hymne

's morgens is het duidelijk
Bij de zon overgoten velden  
en bij van de geur van wijn 
droomde ik van jou
Ik prevel waanzin

Deze woorden
hymne van liefde 

's morgens is het duidelijk
tussen de velden van koren 

overstijgt mijn lot de dromen
daar mijn lot werd geboren
alvoor wij wisten dat het zou zijn
Bitter zonder jou.

En dit hart geeft woorden
een zoet drama
Woorden van mij
Met liefde
zo sterk, zo groot
Het steekt in mijn hart

 Deze woorden
hymne van liefde

Stukje wonderland

De Overture van  Tchaikovsky duurt 17 min, de versie op mijn i-phone dan in ieder geval.
de weg van station Sloterdijk naar college duurt ook precies 17 min. Mits ik achterna gezeten word door  de kanonnen Tchaikovsky. zo niet duurt het ietsjes langer.

De overture begint relatief rustig wanneer ik met de rest van Amsterdam en Haarlem mijn best doe niet over mijn nek te gaan van de ochtend adem van de mensen naast me. De mengelmoes van verschillende geuren zoals haargel, tandpasta, ongepoetste tanden, eau de toilette, deodorant, geen deodorant, ochtend sigaretten, wringt zichzelf in mijn neusgaten en geeft mijn hersenen de prikkel om heel hard weg te rennen. zelfbescherming.. vlucht reactie heeft geen zin, ik moet, vecht reactie lijkt me erg onhandig, ik moet nog vaker. (elke ochtend blijf ik braaf staan en houd ik mijn primaire reactie in bedwang.. ik heb Tchaikovsky)

De man naast me, afgetrapte donkerbruine suède schoenen en lange camel trenchcoat, acte-tas met versleten handvat, groene broodtrommel met gele elastiek, goedkope aftershave en nerdy bril heeft zijn haar voorzien van haargel op de plekken die hij in de spiegel kon zien, het haar in zijn nek zit nog ongekamt donzig en pluizig door elkaar. de lieverd, hij slaapt dus op zijn rug. (dan snurkt hij vast heel erg, wat zijn vrouw dan dus maximaal irriteert want dan kan ze niet slapen, ze ligt dus waarschijnlijk ver van hem af, met haar rug naar hem toe, benen opgetrokken en armen gekruist voor haar borst. met norse blik valt ze in slaap. De arme man word uiteindelijk wakker naast een chagrijnig hoofd en vertrekt het liefst zo snel mogelijk naar zijn werk..)

De man kijkt bijna boos in de krant (ik word er bijna een beetje bang van), aan zijn blik te zien is er veel slecht nieuws (of het is zijn vrouw die snurkt, kan ook) waardoor hij net niet ziet hoe sprookjesachtig mooi de zon vandaag op komt.
En geloof mij, met Tchaikovsky komt de zon oh zo mooi op. Hij reist heldhaftig en tergend langzaam als een bruidegom met bindings-angst richting het altaar, boven de horizon uit. Strijdlustig verheven boven al het aardse! En dat om vandaag de hele dag voor ons de grijze koude stad te voorzien van licht, warmte en zonneschijn (in mijn wonderland schijnt de zon elke dag, in Nederland niet daar ben ik me van bewust.) Wanneer ook het onderste randje van de zon boven de horizon vervuiling is opgestegen En de bruidegom "JA" heeft gezegt tegen de dag klinkt de triompf door de muziek heen! De dag heeft zijn eerste heldhaftige strijd geleverd. HULDE!
Ik glimlach en ben trots, ik voel me opgetogen over dit mooie begin van de dag.

Het meisje voor me in iets te strakke roze broek en met dito kleur tas lijkt dit volledig te ontgaan, ze wiebelt van het ene been op het andere been. Als een flamingo met restless-legs. Ze wil graag als eerste in de metro denk ik, en ze ziet er uit alsof ze bereid is om er voor te springen om dat te bereiken, ze ziet er zelfs zo uit dat ik het vermoeden heb dat ze dat al meerderde malen geprobeerd heeft. (en ik houd echt wel van roze maar werd hier niet zo vrolijk van)
De muziek klinkt zwaar en vol treurnis.. als de metro arriveert zelfs onheilspellend. onrust op het perron.. in sommige ogen is paniek te zien.. de blazers in het orkest treuren met angstige ondertoon mee. Tijdens het instappen is er strijd, is dit de laatste metro aller tijden? waarom wil iedereen mee? (de zon is toch net prachtig opgekomen? vergaat vandaag de wereld? stond dat in de krant vanmorgen, kijkt iedereen daarom zo verdrietig ontevreden en boos?) de zware bassen zwellen aan de violen spelen onrustig en de ondertoon van de muziek is ernstig. De deuren sluiten. iedereen kon mee. een zucht van verlichting. bij tchaikovsky stilte..

Maar daar klinkt wederom triomf, tromgeroffel en een vrolijk noot. We zijn onderweg. We hebben het allemaal gered, ik zie de suède schoenen van de man die op z'n rug slaapt en ruik het angstzweet van het spoor minnende flamingo meisje.
Minuten lang reizen we gezamelijk door de tijd, terwijl de zon verder op komt, de muziek aanzwelt, violen, bassen, trompet. De dwarsfluit fluistert me zacht in mijn oor dat gevaar op de loer ligt.. Station heemstedestraat. de deuren gaan open.

warmte straalt op mijn gezicht, meer triomf...
De bas dreunt terwijl de metro haar deuren sluit, mij achterlatend op het lege grijze station. Het bezielende gefluister van de dwarsfluit vervaagt met het wegrijden van de metro.
De violen worden onrustig en gaan sneller en harder spelen. Als een echte assepoester schrijd ik van de betonnen trap af. (bijna altijd zonder mijn schoentje te verliezen), ik zweef door de poortjes, elke vijand achter me gelaten. De muziek is even vriendelijk maar met haastige ondertoon. De laatste strijd voor me, optijd bij college verschijnen. bassen knallen BAM BAM BAM, violen zwellen aan, snerpend, bijna snijdend door de ziel. Mijn hartslag versnelt op het tempo waarop het slagwerk versneld en het fluitorkest word op volle toeren aangeblazen, Ik moet even diep in ademen.. het orgel word bespeeld alsof de toetsenist zijn laaste stuk speelt om de wereld te redden, kanonnen worden aan de zijkanten ingezet om de urgentie van haast kracht bij te zetten. slagwerk. harder, alles speelt op elkaar in, door elkaar heen. elkaar aanvullend, overtreffend. De stoplichten springen op groen, de muziek accelereert ik vlieg over de wegen. getilt door alles wat energie geeft en ik ga het halen...

Al mijn obstakels en vijanden achter me gelaten, zoals in elk sprookje, stervend met de opkomst van triomf in elk stuk. de toren waarin al het slechte zich huisvestte stort in, en met het instorte van de toren verdwijnt het gevaar uit de muziek en uit het wonderland. Al het donkere word licht en waar duisternis was groeien nu ineens de mooiste kleine bloemetjes, op de achtergrond veranderd de toren in puin en het puin in stof en het stof in een witte wolk waarachter de zon schijnt waardoor zelfs het laatste wolkje uiteindelijk verdwijnt. klokken klinken.

hoogtepunt.. triomf zoals ik dan vanmorgen nog niet ervaren heb, ik slinger in een vloeiende beweging mijn pasje door de schooldeur heen, de deur vliegt open en Tchaikovsky sluit af met een gong.
stilte.

8:30 uur college communicatie. onderwerp: slecht nieuws gesprek.

Hoe vertel je iemand dat de wereld vandaag niet vergaat?

Fluister mij

Vertel aan mij
Over de sfeer van mijn geur
Over de kleur van mijn stem
De stem van mijn tred waarmee
Ik naar je toe kom
Of langs je vlucht in stappen
Vol kracht
Neurie zacht voor mij
Het ritme van mijn zwakte
Beschrijf een schilderij
Van mij,
zoals ik de wereld zie,
Maar van mezelf niet ken
Beschrijf me
Wie ik in jou leven ben

De heuvels en het zand

De warmte geeft het bestaan de lichtheid van vleugels, lichamen bewegen

glanzend verscholen tussen het zand in de heuvels. Slechts nog zuchten en woorden verzwegen

Vinden zij vruchten van weelde en vol vocht..
Om veel meer in haar te ontdekken dan iemand ooit mocht.

resume 1

al een heel jaar voorbij, 
reden voor een klein resume, 
even wat dingen op een rij 

1e jaars dat waren "wij", 
de oudere jaars dat waren "zij" 

in 1 jaar de weg belopen van 'wij' naar 'zij' 
 gelopen van, 
toeschouwer, naar iemand die participeren kan. 

allemaal hebben we dit jaar 
een eerste geboorte beleefd. 
dankbare blikken ontvangen 
omdat gewaardeerd word wat je geeft. 

we hebben mooie, 
maar ook spannende vrolijke 
en emotionele momenten gekend. 
maar ook ervaren dat je nooit alleen bent. 

er is een begin gemaakt 
naar waar we ooit willen zijn, 
klein begonnen 
om ooit op onze eigen manier heel groot te zijn

Nacht

Terwijl het vallen van de nacht 
met zijn duisternis 
de grote verschillen in status verdoezelt, 
en de geneugten op de vele pleinen 
ons ongeacht afkomst en ras binden, 
vallen wij uiteindelijk als gelijken in slaap


Tot de ochtend zich weer aandient 
en de wereld opnieuw in licht ontwaakt.
Met geen ander gezicht 
dan het je eerder die nacht deed vermoeden.


In het licht 
van de in aantocht zijnde morgenglorie
besef ik mij de schoonheid 
die de nacht in al zijn eenvoud 
met zich meebracht 
en sluit vrede 
met de duisternis.

Over datum

Rokjesdag vandaag, de zon schijnt en Nederland heeft zin in de zomer,
Ik ook. Dus laten we beginnen aan de lente.. De terrasjes roepen dus geef ik, hoog zwanger dat wel maar braaf gehoor!

Het geluid van mijn hakken een voor stampend en bijna bezwijkend onder m'n gewicht op de houte tredes galmt door het trappenhuis, aan mijn arm draag ik mijn leren hand tas.
Mijn onwijze buik in m’n rokje maakt dat ik niet te snel kan en loop als een dronken pinguin.
In een glimp zie ik het spiegelbeeld van mijn rode lippen in het raam. De zon weerkaatst in de zweetdruppeltjes op m’n voorhoofd en het zal niet lang meer duren of ook mijn blouse tekent donker af door het zweet op mijn rug. Ik glimlach als een hoer met kiespijn naar mijn spiegelbeeld.
 
Terwijl ik puffend hijgend en zwetend de laatste trap naar beneden af wil lopen voel ik het, warmte.
En het is niet die zelfde warmte die ik net op mijn gezicht voelde, de warmte van de zon.
Ik kan me namelijk niet voorstellen dat die langs mijn benen naar beneden loopt. Een donkere natte vlek breid zich voor mijn voeten uit en sijpelt over de eerste treden richting de voordeur. Toevallig, daar was ik ook naar opweg! maar ik heb zo het idee dat ik zojuist vertraging op heb gelopen.
 
Er schiet van alles door mijn hoofd, Is dit het? Even bedenk ik me dat ik al 3 weken braaf elke ochtend met veel moeite mijn benen scheer voor dit moment. Ik ben namelijk ruim 3 weken "over datum"

Hier sta ik dus, met gladde benen, op de trap, met m’n tas, in m’n pakje zonnebril op en op pumps te bevallen.
Oh mijn god, ik ga bevallen. Het is zover..
 
Nog staand op de trap met mijn gladde benen in gespreide stand zoek ik in mijn tas naar mijn mobieltje. het ziet er meer uit alsof ik onder schot word gehouden door het voltallige team van de FBI en word gevraagd het laatste beetje crack uit m'n tas te pakken.

Maar ik dwaal af.. help, waar is, ik realiseer me half dat ik huil, blij ben, in paniek ben en gestressed ben en nog steeds met mn benen wijd bovenaan de trap sta terwijl het vruchtwater al halverwege is. Die wedstrijd ga ik verliezen.. Ik voel, nee zie het aan m'n water!

ik ga nat maar in stijl de trap terug op om mij volledig te wijden aan de eindeloze klus die sinds enkele minuten dichterbij dan ooit voor mij ligt. Trede voor trede schieten de ramp scenario’s door mijn hoofd en bij elke trede lijkt er een nieuw rampscenario bij te komen.
 
Weer werp ik bij het opklauteren van de trap. een blik in de raam en zie mijn rode lippen. Ze zijn opgezet door het vocht wat ik al weken vasthoud en even zou ik mezelf sexy kunnen voelen met mijn Angelina Jolie look tja..in alle andere gevallen maar nu niet.. 

even schieten ook mijn borsten voorbij, die overgens expansioneel zijn gegroeid, gevolgd door de blik van mijn man. Ik hoor zijn stem terwijl ik aan zijn verlekkerde blik denk ' lieverd wat ben je toch sexy zwanger.' zwanger ben ik zeker, tenminste nog even..maar sexy voel ik me aller mist en geen rokjesdag of lippestift die daar invloed op heeft!

Maar de lente is begonnen,
En dit jaar als moeder.