geen wonder dat je nooit verder komt in je leven als je, dag in dag uit zonder na te denken of dit is wat je wil, achter het zelfde bureau kruipt!
je bent niet de enige hoor, probeer het eens.
kijk eens naar de onbeschrijfelijke paniek die uitbreekt wanneer je eens achter het bureau van je collega gaat zitten,
of tijdens de lunch een pakje fristie leegtrekt alsof het je eerste drankje in 2 dagen is.
De verbaasde blik in hun ogen zal goud waard zijn..
alle stoppen slaan op hol en ze krijgen het in hun koppie niet voor elkaar ,
totale paniek breekt uit. want dat hoort niet..
Ik zou graag de strijd aan gaan met de gewoonte,
de routine verbreken maar ik ben bang dat het blijft bij net iets te hard rijden,
of een keer te beginnen met het toetje en dan je biefstuk.
ben bang dat het blijft bij de droom om een keer de rotonde links om te nemen,
of het besluit om alleen op zaterdag en zondag te werken,
elke dag jarig zijn behalve op de dag dat je geen zin hebt en wijn bij je ontbijt.
toch ben ik sinds een paar maanden bekend met iets nieuws,
iets dat mijn stoutste dromen overtreft,
een ongekend sterk wapen in de strijd tegen routine en gewoontes.
iets dat alle verwachtingen overtreft.
voor mijn iets weergaloos nieuws. onvoorspelbaar als een regenbui in augustus,
een zonnige dag in december en energiek als de zon.
het enige voorspelbare dat het met zich meebrengt is dat ik gegarandeerd om 22.00
uitgeteld en totaal ship wrecked op de bank plof.
Als Robinson Crusoe na 3 jaar op een onbewoond eiland met als enige gezelschap zijn eerst gevangen visje, of misschien ben ik wel in de staat van het eerst gevangen visje
van robinson na 3 jaar. ik weet het niet..
ik lig daar alsof ik 3 marathons gelopen heb maar ik voel me top,
voldaan en uiterst gelukkig.
en ik voel mn lichaam niet meer..
ik zit onder het eten, en het huis ligt vol speelgoed.
als ik op de bank plof prikt de controller van de WI in mn rug
en trek ik de roze prinsessendeken over mn vermoeide voeten.
Ik geniet van de serene rust en kijk naar de maan..
fijn dat sommige dingen het zelfde zijn, er altijd zijn, ook al zie je soms niet.
ik verlang naar een kleine gewoonte, die er nog niet zo lang geleden in is geslopen,
gewoon naast de zelfde man te kruipen,
waar ik al een tijdje buitengewoon gek op ben.
woensdag, september 29, 2010
Stralen
In alleen de stilte,
van mijn eigen gedachten
zou ik mezelf af kunnen vragen
wat dat gene is wat mij mij maakt.
Alleen in de ruimte
van mijn eigen gedachten
zou ik mezelf kunnen laten wandelen,
om te zien wat mij mij maakt.
Maar zo diep zal ik nooit gaan.
Want als ik in alle stilte
door de ramen naar binnen kijk,
zie ik slechts de reflectie,
van de dingen die me verdrietig maken.
Ze zullen me verblinden
Als ik verder kijk,
zal ik slechts de schaduw zien
van mijn angsten die het verdriet overschaduwen.
Er is hierbinnen geen plaats om me te verschuilen.
Daarom besluit ik
deze gevoelens
aan de buitenkant te dragen,
daar waar het straalt en schittert.
Waar het mij mij maakt.
van mijn eigen gedachten
zou ik mezelf af kunnen vragen
wat dat gene is wat mij mij maakt.
Alleen in de ruimte
van mijn eigen gedachten
zou ik mezelf kunnen laten wandelen,
om te zien wat mij mij maakt.
Maar zo diep zal ik nooit gaan.
Want als ik in alle stilte
door de ramen naar binnen kijk,
zie ik slechts de reflectie,
van de dingen die me verdrietig maken.
Ze zullen me verblinden
Als ik verder kijk,
zal ik slechts de schaduw zien
van mijn angsten die het verdriet overschaduwen.
Er is hierbinnen geen plaats om me te verschuilen.
Daarom besluit ik
deze gevoelens
aan de buitenkant te dragen,
daar waar het straalt en schittert.
Waar het mij mij maakt.
vrijdag, juli 23, 2010
vergankelijkheid
Mijn wimpers als kleine wigwams op het randje van mijn ooglid aan elkaar geplakt met mascara, De andere overige mascara onder mn ogen. misschien ook een beetje op mijn wangen want het verdriet was heel groot..
Links van mij een choco-lonely reep Puur met 90% cacoa of tenminste het folietje en de verpakking waar een reep inzat, rechts een groot glas wijn.
en niet met een lullig laagje, nee gewoon tot de nok toe aan gevuld!
Ik nip zonder mijn glas met mijn handen aan te hoeven raken van mijn wijntje.
nessun dorma klinkt dramatisch door de boxen door mijn huiskamer welke nu tot in elke vierkante centimeter gevult is met drama.
ik ben voor deze bijzondere gelegenheid lief voor mezelf geweest en heb een goede fles gekocht.
Chablis uit 1996.
gelukkig nog net niet het geboorte jaar van mijn opvolgster.
het nieuwe sieraad van mijn ex..
als een IWC portugieser draagt hij haar aan zijn arm door de stad om mee te pronken.
Ik was uit de collectie van vorrig seisoen.
En zo word je dus ingeruild waar je naast staat..
als jonger exemplaar voor een nog jonger exemplaar.
wat moet zijn eerste ex zich nu oud voelen!
Ik mag dus eigenlijk niet klagen, er is iemand die zich nu nog rotter voelt
Na mijn denksessie van vanavond moet ik het volgende concluderen;
Mannen ontwikkelen zich sneller op het ene gebied dan op het andere..
ze verslijten bvb meer nieuwe vriendinnen dan sokken...
nee.. correctie ze verslijten ze niet minder..
Ik bedoel eigenlijk dat ze hun vriendinnen sneller weg doen dan hun sokken..
En van sommige durf ik de bewering aan dat ze vaker van vriendin wisselen dan van boxershort.
Volgens mijn vriendinnen mag ik pas weer met hem praten als hij
fatsoenlijke en waardige omgansvormen weet te hanteren. Als hij me kan behandelen op de manier die ik volgens hen verdien.
Oh en when is that going to happen??
is this realistic anyway?
Als hij dat kan, fatsoenlijke omgansvormen hanteren.., waar ik wel hoop op heb,
waarom heeft hij dat dan niet eerder gedaan? Waarom heeft hij niet laten zien dat hij het kan??
een zwaarmoedig donker gevoel dat ik altijd heb als ik het antwoord wel weet maar liever niet onder ogen zie, zakt mij diep in mijn schoenen... dieper kan het niet zakken.. want onder mijn schoenen is even niets..
Mijn schoenen die op de grond zouden moeten staan die zojuis onder mijn voeten is weggemaaid.
Hij heeft het niet, ja.. nou hij heeft het wel.. maar..
Niet voor mij. en dat is pijnlijk.
De waarheid is soms zo pijnlijk omdat het niet het mooie sprookje is waarin ik zo graag geloofd had.. en ik vraag mij af hoe vaak ik dit nog onder ogen moet zien voordat ik stop met geloven.
Nadat mijn ouders mij op mijn 6e tijdens een koude december avond vertelde dat papa en mama sinterklaas waren, en dat de sint dus niet echt bestond in de hoedanigheid die ik kende.. met baard enzo en met ontelbare hoeveelheid aan pieten, heb ik mijzelf nog een kleine 3 jaar in stilte verwonderd over het prachtige feit dat MIJN ouders dus sinterklaas waren!
Ik lag snachts uren wakker met de vraag hoe mijn vader wist wat alle kinderen in de hele wereld wilde en wat mijn moeders rol was in dit hele verhaal.. schreef ze het allemaal op of was mijn moeder, naast dat ze mijn moeder was ook de inpakpiet, vergeetmenietpiet, williewortelpiet en opperpiet in 1?? Ook twijfelde ik sterk aan de echte leeftijd van mijn ouders, of was dit iets wat overgedragen werd van generatie op generatie want ik zou dan de eerste vrouwelijke sinterklaas worden.. hoe ging ik dat op school uitleggen?
Ik heb ooit overwogen een brief te schrijven naar Paul Jambers (Ik hoorde hem al met zware doorrookte stem en adem riekend naar wiskey de vele beeldbuiskijkers toe spreken..
11 maanden in het jaar gewone mensen, ouders van 4 kinderen, maar in december transformeerden zij jaren lang in het grootste geheim tot sint niclaas en zwarte piet) maar ik had mijn ouders beloofd dit geheim te houden..
als ik nu naar foto's kijk uit die tijd van mijn jeugd zie ik er beroerd uit..
ik sliep ook echt heel weinig.. het was een zware last maar na 3 jaar maakte ik het bespreekbaar na het verzamelen van moed. De vragen werden me te veel evenals het zwijgen over dit grootse geheim tegenover alles en iedereen die ik liefhad..
Uiteindelijk bleek alles 1 grote deceptie.. nog nooit was ik zo teleurgesteld in de waarheid.
tot nu dan
toch geef ik niet toe aan de waarheid. vandaag nog niet..
Vandaag wil ik me laten toezingen door de liefdesverhalen van Puccini, en wil ik verdrinken in mijn wijn.
morgen weer een dag.
Ik zal voor mezelf opkomen en
strijdlustig als ik ben, zoeken naar een oplossing.
Ik zal vechten voor het kleinste beetje liefde dat ik kan vinden..
met of zonder mooi lint van omgansvormen eromheen.. I'll fight.
liefde is liefde en juist in de puurste vorm vind ik het mooi.
ik hield nooit van tierelantijnen.
Nou is het zo dat je omgangsvormen niet kan kopen in een pakje van 12.
Dus zal ik mijzelf de komende tijd blijven kwellen met de hoop op beterschap.
beterschap die niet weggelegt is voor mij.
mijn hoofd weet het
mijn hart wil er niet aan toe geven.
Why do I keep hitting myself with a hammer?
Because it feels so nice when I stop.
Ik zal mij moeten schikken in de vergankelijkheid.
Vanavond droom ik over de prins op het witte paard.
Als alle leuke mannen die ik heb versleten als sokken het niet waren,
hoe leuk moet mijn echte droomman dan wel niet zijn!
wat zal deze man mij gelukkig gaan maken!
Ik hou nu al van hem!
Links van mij een choco-lonely reep Puur met 90% cacoa of tenminste het folietje en de verpakking waar een reep inzat, rechts een groot glas wijn.
en niet met een lullig laagje, nee gewoon tot de nok toe aan gevuld!
Ik nip zonder mijn glas met mijn handen aan te hoeven raken van mijn wijntje.
nessun dorma klinkt dramatisch door de boxen door mijn huiskamer welke nu tot in elke vierkante centimeter gevult is met drama.
ik ben voor deze bijzondere gelegenheid lief voor mezelf geweest en heb een goede fles gekocht.
Chablis uit 1996.
gelukkig nog net niet het geboorte jaar van mijn opvolgster.
het nieuwe sieraad van mijn ex..
als een IWC portugieser draagt hij haar aan zijn arm door de stad om mee te pronken.
Ik was uit de collectie van vorrig seisoen.
En zo word je dus ingeruild waar je naast staat..
als jonger exemplaar voor een nog jonger exemplaar.
wat moet zijn eerste ex zich nu oud voelen!
Ik mag dus eigenlijk niet klagen, er is iemand die zich nu nog rotter voelt
Na mijn denksessie van vanavond moet ik het volgende concluderen;
Mannen ontwikkelen zich sneller op het ene gebied dan op het andere..
ze verslijten bvb meer nieuwe vriendinnen dan sokken...
nee.. correctie ze verslijten ze niet minder..
Ik bedoel eigenlijk dat ze hun vriendinnen sneller weg doen dan hun sokken..
En van sommige durf ik de bewering aan dat ze vaker van vriendin wisselen dan van boxershort.
Volgens mijn vriendinnen mag ik pas weer met hem praten als hij
fatsoenlijke en waardige omgansvormen weet te hanteren. Als hij me kan behandelen op de manier die ik volgens hen verdien.
Oh en when is that going to happen??
is this realistic anyway?
Als hij dat kan, fatsoenlijke omgansvormen hanteren.., waar ik wel hoop op heb,
waarom heeft hij dat dan niet eerder gedaan? Waarom heeft hij niet laten zien dat hij het kan??
een zwaarmoedig donker gevoel dat ik altijd heb als ik het antwoord wel weet maar liever niet onder ogen zie, zakt mij diep in mijn schoenen... dieper kan het niet zakken.. want onder mijn schoenen is even niets..
Mijn schoenen die op de grond zouden moeten staan die zojuis onder mijn voeten is weggemaaid.
Hij heeft het niet, ja.. nou hij heeft het wel.. maar..
Niet voor mij. en dat is pijnlijk.
De waarheid is soms zo pijnlijk omdat het niet het mooie sprookje is waarin ik zo graag geloofd had.. en ik vraag mij af hoe vaak ik dit nog onder ogen moet zien voordat ik stop met geloven.
Nadat mijn ouders mij op mijn 6e tijdens een koude december avond vertelde dat papa en mama sinterklaas waren, en dat de sint dus niet echt bestond in de hoedanigheid die ik kende.. met baard enzo en met ontelbare hoeveelheid aan pieten, heb ik mijzelf nog een kleine 3 jaar in stilte verwonderd over het prachtige feit dat MIJN ouders dus sinterklaas waren!
Ik lag snachts uren wakker met de vraag hoe mijn vader wist wat alle kinderen in de hele wereld wilde en wat mijn moeders rol was in dit hele verhaal.. schreef ze het allemaal op of was mijn moeder, naast dat ze mijn moeder was ook de inpakpiet, vergeetmenietpiet, williewortelpiet en opperpiet in 1?? Ook twijfelde ik sterk aan de echte leeftijd van mijn ouders, of was dit iets wat overgedragen werd van generatie op generatie want ik zou dan de eerste vrouwelijke sinterklaas worden.. hoe ging ik dat op school uitleggen?
Ik heb ooit overwogen een brief te schrijven naar Paul Jambers (Ik hoorde hem al met zware doorrookte stem en adem riekend naar wiskey de vele beeldbuiskijkers toe spreken..
11 maanden in het jaar gewone mensen, ouders van 4 kinderen, maar in december transformeerden zij jaren lang in het grootste geheim tot sint niclaas en zwarte piet) maar ik had mijn ouders beloofd dit geheim te houden..
als ik nu naar foto's kijk uit die tijd van mijn jeugd zie ik er beroerd uit..
ik sliep ook echt heel weinig.. het was een zware last maar na 3 jaar maakte ik het bespreekbaar na het verzamelen van moed. De vragen werden me te veel evenals het zwijgen over dit grootse geheim tegenover alles en iedereen die ik liefhad..
Uiteindelijk bleek alles 1 grote deceptie.. nog nooit was ik zo teleurgesteld in de waarheid.
tot nu dan
toch geef ik niet toe aan de waarheid. vandaag nog niet..
Vandaag wil ik me laten toezingen door de liefdesverhalen van Puccini, en wil ik verdrinken in mijn wijn.
morgen weer een dag.
Ik zal voor mezelf opkomen en
strijdlustig als ik ben, zoeken naar een oplossing.
Ik zal vechten voor het kleinste beetje liefde dat ik kan vinden..
met of zonder mooi lint van omgansvormen eromheen.. I'll fight.
liefde is liefde en juist in de puurste vorm vind ik het mooi.
ik hield nooit van tierelantijnen.
Nou is het zo dat je omgangsvormen niet kan kopen in een pakje van 12.
Dus zal ik mijzelf de komende tijd blijven kwellen met de hoop op beterschap.
beterschap die niet weggelegt is voor mij.
mijn hoofd weet het
mijn hart wil er niet aan toe geven.
Why do I keep hitting myself with a hammer?
Because it feels so nice when I stop.
Ik zal mij moeten schikken in de vergankelijkheid.
Vanavond droom ik over de prins op het witte paard.
Als alle leuke mannen die ik heb versleten als sokken het niet waren,
hoe leuk moet mijn echte droomman dan wel niet zijn!
wat zal deze man mij gelukkig gaan maken!
Ik hou nu al van hem!
overgave
Je woorden zijn zwaar.
Dat is waarom vogels
niet spreken,
anders kunnen ze niet
vliegen.
Houden van is
licht.
Daarom denken we,
aan vlinders.
Ik hang stil
in de lucht biddend
als een vogel,
licht als een
vlinder.
Een schot
maakt me zwaar,
en trekt me
naar de aarde.
Als regen op het droge
vruchtbare zand.
Wat gulzig bezit van me neemt.
Zoals jij bezit neemt
van mij
En me vleugels geeft
Dat is waarom vogels
niet spreken,
anders kunnen ze niet
vliegen.
Houden van is
licht.
Daarom denken we,
aan vlinders.
Ik hang stil
in de lucht biddend
als een vogel,
licht als een
vlinder.
Een schot
maakt me zwaar,
en trekt me
naar de aarde.
Als regen op het droge
vruchtbare zand.
Wat gulzig bezit van me neemt.
Zoals jij bezit neemt
van mij
En me vleugels geeft
maandag, mei 31, 2010
one night in Eindhoven
oh waar ben ik..
en wat doet mijn hoofd pijn..
en ik dacht net nog dat het allemaal zo erg mee zou vallen.. en dat alles goed zou komen.. warm.. ik draai mezelf om.. oei .. niet goed.. vooral niet draaien besluit ik..
mischien moet ik ook water drinken..mijn lippen maken smakkende bewegingen maar de binnekant van mijn bek is zo vertieftes droog! ik proef met mijn verfijnde smaak dooie rat in mn mond.. dit is zo niet fijn..
niet goed! tot overmaat van ramp merk ik bij mijn 2e poging om naar een kouder deel van het bed te rollen dat daar iemand ligt!!.. zal ook wel zijn bed zijn denk ik.. dit is zo heel erg niet goed..
hoe laat is het?.. ik moet iets van water drinken want mijn mond lijkt wel op een droge boterham met oude kaas en schimmel..
waarom kon ik ook al niet naar het koudere deel van het bed.. oja daar lag iemand..
en ik moest vooral stil blijven liggen.. mn hoofd..
probeer me wanhopig iets te herrinneren van gister avond..het was leuk geloof ik, maar ineens werden we eruit gezet.. vraag me af waarom? maar denken doet op dit moment erg veel pijn dus probeer maar even verder te slapen.. dorst .. nog steeds..
smakkend en stinkend sleep ik mij naar de toilet van het studentenhuis waarin ik wakkker ben geworden.Ik probeer wanhopig de omgeving in de op te nemen maar mijn adaptatie vermogen is op dit moemnt nihil.. toch lijkt dit in geen opzicht op het kasteel wat ik voor ogen had van mijn droomprins.. de droomprins was ook al niet helemaal hoe ik hem bedacht had in werkelijkheid geloof ik..
dus gisteravond was een kleine deceptie.. voor mij in iedergeval.. voor hem denk ik ook.. gezien de slechte toestand van mijn gezicht ( nog maar te zwijgen over de geur die ik uitstraal) kan zelfs iemand met heel veel fantasie niets prinsesserigs maken.. not even een 2e hands jonkvrouw.. de brandstapel zou eerder een gedachte kunnen zijn bij het zien van mijn verschijning.
en dan voel ik het! ja hoor daar gaan we dan..
als een golvende beweging startend in mijn tenen, die zich dan door mijn weke knieen, ruggemerg, en hals naar mijn mond begeeft.. speeksel loopt in overvloed mijn mond in, die op zin beurt in in navolging van de eerder genoemde beweging opend en ja hoor.. ik hang kotstend boven de wc tussen te veel corporale spreuken. ik begrijp ze even niet maar verzeker mezelf dat dat later wel komt..wat het er allemaal niet beter op maakt.daar sta ik dan.. in een te groot overhemd op mn teentjes.. als een zwaantje tussen het pek.. handjes tegen de muur geklemt en weer start de beweging vanuit mijn tenen.. de rest van mijn lichaam volgt gretig... t
erwijl ik mijn haar wegstrijk van mijn plakkerige voorhoofd, gevolgt door de ietswat ongecontroleerde beweging van de achterkant van mijn hand, waarmee ik het laatste stukje overgebleven half verteerde friet van mijn lippen wrijf loop ik de toilet uit...
en bots ik tegen wat ik gister avond nog aanmerkte als man-van-mijn-dromen-maar-waar-ik-nu -sterk-aan-twijfel zijn moeder!! what de fuck doet die hier nou? moederdag met het dispuut? oh ja hel leuk..
ik moet weg hier!is this hell? did I die last night? Goede morgen, ik ben uhh... het meisje in het overhemt van uw zoon en ik ben zo weg!.. laten we het hier bij houden. voorzichtig omdraaien, niet omvallen rechtop bljven staan en zo gewoon mogelijk weglopen.. en douchen!
man-van-mijn-dromen-maar-waar-ik-nu-sterker-dan-ooit-aan-twijfel ligt in niet veel betere toestand en iets wat genante positie als neergeschoten wild in zijn bed.. He hallo.. uh.. waar liggen je handdoeken? en de PCM? je moeder staat beneden in je huis.. denk meld het je even..
er komen zoveel vragen in me op op dat moment dat het pijn doet.. nog meer pijn. hoe kom ik snel hier weg? hoe voorkom ik dat ik beneden niet nogeens tegen mams lief aanloop? hoe ga ik in godsnaam rijden? waar is de autosleutel? waar is mn telefoon? mijn kleren?
rondkijkend in de kamer kan ik het meeste nog vinden en mijn lingerie had ik gelukkig nog aan.. (scheelt weer een heleboel vragen) de vraag wat we hebben gegeten is 5 min gelden ruimschoots beantwoord en word nu bevestigd door de sate vlek in mijn jeans..
waar zijn mn vriendinnetjes?.. smsjes van adressen vind ik gelukkig later per sms en het verzoek om ze daar op te halen in mijn gsm die ik weer onder het bed vond.. bukken is niet fijn en ik vraag me af waar man-van-mijn-dromen-maar-waar-ik-nu-heel-sterk-veel-sterker-dan ooit-ever-ever-ever-aan-twijfel blijft met de PCM!
stukje bij beetje raap ik in 5 min mijn leven een beetje bij elkaar (mn waardigheid in 1001 stukjes daargelaten) en smeer ik iets op mn hoofd zodat ik enigsinds levend lijk (levend lijk) veel parfum helpt tegen de drank lucht die uit mijn porien komt.. denk ik..maar maakt me tegelijkertijd ook zo misselijk dat het in mijn tenen al weer bgint te tintelen.. ondertussen heeft het orkest in mijn hoofd een bastrompet en groter slagwerk aan laten rukken en repeteerd er lustig op los..
ik moet echt gaan.. sorry,ja was heel gezellig.. we bellen..dankje voor het slapen..
en wat doet mijn hoofd pijn..
en ik dacht net nog dat het allemaal zo erg mee zou vallen.. en dat alles goed zou komen.. warm.. ik draai mezelf om.. oei .. niet goed.. vooral niet draaien besluit ik..
mischien moet ik ook water drinken..mijn lippen maken smakkende bewegingen maar de binnekant van mijn bek is zo vertieftes droog! ik proef met mijn verfijnde smaak dooie rat in mn mond.. dit is zo niet fijn..
niet goed! tot overmaat van ramp merk ik bij mijn 2e poging om naar een kouder deel van het bed te rollen dat daar iemand ligt!!.. zal ook wel zijn bed zijn denk ik.. dit is zo heel erg niet goed..
hoe laat is het?.. ik moet iets van water drinken want mijn mond lijkt wel op een droge boterham met oude kaas en schimmel..
waarom kon ik ook al niet naar het koudere deel van het bed.. oja daar lag iemand..
en ik moest vooral stil blijven liggen.. mn hoofd..
probeer me wanhopig iets te herrinneren van gister avond..het was leuk geloof ik, maar ineens werden we eruit gezet.. vraag me af waarom? maar denken doet op dit moment erg veel pijn dus probeer maar even verder te slapen.. dorst .. nog steeds..
smakkend en stinkend sleep ik mij naar de toilet van het studentenhuis waarin ik wakkker ben geworden.Ik probeer wanhopig de omgeving in de op te nemen maar mijn adaptatie vermogen is op dit moemnt nihil.. toch lijkt dit in geen opzicht op het kasteel wat ik voor ogen had van mijn droomprins.. de droomprins was ook al niet helemaal hoe ik hem bedacht had in werkelijkheid geloof ik..
dus gisteravond was een kleine deceptie.. voor mij in iedergeval.. voor hem denk ik ook.. gezien de slechte toestand van mijn gezicht ( nog maar te zwijgen over de geur die ik uitstraal) kan zelfs iemand met heel veel fantasie niets prinsesserigs maken.. not even een 2e hands jonkvrouw.. de brandstapel zou eerder een gedachte kunnen zijn bij het zien van mijn verschijning.
en dan voel ik het! ja hoor daar gaan we dan..
als een golvende beweging startend in mijn tenen, die zich dan door mijn weke knieen, ruggemerg, en hals naar mijn mond begeeft.. speeksel loopt in overvloed mijn mond in, die op zin beurt in in navolging van de eerder genoemde beweging opend en ja hoor.. ik hang kotstend boven de wc tussen te veel corporale spreuken. ik begrijp ze even niet maar verzeker mezelf dat dat later wel komt..wat het er allemaal niet beter op maakt.daar sta ik dan.. in een te groot overhemd op mn teentjes.. als een zwaantje tussen het pek.. handjes tegen de muur geklemt en weer start de beweging vanuit mijn tenen.. de rest van mijn lichaam volgt gretig... t
erwijl ik mijn haar wegstrijk van mijn plakkerige voorhoofd, gevolgt door de ietswat ongecontroleerde beweging van de achterkant van mijn hand, waarmee ik het laatste stukje overgebleven half verteerde friet van mijn lippen wrijf loop ik de toilet uit...
en bots ik tegen wat ik gister avond nog aanmerkte als man-van-mijn-dromen-maar-waar-ik-nu -sterk-aan-twijfel zijn moeder!! what de fuck doet die hier nou? moederdag met het dispuut? oh ja hel leuk..
ik moet weg hier!is this hell? did I die last night? Goede morgen, ik ben uhh... het meisje in het overhemt van uw zoon en ik ben zo weg!.. laten we het hier bij houden. voorzichtig omdraaien, niet omvallen rechtop bljven staan en zo gewoon mogelijk weglopen.. en douchen!
man-van-mijn-dromen-maar-waar-ik-nu-sterker-dan-ooit-aan-twijfel ligt in niet veel betere toestand en iets wat genante positie als neergeschoten wild in zijn bed.. He hallo.. uh.. waar liggen je handdoeken? en de PCM? je moeder staat beneden in je huis.. denk meld het je even..
er komen zoveel vragen in me op op dat moment dat het pijn doet.. nog meer pijn. hoe kom ik snel hier weg? hoe voorkom ik dat ik beneden niet nogeens tegen mams lief aanloop? hoe ga ik in godsnaam rijden? waar is de autosleutel? waar is mn telefoon? mijn kleren?
rondkijkend in de kamer kan ik het meeste nog vinden en mijn lingerie had ik gelukkig nog aan.. (scheelt weer een heleboel vragen) de vraag wat we hebben gegeten is 5 min gelden ruimschoots beantwoord en word nu bevestigd door de sate vlek in mijn jeans..
waar zijn mn vriendinnetjes?.. smsjes van adressen vind ik gelukkig later per sms en het verzoek om ze daar op te halen in mijn gsm die ik weer onder het bed vond.. bukken is niet fijn en ik vraag me af waar man-van-mijn-dromen-maar-waar-ik-nu-heel-sterk-veel-sterker-dan ooit-ever-ever-ever-aan-twijfel blijft met de PCM!
stukje bij beetje raap ik in 5 min mijn leven een beetje bij elkaar (mn waardigheid in 1001 stukjes daargelaten) en smeer ik iets op mn hoofd zodat ik enigsinds levend lijk (levend lijk) veel parfum helpt tegen de drank lucht die uit mijn porien komt.. denk ik..maar maakt me tegelijkertijd ook zo misselijk dat het in mijn tenen al weer bgint te tintelen.. ondertussen heeft het orkest in mijn hoofd een bastrompet en groter slagwerk aan laten rukken en repeteerd er lustig op los..
ik moet echt gaan.. sorry,ja was heel gezellig.. we bellen..dankje voor het slapen..
Abonneren op:
Posts (Atom)