Love song

I ran, to you, as fast as i can, to willow and weep, when you cry yourself to sleep.

I can tell you about the sun, while all you feel is rain, so i wont do that and share with you the pain.

We are so sure, this is so wrong, We will shout and laugh and sing a sad love song, the chorus and maybe twice the refrain.

Time will come not as fast as it went by.. But i promise you one day, the sun will make your tears run dry.

Mij

Zijn is niet slechts weinig,
noch is het minder,
onzeker of willoos,
Zijn is ernst en nu
herinnert zich
als het hart van de tijd

Zijn met jou is het licht
dat overal in mij
zijn centrum heeft

Een man
uit warmte, licht en geur gemaakt, met zacht geruis van zijden veren zijn vleugels om je schouders slaat

175.SPARK

Ik weet het niet zeker, of het haar half hoge roze laarzen waren, of de nonchalance en naïviteit waarmee ze snooki speelde. Maar ik zal haar nooit vergeten, ik zie haar nog steeds af en toe in mijn dromen daar op die speciale plek.


Daar stond ze dan, in een ruimte gevuld met ranzigheid zwetende stinkende novieten lijven en bier uit plastic bekertjes. Met grove en weinig liefdevolle vegen was haar gezicht met shrek groene creme ingesmeerd. Haar lange blonde haar, vlassig geworden door dagen van ontbering en weinig persoonlijke hygiëne zat in een slordige, maar ik zou zeggen nonchalante knoop, boven op haar hoofd gebonden met een fluoriderend roze elastiek. Bij het sporadisch schijnen van het daglicht in de ruimte was eveneens een roze waas in het blonde haar te zien waardoor ik de associatie met een suikerspin niet kon onderdrukken. Mede door de slierten bruine stroop die in dikke vol romige druppels op haar ranzige stinkende witte t-shirt kleefde. Op het T-shirt dat ze droeg met nummer 175. Daaronder in grote letters: SPARK. Ze speelde mee in een spel, waarin je een bekend persoon moest imiteren. Ze speelde Snooki, vol overgave geheel op eigen geïnterpreteerde wijze. Snooki zoals zelfs Snooki niet wist dat ze zo kon zijn. Ik zou haar vandaag de dag nog zo uit duizenden herkennen in een stadion vol Snookies. 175.SPARK.
Wars van populistische tv zenders als MTV, was mijn Snooki, Het meisje wat louter een karakter uit Greys Anatomy of How I met your mother met enig succes zou kunnen imiteren omdat dat de enige programma’s zijn die ze daadwerkelijk kijkt.


En dan nog ondanks haar weerzinwekkende verschijning de imitatie glansrijk zou laten slagen.


Glansrijk slagen in een wereld ver van hier. Dat was haar droom wanneer ze haar prachtige grijs blauwe ogen neersloeg om op te stijgen naar een wereld die voor iedereen onbekend en onbereikbaar is. Ver van deze realiteit, Een wereld met andere idealen. Dat is wat ze wil 175.SPARK. Blonde honing met snoei witte tanden. Tanden die ik die avond weinig zag, beschermt door haar donker roze schrale lippen. 175 SPARK mocht niet lachen. De lol en het plezier dat ze beleefde niet laten blijken. Maar haar gezicht sprak boekdelen. Ik mocht haar lezen. Ze Straalde. Ademend in de weeïge zoete geur van stroop, zweet bier en rook. En elke vierkante centimeter lucht in de donkere kroeg waar geen verenigingslijf of bier in plastic bekers oppervlakte in beslag nam vulde zich met geroezemoes van hese stemmen en corporaal geschreeuw.
Met haar slanke vieze vingers en nagels met zwarte randen strijkt ze een pluk door bier en stroop aan elkaar geplakt haar weg van haar voorhoofd, en terwijl ze dat deed, net voordat ze haar hoofd weer weg zou draaien de menigte in keek ze me aan, 1 enkele seconde kruisten onze blikken elkaar.


Het geroezemoes en geschreeuw om mij heen leek te vertragen en vervaagde naar de achtergrond, verdween uiteindelijk zelfs even helemaal. De donkere ruimte waarin we stonden leek 1 seconde leeg. In het midden een bundel van licht, waarin de dampen van de ruimte om haar heen een rokerige sfeer gaven. Alleen Snooki op haar half hoge roze laarzen op de lege houten dansvloer en ik. Haar grijs blauwe ogen priemde zich in de mijne en hielden mijn blik bijna onzichtbaar maar smekend vast, Alsof ze me wilde zeggen, “ zie mij en neem me mee.” Neem me mee uit dit volle stadion naar welke plek dan ook. Ik vermaak en red me wel.


En in die ene seconde nam ik haar mee.


Ik nam haar mee naar de toekomst, onze toekomst, waarin we beide onze idealen zouden nastreven. 1 seconde nam ik haar mee, mee naar Afrika, Waar ze tropenarts mocht zijn. Waar ze 4 jaar lang voor studeerde in Londen, terwijl ze daar een pracht tijd had, Maar nooit haar idealen vergat, in welk ranzig stinkend hok ze ook stond. Wie ze ook moest zijn. Later zou ze tropenarts worden. Dat was daar in onze toekomst haar verleden.


1 seconde lagen we samen in het gouden hoge savanne gras, dat door de wind een knisperend geluid verspreidde en keken we naar de vele sterren boven ons hoog in een serene pik zwarte hemel, zachtjes fluisterend in elkaars oor over hoe het leven in elkaar zit en hoe mooi de wereld is. 1 seconde was ik haar donkere droom man, en lag ze in mijn sterke donkere armen, en zoende ik haar 1 seconde met mijn volle lippen. Daar in het savanne gras. Ik en mijn blonde honing met snoei witte tanden. 1 seconde. Het geroezemoes en geschreeuw zwelt weer aan, de geur van alles om mij heen drong weer door tot diep in mijn neus en onze ogen vonden elkaar de rest van de avond niet meer.175.SPARK.Snooki.

hymne

's morgens is het duidelijk
Bij de zon overgoten velden  
en bij van de geur van wijn 
droomde ik van jou
Ik prevel waanzin

Deze woorden
hymne van liefde 

's morgens is het duidelijk
tussen de velden van koren 

overstijgt mijn lot de dromen
daar mijn lot werd geboren
alvoor wij wisten dat het zou zijn
Bitter zonder jou.

En dit hart geeft woorden
een zoet drama
Woorden van mij
Met liefde
zo sterk, zo groot
Het steekt in mijn hart

 Deze woorden
hymne van liefde

Stukje wonderland

De Overture van  Tchaikovsky duurt 17 min, de versie op mijn i-phone dan in ieder geval.
de weg van station Sloterdijk naar college duurt ook precies 17 min. Mits ik achterna gezeten word door  de kanonnen Tchaikovsky. zo niet duurt het ietsjes langer.

De overture begint relatief rustig wanneer ik met de rest van Amsterdam en Haarlem mijn best doe niet over mijn nek te gaan van de ochtend adem van de mensen naast me. De mengelmoes van verschillende geuren zoals haargel, tandpasta, ongepoetste tanden, eau de toilette, deodorant, geen deodorant, ochtend sigaretten, wringt zichzelf in mijn neusgaten en geeft mijn hersenen de prikkel om heel hard weg te rennen. zelfbescherming.. vlucht reactie heeft geen zin, ik moet, vecht reactie lijkt me erg onhandig, ik moet nog vaker. (elke ochtend blijf ik braaf staan en houd ik mijn primaire reactie in bedwang.. ik heb Tchaikovsky)

De man naast me, afgetrapte donkerbruine suède schoenen en lange camel trenchcoat, acte-tas met versleten handvat, groene broodtrommel met gele elastiek, goedkope aftershave en nerdy bril heeft zijn haar voorzien van haargel op de plekken die hij in de spiegel kon zien, het haar in zijn nek zit nog ongekamt donzig en pluizig door elkaar. de lieverd, hij slaapt dus op zijn rug. (dan snurkt hij vast heel erg, wat zijn vrouw dan dus maximaal irriteert want dan kan ze niet slapen, ze ligt dus waarschijnlijk ver van hem af, met haar rug naar hem toe, benen opgetrokken en armen gekruist voor haar borst. met norse blik valt ze in slaap. De arme man word uiteindelijk wakker naast een chagrijnig hoofd en vertrekt het liefst zo snel mogelijk naar zijn werk..)

De man kijkt bijna boos in de krant (ik word er bijna een beetje bang van), aan zijn blik te zien is er veel slecht nieuws (of het is zijn vrouw die snurkt, kan ook) waardoor hij net niet ziet hoe sprookjesachtig mooi de zon vandaag op komt.
En geloof mij, met Tchaikovsky komt de zon oh zo mooi op. Hij reist heldhaftig en tergend langzaam als een bruidegom met bindings-angst richting het altaar, boven de horizon uit. Strijdlustig verheven boven al het aardse! En dat om vandaag de hele dag voor ons de grijze koude stad te voorzien van licht, warmte en zonneschijn (in mijn wonderland schijnt de zon elke dag, in Nederland niet daar ben ik me van bewust.) Wanneer ook het onderste randje van de zon boven de horizon vervuiling is opgestegen En de bruidegom "JA" heeft gezegt tegen de dag klinkt de triompf door de muziek heen! De dag heeft zijn eerste heldhaftige strijd geleverd. HULDE!
Ik glimlach en ben trots, ik voel me opgetogen over dit mooie begin van de dag.

Het meisje voor me in iets te strakke roze broek en met dito kleur tas lijkt dit volledig te ontgaan, ze wiebelt van het ene been op het andere been. Als een flamingo met restless-legs. Ze wil graag als eerste in de metro denk ik, en ze ziet er uit alsof ze bereid is om er voor te springen om dat te bereiken, ze ziet er zelfs zo uit dat ik het vermoeden heb dat ze dat al meerderde malen geprobeerd heeft. (en ik houd echt wel van roze maar werd hier niet zo vrolijk van)
De muziek klinkt zwaar en vol treurnis.. als de metro arriveert zelfs onheilspellend. onrust op het perron.. in sommige ogen is paniek te zien.. de blazers in het orkest treuren met angstige ondertoon mee. Tijdens het instappen is er strijd, is dit de laatste metro aller tijden? waarom wil iedereen mee? (de zon is toch net prachtig opgekomen? vergaat vandaag de wereld? stond dat in de krant vanmorgen, kijkt iedereen daarom zo verdrietig ontevreden en boos?) de zware bassen zwellen aan de violen spelen onrustig en de ondertoon van de muziek is ernstig. De deuren sluiten. iedereen kon mee. een zucht van verlichting. bij tchaikovsky stilte..

Maar daar klinkt wederom triomf, tromgeroffel en een vrolijk noot. We zijn onderweg. We hebben het allemaal gered, ik zie de suède schoenen van de man die op z'n rug slaapt en ruik het angstzweet van het spoor minnende flamingo meisje.
Minuten lang reizen we gezamelijk door de tijd, terwijl de zon verder op komt, de muziek aanzwelt, violen, bassen, trompet. De dwarsfluit fluistert me zacht in mijn oor dat gevaar op de loer ligt.. Station heemstedestraat. de deuren gaan open.

warmte straalt op mijn gezicht, meer triomf...
De bas dreunt terwijl de metro haar deuren sluit, mij achterlatend op het lege grijze station. Het bezielende gefluister van de dwarsfluit vervaagt met het wegrijden van de metro.
De violen worden onrustig en gaan sneller en harder spelen. Als een echte assepoester schrijd ik van de betonnen trap af. (bijna altijd zonder mijn schoentje te verliezen), ik zweef door de poortjes, elke vijand achter me gelaten. De muziek is even vriendelijk maar met haastige ondertoon. De laatste strijd voor me, optijd bij college verschijnen. bassen knallen BAM BAM BAM, violen zwellen aan, snerpend, bijna snijdend door de ziel. Mijn hartslag versnelt op het tempo waarop het slagwerk versneld en het fluitorkest word op volle toeren aangeblazen, Ik moet even diep in ademen.. het orgel word bespeeld alsof de toetsenist zijn laaste stuk speelt om de wereld te redden, kanonnen worden aan de zijkanten ingezet om de urgentie van haast kracht bij te zetten. slagwerk. harder, alles speelt op elkaar in, door elkaar heen. elkaar aanvullend, overtreffend. De stoplichten springen op groen, de muziek accelereert ik vlieg over de wegen. getilt door alles wat energie geeft en ik ga het halen...

Al mijn obstakels en vijanden achter me gelaten, zoals in elk sprookje, stervend met de opkomst van triomf in elk stuk. de toren waarin al het slechte zich huisvestte stort in, en met het instorte van de toren verdwijnt het gevaar uit de muziek en uit het wonderland. Al het donkere word licht en waar duisternis was groeien nu ineens de mooiste kleine bloemetjes, op de achtergrond veranderd de toren in puin en het puin in stof en het stof in een witte wolk waarachter de zon schijnt waardoor zelfs het laatste wolkje uiteindelijk verdwijnt. klokken klinken.

hoogtepunt.. triomf zoals ik dan vanmorgen nog niet ervaren heb, ik slinger in een vloeiende beweging mijn pasje door de schooldeur heen, de deur vliegt open en Tchaikovsky sluit af met een gong.
stilte.

8:30 uur college communicatie. onderwerp: slecht nieuws gesprek.

Hoe vertel je iemand dat de wereld vandaag niet vergaat?

Fluister mij

Vertel aan mij
Over de sfeer van mijn geur
Over de kleur van mijn stem
De stem van mijn tred waarmee
Ik naar je toe kom
Of langs je vlucht in stappen
Vol kracht
Neurie zacht voor mij
Het ritme van mijn zwakte
Beschrijf een schilderij
Van mij,
zoals ik de wereld zie,
Maar van mezelf niet ken
Beschrijf me
Wie ik in jou leven ben

De heuvels en het zand

De warmte geeft het bestaan de lichtheid van vleugels, lichamen bewegen

glanzend verscholen tussen het zand in de heuvels. Slechts nog zuchten en woorden verzwegen

Vinden zij vruchten van weelde en vol vocht..
Om veel meer in haar te ontdekken dan iemand ooit mocht.